ตอนที่ 8 ออกคำสั่ง
1701 Words
#หลายวันถัดมา
...เพนท์เฮ้าส์หรู
"ทำไมนายยังไม่ออกไปทำงาน" ขนมหวานเอ่ยถามขณะที่กำลังยืนแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปทำงานเหมือนเช่นเคย แต่ทว่าชายหนุ่มกลับนั่งรอไม่พูดไม่จาอะไรสักคำเดียว
"ผมบอกพี่ไปแล้ว ข้ามคืนพี่ก็ลืมแล้วหรือไงครับ ผมบอกว่าจะไปส่งพี่ถึงบริษัททุกวัน เลิกงานผมก็จะไปรับ"
"จำได้ ไม่ได้ลืม แค่ไม่เข้าใจ นายชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็ก"
"เพราะในท้องของพี่มีเด็กที่เป็นลูกของผมอยู่"
เถียงไปก็ไร้ประโยชน์สินะ ขนมหวานไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก เพราะถึงยังไงเขาก็จ้องแต่จะเอาชนะเธออยู่แล้ว ดูจากความสามารถทำให้เธอยอมมาอยู่ที่นี่กับเขาด้วย
แต่หลังจากที่เขาไปรับ ไปส่งเธอที่บริษัทไม่กี่วัน คนในบริษัทก็เริ่มพูดกันหนาหูแล้วว่าเธอได้เสี่ยเลี้ยงบ้าง เป็นหนูตกถังข้าวสารบ้าง มีคนรวยรับเลี้ยงบ้าง สารพัดคำพูดที่ขนมหวานได้ยินจนเริ่มรำคาญ มันไม่เหมือนกับตอนแรกๆ ที่เธอมาทำงานเลย หรือเป็นเพราะชีวิตเธอมันไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น ต่างจากตอนนี้ ที่มีรถหรูนั่งมาทำงานทุกวัน
"ทำไมครับ มีใครพูดให้พี่อารมณ์ไม่ดีหรือไง ให้ผมจัดการให้ดีไหม?" เขาพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ด้วยรูปประโยคและความหมายมันก็หมายถึงเธออย่างตรงตัว
พูดอย่างกับไปรู้อะไรมางั้นแหละ
"ไม่ต้อง ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"
"คิดว่าผมให้พี่กลับไปทำงาน โดยที่ผมไม่มีสายอยู่ที่นั่นเลยหรือไงครับ?"
"อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมนายต้องคอยทำให้ฉันอึดอัดด้วย"
"อึดอัดเหรอครับ?"
"ใช่!"
"เดี๋ยวก็ชิน"
เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่เจ้ากี้เจ้าการมากขนาดนี้มาก่อนเลย ใช้อำนาจสั่งการมากกว่าเจ้านายที่เธอทำงานด้วยอีกด้วยซ้ำ
"ห้ามใส่รองเท้าส้นสูง ให้ใส่รองเท้าผ้าใบ เสื้อผ้าต้องใส่สบายๆ ผมซื้อมาให้หลายชุด ห้ามใส่เสื้อผ้ารัด ห้ามใส่กางเกงยีนส์"
"รู้แล้วน่า"
"หลังเลิกงานตอนเย็นผมจะพาไปดินเนอร์"
"อือ แล้วแต่นายเถอะ ฉันมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือไง"
"อยากได้อะไร อยากเลือกอะไร ก็บอกมาสิครับ"
"ฉันอยากกลับบ้าน..."
"ผมบอกว่า..."
"หมายถึงที่นี่ ฉันไม่อยากไปไหนมันเหนื่อย!"
"....." พอได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็นั่งยิ้มกริ่มในทันที ได้ยินเธอเรียกที่นี่ว่าบ้าน มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขจนพูดไม่ถูกเลย
แต่มันก็แน่อยู่แล้วแหละ เพราะสำหรับเธอก็มีแค่ที่นี่เท่านั้นที่เป็นบ้าน ส่วนที่นั่นมันก็กลายเป็นที่ดินรกร้างไปแล้ว เพราะเขาได้ให้ลูกน้องหานายหน้ามาซื้อที่ดินไปเรียบร้อยแล้ว
"วันนี้นายไปทำงานเหรอ?"
"ไปเรียนครับ"
"ทำไมแต่งตัวแบบนี้?"
"ก็ปกติ ทำไมครับ คิดว่าผมจะต้องอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของมหาลัยตลอดเวลาหรือไง?"
