ตอนที่ 9 อดีตแฟน
1897 Words
#ผ่านไปอีกหลายเดือน
...ห้างสรรพสินค้า
( ใช้บัตรที่ผมให้ไปรู้หรือเปล่า ห้ามใช้เงินตัวเองล่ะ )
"รู้แล้วน่า สั่งเก่งขนาดนี้ทำไมถึงไม่ตามมาเองเลยล่ะ" เธอพูดกับคนปลายสาย พลางบ่นไปด้วย เพราะเขาเอาแต่ออกคำสั่งอะไรก็ไม่รู้มากมายเต็มไปหมด
( ถ้าผมไม่ติดงาน ผมคงตามพี่ไปแล้วครับ )
"แค่นี้ก่อนได้ไหม ฉันจะได้เดินซื้อของ"
( ได้ครับ ว่าแต่พี่อยากได้อะไร เดี๋ยวผมซื้อไปให้ )
"ถามแปลก ฉันจะไปอยากได้อะไร ของต่างประเทศแพงจะตายไป ไม่มีอะไรที่อยากได้ทั้งนั้นแหละ"
( ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมดูไปให้ )
"ตามใจ ฉันขัดใจนายไปก็เท่านั้นแหละ"
( ฮ่ะฮ่ะครับ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ เสร็จงานแล้วเดี๋ยวผมรีบบินตรงกลับไปเลย )
"อื้ม"
หลังจากวางสายขนมหวานก็เก็บโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่พ่อของลูกในท้องเพิ่งจะซื้อให้หมาดๆ จากนั้นก็เดินไปเลือกซื้อของจิปาถะต่อ
ตอนนี้เธอลาออกจากบริษัทตามที่ได้พูดเอาไว้กับชายหนุ่มแล้ว ระหว่างนี้ก็เลยอยู่เฉยๆ ไม่มีงานอะไรให้ทำ เว้นแต่ว่าเธอจะหางานอดิเรกมาทำให้คลายความรู้สึกเบื่อ เช่น วาดรูป ระบายสีน้ำ หรือกิจกรรมยามว่างที่ไม่ต้องออกแรงมากและไม่เป็นอันตรายสำหรับคนท้องตามที่คุณหมอแนะนำ
ธีร์แนะนำให้ขนมหวานออกมาเดินเปิดหูเปิดตาบ้าง เขาไม่ได้สั่งห้ามว่าไม่ให้เธอออกไปไหน แต่ทุกครั้งที่ออกไปไหนจะต้องมีคนของเขาตามติดไปด้วย ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด
นั่นคือคำสั่งเด็ดขาดของเขา!
"พวกนาย.." เรียกลูกน้องของธีร์ที่ตามติดมาด้วย
"ครับนายหญิง"
"ไปหาอะไรกินกันก่อนก็ได้นะ ฉันไม่ไปไหนหรอก จะเดินดูของเด็กอ่อนอยู่ตรงนี้แหละ"
"ไม่ได้ครับ นายสั่งเอาไว้ว่าให้เฝ้านายหญิงเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา"
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ จะหลงไปไหนได้ ไม่หิวข้าวกันหรือไง"
"ไม่เป็นอะไรครับ"
"บอกตามตรงนะ ฉันอึดอัด แล้วดูทุกอย่างรอบตัวสิ นี่มันโซนขายของเด็กอ่อนนะ แล้วดูพวกนายแต่งตัว คนอื่นเขาจะมองกันยังไง?"
"เอ่อ..."
"เลือกเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันโทรหา ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ได้มาเที่ยวห้างทั้งที"
"....." ทั้งสองคนก็ยังไม่ยอมไปไหน ราวกับว่ายังคงยึดมั่นกับคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายสูงสุดเอาไว้อย่างไม่มีบกพร่อง
"วันนี้พวกนายอยู่กับฉัน เพราะฉะนั้นฉันเป็นเจ้านาย ฉันขอสั่งให้พวกนายไปหาอะไรกินก่อน"
"ครับนายหญิง"
สุดท้ายทั้งสองก็ยอมเดินออกไป นั่นจึงทำให้ขนมหวานเริ่มรู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาบ้าง ถึงจะมีพวกเขาอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัย แต่การถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาแปลกๆ เธอก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี
แค่จะเดินเข้ามาดูเสื้อผ้าและของใช้สำหรับเตรียมไว้ตอนคลอดลูก ไม่เห็นจะต้องมีบอดี้การ์ดตามติดหลังมาเลยนี่นา
#สักพักต่อมา
"ขนม!"
"???" เสียงที่คุ้นเคยทำเอาขนมหวานถึงกับใจสั่นรัวไปหมด เธอยืนนิ่งไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของเสียง จนกระทั่งเขาคนนั้นมายืนอยู่ต่อหน้าของเธอ
"ขนมจริงๆ ด้วย พี่นึกว่าตาฝาด" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความดีใจ รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าราวกับว่ามีความสุขมากๆ ที่ได้เจอกัน ต่างจากเธอที่รู้สึกตกใจมากกว่าไม่น่ามาเจอกันอีกเลย
ในขณะที่ไม่มีการสนทนาอะไรต่อ สายตาของอดีตแฟนหนุ่มก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมองที่ด้านล่าง ท้องของเธอที่นูนใหญ่ออกมาไม่มากนัก แต่ก็พอจะรู้ว่านี่คือสรีระร่างกายของคนที่กำลังตั้งครรภ์
"ขะ ขนมท้องเหรอ? ท้องกับพี่ใช่ไหม?"