"มันก็ควรเป็นแบบนั้นนี่ นายเรียนอยู่"
"แล้วแต่อารมณ์ ถ้าผมอยากใส่ผมก็ใส่"
"......" ขนมหวานเกือบลืมไปอยู่เหมือนกันว่าเขายังเรียนไม่จบ เพราะเห็นเขาทำงานมากกว่าเรียน สมองของเธอก็เลยสั่งให้จดจำแค่ว่าเขาทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งเท่านั้นเอง
"ตอนกลางวัน เดี๋ยวผมจะให้คนเอาข้าวไปส่งให้เหมือนเดิม"
"ฉันหากินเองได้ แล้วก็ไม่ต้องบอกนะว่ามันไม่มีโภชนาการ ฉันรู้อยู่หรอกว่าต้องกินอะไรบ้าง"
"พี่แพ้ท้อง ผมกลัวว่าอาหารที่นั่นจะไม่ถูกปากพี่"
"ไม่เป็นไร ฉันกินอะไรง่ายๆ ได้"
"......"
"ขอร้องล่ะ อย่าบังคับฉันขนาดนี้เลย อย่าทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด"
"โอเคครับ ไม่ส่งก็ไม่ส่ง"
"จะไปกันได้แล้วหรือยัง"
"ครับ ไปก็ไป"
แต่ก่อนจะไปเธอก็ต้องกินข้าวเช้าตามเวลาที่เขาสั่ง พร้อมกับเหตุผลที่พูดกรอกหูเธอทุกวันว่า อาหารเช้าสำคัญมาก ซึ่งต้องเป็นข้าวเท่านั้นเพื่อให้ร่างกายอิ่มท้อง จะกินแค่นมหรือน้ำเต้าหู้เหมือนเมื่อก่อนมันไม่ได้อีกแล้ว
#เวลาต่อมา
บริษัทที่ขนมหวานทำงานอยู่...
หญิงสาวยืนอยู่หน้าทางเข้าพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ เตรียมพร้อมรับกับสายตาที่ผู้คนมองเธอแปลกๆ และเสียงซุบซิบนินทาที่ไม่รู้ว่ากำลังมองเธอในแง่ลบหรือแง่ดี แต่ก็พอจะรู้มาจากเพื่อนโต๊ะข้างๆ นิดหน่อยว่าทุกคนที่นี่พูดถึงเธอว่ายังไงบ้าง
"นี่ขนม ตกลงผู้ชายคนนั้น เขาเป็นใครเหรอ?"
"จะอยากรู้ไปทำไม?"
"มีคนเห็น หน้ายังเด็กอยู่เลย แฟนของเธอเหรอ?"
"....." ขนมหวานเงียบ มันเป็นคำตอบที่พูดยาก เพราะเธอเพิ่งเลิกกับแฟนไปไม่เท่าไหร่เอง แต่กลับมีแฟนใหม่แล้ว แถมตอนนี้ก็กำลังท้องด้วย พูดไปก็ใช่ว่าใครจะเข้าใจในสถานการณ์ของเธอที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ กลับกันเขาคงมองว่าเธออยากจับผู้ชายรวยมากกว่า
"มีเรื่องไม่สบายใจเหรอขนม?"
"เปล่าหรอก แค่มันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะ"
"แอบแรงอยู่นะ โอเคไม่ถามแล้วก็ได้ แต่ขอแก้ตัวก่อนว่า ฉันอยากเผือกก็จริง แต่ฉันไม่เหมือนคนอื่นนะ ฉันแค่อยากรู้แล้วเอาไปแก้ต่างให้เธอ ไม่ชอบที่คนอื่นพูดถึงเธอไม่ดีเลย แต่จะพูดมั่วๆ ไปก็กลัวหน้าแตก"
"ช่างเขา อยากพูดไปก็เรื่องของเขา ปากเขาเราห้ามไม่ได้หรอก"
"เห็นว่าเธอจะทำงานอีกแค่สามเดือนก็จะลาออกแล้ว"
"ใช่"
"คงคิดถึงแย่เลยอ่ะ ฉันเหงานะ ไม่มีเพื่อนนั่งข้างๆ"
"เดี๋ยวก็มีคนมาแทนฉัน"
"แต่เธอไม่เหมือนคนอื่นไงขนม"
"เลิกคุยเถอะ เดี๋ยวเจ้านายก็มาด่าเอาอีกหรอก"
"คิกคิก จริงด้วย"
หลังจากนั้นขนมหวานก็ทำงานของตัวเองต่อ จนกระทั่งพักกลางวันชายหนุ่มก็ให้ลูกน้องของตัวเองเอาอาหารกลางวันมาส่ง
"ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าจะซื้อเอาเอง เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือไง"
"เป็นพวกผลไม้แล้วก็ขนมหวานครับ นายกลัวนายหญิงกินข้าวไม่ได้"
"ขอบคุณนะคะ"
เธอจำใจรับไว้ แต่มันก็จริงแหละที่ว่าเธอกินอะไรไม่ค่อยได้ ถึงแม้จะไม่ได้แพ้ท้องหนักหน่วงเหมือนคนท้องคนอื่นๆ แต่ก็ใช่ว่าจะกินอะไรๆ ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน
คลิ๊ก ~ ( ข้อความใหม่ )
Tee : กินข้าวหรือยังครับ ขนมกับผลไม้ถึงหรือยัง
Khanom : กินแล้ว ขนมที่นายให้คนเอามาส่งก็ถึงแล้ว ขอบใจนะ กำลังกินเลย
Tee : กินเยอะๆ ล่ะครับ ถ้าชอบเดี๋ยวผมซื้อให้อีก
Khanom : ขอบใจนะ
Tee : อยากโทรหาจังเลยครับ
Khanom : ฉันไม่สะดวก คนเยอะ
Tee : ครับผม
เป็นการสนทนาที่ไม่ได้หวือหวาอะไรเลย เหมือนคุยกันแบบทั่วๆ ไป แต่ขนมหวานกลับรู้สึกดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย หรือว่าเธอกำลังจะมีความรักกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ
#เวลาต่อมา
หลังเลิกงาน...
ขณะที่ขนมกำลังยืนรอรถคันหรูขับมารับเหมือนเช่นเคย เสียงซุบซิบนินทาก็ดังขึ้นมาอีกระลอกนึง เหมือนตั้งใจที่จะพูดให้เธอได้ยินไปเลย แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรไป เพราะอีกแค่สามเดือนเธอก็จะออกจากบริษัทนี้แล้ว คิดซะว่าชีวิตของเธอมันกำลังได้ดี ก็เลยมีเสียงนกเสียงการ่ำร้องใส่ระหว่างทาง
ผ่านไปสักพัก..บนรถคันหรู
"ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นครับ ไม่สบายหรือเปล่า?"
"ฉันสบายดี"
"หิวหรือเปล่าครับ ขนมที่ซื้อให้กินหมดหรือเปล่า"
"หมดแล้ว"
"แล้ววันนี้อยากกินอะไรครับ เดี๋ยวให้แม่บ้านทำให้เป็นพิเศษเลย"
"อะไรก็ได้ ที่เป็นกับข้าวบ้านๆ ไม่เอาแบบที่นายทำให้นะ ฉันกินไม่เป็น"
"โอเคครับ"
พอรับปากเสร็จสรรพมือหนาก็เลื่อนไปจับตรงท้องน้อยของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา สัมผัสของเขามันอ่อนโยนจนเธอแทบจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าเขากำลังสัมผัสอยู่
"ลูกพ่อไม่ชอบอาหารหรูๆ เหรอเนี่ย"
"ทำไมถึงยังมั่นใจ ว่านี่คือลูกของนาย"
"บอกแล้วไงครับว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีก"
"ชีวิตนายยังไปได้อีกไกลนะ จะมาอยู่กับผู้หญิงอย่างฉันทำไม"
"ผู้หญิงอย่างพี่มันทำไมครับ?" เขาพูดด้วยสีหน้าตึงๆ น้ำเสียงเหมือนกำลังโกรธยังไงก็ไม่รู้สิ
"กะ ก็ฉันไม่มีอะไรเลย อีกอย่างเราก็รู้จักกันเพราะ...เรื่องนั้นด้วยซ้ำ พอได้มาเจอกันนายก็ตั้งท่ารับผิดชอบลูกเดียวเลย ถ้าเป็นคนอื่นคงลอยแพไปแล้ว"
"ก็ผมไม่เหมือนใครไงครับ"
"นายชอบฉันเหรอ?"
"ทำทุกอย่างให้เห็นขนาดนี้แล้ว ยังเรียกว่าชอบอีกเหรอครับ"
"ทะ ทำไมล่ะ"
"ผมโคตรจะรักพี่เลยรู้หรือเปล่า"
"....." พอได้ยินคำสารภาพรักจากปากของชายหนุ่ม ก็ทำเอาขนมหวานถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ไม่คิดว่าจะถูกสารภาพรักง่ายๆ ขนาดนี้ ถึงมันจะดูห้วนๆ ไปก็เถอะ แต่น้ำเสียงของเขามันก็หนักแน่นบ่งบอกถึงความมั่นอกมั่นใจ
"ผมไม่บังคับให้พี่มารักผมตอนนี้หรอกครับ แต่พี่ต้องอยู่กับผมตลอดไป มีอะไรกับผมแค่คนเดียว อยู่กับผมแค่คนเดียว ในสายตาพี่ต้องมีแค่ผมเท่านั้น ถ้าพี่มองใคร...ผมจะควักลูกตาคนที่พี่มองทิ้งให้หมด!"
"!!!!"
- Writer