"เขาไม่ใช่ลูกของพี่!" เธอเถียงกลับทันควัน ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าของอดีตแฟนหนุ่มถึงกับหายไปในทันที
"ได้ยังไง เราเพิ่งเลิกกันไปเอง อีกอย่างขนมคงไม่มีแฟนเร็วขนาดนั้นหรอกใช่ไหม"
"ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่"
"ขนม พี่รู้ว่าเราโกรธ ที่ผ่านมาพี่ขอโทษนะ เรากลับมาคืนดีกันเถอะ พี่ผิดไปแล้ว ให้พี่ได้ดูแลขนมกับลูกนะ"
"พี่รู้ตัวบ้างไหม ว่าพี่โคตรทำตัวน่าเกลียดเลย"
"จะด่าจะว่าหรือจะทุบตีพี่ยังไงก็ได้ พี่ยอมหมดเลย ขอแค่เรากลับมาคืนดีกัน"
"......" ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งรู้สึกเกลียด รู้สึกขยะแขยงคำพูดของเขา เธอรู้สึกได้เลยว่าทุกคำพูดที่พ่นออกมาจากปากมันไม่มีความจริงใจอยู่เลย เธอยังจำได้ไม่เคยลืมว่าผู้ชายคนนี้เคยทำเลวอะไรกับเธอเอาไว้บ้าง
"ขนม..."
"กลับไปคอยดูแลลูกเมียของพี่เถอะ เด็กคนนี้เขาไม่ใช่ลูกของพี่"
"แล้วมันเป็นลูกของใคร!?" สีหน้าของอดีตแฟนหนุ่มเริ่มตึงเครียด เริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจ
"ลูกของคนที่...คนอย่างพี่ก็ไม่มีทางเทียบติด"
"หมายความว่ายังไง?"
"เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ดีกว่าพี่ทุกอย่าง ไม่ต่อหน้าอย่างนึงลับหลังอย่างนึงเหมือนกับพี่"
"งั้นก็แสดงว่าคบชู้ตอนที่ยังคบอยู่กับพี่สินะ"
เพียะ!
ขนมหวานตบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรงด้วยความโกรธ มือของเธอสั่นไปหมด อยากตบอีกหลายๆ ครั้งและแรงกว่านี้ด้วย แต่ติดตรงที่ว่าสถานที่ตรงนี้มันไม่เหมาะเลย
"ฉันไม่ได้เหมือนกับพี่ ที่ไปทำผู้หญิงท้องทั้งที่ยังคบอยู่กับฉัน ทำอะไรไว้ฉันไม่เคยลืม และฉันก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้อะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอะไรให้พี่ปอกลอกแล้วสินะ ถึงคิดจะกลับมา"
"ขนม! นี่จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ!"
"โอ๊ย!! ปล่อยฉันนะ!"
ข้อมือเล็กถูกจับและออกแรงบีบอย่างแรงจนขนมหวานรู้สึกเจ็บมาก เธอพยายามที่จะสะบัดข้อมือออก แต่ก็สู้แรงอันมหาศาลของชายหนุ่มไม่ได้ แต่แล้ว...
พลั่ก!
ร่างของอดีตแฟนหนุ่มก็ถูกผลักให้ออกไปห่างจากเธอ ด้วยฝีมือของบอดี้การ์ดหนุ่มสองคนที่ตามมาคอยดูแล
"เหี้ยอะไรวะ!"
"อย่าหยาบคายนะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่พี่จะมาหยาบคายได้!"
"ทำไมวะ นี่ผัวเหรอ? เอาจริงดิ มีผัวสองคนเลยเนี่ยนะ คุ้มว่ะ ฮ่าฮ่า!"
"ไม่ต้อง!"
เสียงของขนมหวานหยุดบอดี้การ์ดหนุ่มสองคนที่กำลังจะเข้าไปเอาเรื่องอดีตแฟนของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่โมโหหรอกนะ เธอโกรธจนอยากจะกระชากแล้วลากไปตบหลายๆ ครั้งด้วยซ้ำ แต่ก็คิดว่ามันไม่เหมาะเลย เพราะที่นี่เต็มไปด้วยผู้หญิงและเด็กมากมาย เธอในฐานะคนที่กำลังจะเป็นแม่คน รู้ดีว่าไม่ควรแสดงความรุนแรงต่อหน้าเด็ก
"ทำไม พูดจี้ใจดำหรือไงกันหืม...อุตส่าห์ขอคืนดี เห็นพูดซะดิบดีเลย แต่ที่ไหนได้มีผัวสองคนนี่เอง"
"นายหญิงครับ.."
"ปล่อยมันไป เรากลับกันเถอะ"
"ครับนายหญิง"
ขนมหวานกลับมาที่เพ้นท์เฮ้าส์ด้วยอารมณ์ที่ยังโกรธมากๆ อยู่เลย ไม่คิดว่าจะได้ไปเจออดีตแฟนหนุ่มที่นั่นเพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาเดินห้างแบบสบายใจอย่างนี้
"ไม่ต้องบอกเจ้านายของพวกนายนะ"
"ไม่ได้ครับ พวกเราต้องรายงาน"
"แล้วไม่กลัวหรือไง"
"มันเป็นหน้าที่ครับ"
"ไม่ต้องบอก เดี๋ยวฉันพูดเอง พวกนายจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน"
พูดจบขนมหวานก็หันหลังเดินขึ้นไปบนห้องนอน จากนั้นเธอก็ทำอะไรต่อมิอะไรตามปกติเหมือนอย่างเคย ตกค่ำก็โทรศัพท์พูดคุยกับธีร์ที่ไปทำงานต่างประเทศเหมือนอย่างเคย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจเธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าจะต้องมีคนเดือดร้อนหรือแม้กระทั่งจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น
#สองวันถัดมา
เพียะ! เพียะ!
"ทำอะไรน่ะ?" ขนมหวานเดินออกมาเห็นภาพที่บอดี้การ์ดสองคนที่ไปห้างกับเธอวันนั้นถูกตบพอดิบพอดี เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ
"ทำไมถึงไม่บอกผมครับ?"
"อะไร"
"แฟนเก่าของพี่มาหาเรื่อง ทำไมพี่ถึงไม่บอกผม"
"ก็มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรง"
"มันว่าพี่มีผัวสองคนต่อหน้าคนทั้งห้างแบบนั้น พี่ยังว่ามันไม่ร้ายแรงอีกเหรอครับ?"
"ก็มันไม่ใช่ความจริง ทำไมฉันต้องซีเรียสอะไรด้วย"
"แล้วรอยตรงข้อมือนี่มันคืออะไรครับ?!"
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยกมือของเธอขึ้นมาดูด้วย ถึงแม้จะผ่านมาสามวันแล้วแต่รอยตรงข้อมือของเธอมันก็ยังคงชัดเจนอยู่
"โกรธอะไรขนาดนั้น?" เธอถามเสียงแผ่ว เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะเพิ่งเคยเห็นเขาโกรธแบบน่ากลัวแบบนี้เป็นครั้งแรก
"ถ้าพี่กับลูกเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงครับ?"
"อยู่กลางห้างเชียวนะมันคงไม่มีอะไรหรอก"
"พี่ก็อย่ามองโลกในแง่ดีนักสิครับ ขนาดอยู่ในห้าง มันยังกล้าพูดกล้าทำกับพี่ขนาดนี้เลย แล้วถ้าไม่ใช่ห้างล่ะ?"
"โอเคๆ ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ แต่นายไปตบพวกเขาทำไม?"
"ตบเพราะพวกมันละทิ้งหน้าที่ตัวเอง ผมสั่งให้พวกมันดูแลพี่ทุกฝีก้าวอย่าให้คลาดสายตา แต่สิ่งที่พวกมันทำคือปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว"
"ฉันเป็นคนบอกพวกเขาเอง"
"อะไรนะครับ?"
"ก็ฉันจะไปเดินโซนเด็กอ่อน แล้วตรงนั้นก็มีแต่คนท้องแล้วก็เด็กอ่อนทั้งนั้นเลย จะให้บอดี้การ์ดเดินตามหลังไปมันก็ดูน่ากลัวไปหน่อย ก็เลยให้เขาไปอยู่ที่อื่นก่อน ฉันกลัวคนอื่นเขาจะกลัว"
"......"
"ฉันพูดจริงๆ พวกเขาไม่ผิดหรอก ถ้านายจะลงโทษก็มาทำฉันสิ"
"นี่พูดเอาตลกหรือไงครับ จะให้ผมตบเมียตัวเองได้ยังไง?"
"พวกเขาไม่ได้ผิด เพราะพวกเขาไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ นายจะขอโทษไหม?"
"จิ๊! ออกไปกันให้หมดไป"
"ครับนาย"
"เอ้า! ทำไมไม่ขอโทษ นายไปตบหน้าพวกเขา โดยที่ไม่ถามอะไรเลยเนี่ยนะ ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย"
"พี่ยังมีความผิดอยู่นะครับ ไม่ต้องไปห่วงคนอื่นเลย"
"......"
"คราวนี้ผมโกรธพี่จริงๆ นะ เพราะพี่ไม่ยอมบอกอะไรเลย ง้อผมด้วยก็แล้วกัน" พูดจบก็เดินออกไป ทำเอาขนมหวานยืนงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อกี้เขายังดูโกรธมากๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับทำหน้าบูดบึ้งเป็นเด็กน้อยไปซะแล้ว
"อะไรเนี่ย...?"
- Writer
