สานสัมพันธ์(รัก)วิศวะร้าย

ตอนที่ 7 วางแผน

#เวลาต่อมา

เพราะขนมหวานคะยั้นคะยอที่จะกลับชายหนุ่มก็เลยขัดใจเธอไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องให้ลูกน้องขับรถมาส่งเธอที่บ้าน พร้อมกับตัวเองที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย

ระหว่างเดินทางไม่มีการสนทนาอะไรแม้แต่เสี้ยวเดียว จนกระทั่งรถคันหรูขับมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของหญิงสาว

"???" ทันทีที่มองเห็นรั้วบ้านหญิงสาวก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ ก่อนออกไปทำงานเธอจำได้ว่าเธอปิดรั้วบ้านแล้ว แต่ตอนนี้มันเปิดกว้างอยู่ราวกับว่ามีคนเข้ามา

"ถึงบ้านแล้วก็ลงไปสิ อยากกลับไม่ใช่หรือไง" คนในรถเอ่ยเสียงคล้ายกับไล่ น้ำเสียงนั้นเย็นชาพร้อมกับด้วยสีหน้าที่นิ่งๆ

"อือ ขอบใจที่มาส่ง กลับดีๆ ก็แล้วกัน"

ขนมหวานลงมาจากรถจากนั้นก็เดินเข้าไปในรั้วบ้านอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งเดินเข้าไปถึงตัวบ้านและได้เห็นข้าวของกระจัดกระจาย รวมถึงประตูบ้านที่ถูกงัดแงะจนพังใช้งานต่อไม่ได้แล้ว

สภาพนี้ดูก็รู้ว่ามีโจรขึ้นบ้าน แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงรื้อข้าวของกระจัดกระจายขนาดนี้ จะเอาไปก็น่าจะขโมยไปเงียบๆ สิ

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!?" ขนมหวานสบถออกมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด มองข้าวของที่เมื่อเช้ายังคงเรียงรายจัดเป็นที่เป็นทาง ตอนนี้มันกลับพังไม่เหลือชิ้นดีสักอันเลย

ด้านนอกชายหนุ่มยังคงให้ลูกน้องจอดรถรออยู่เงียบๆ ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องเดินออกมา และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ หญิงสาวเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก พร้อมกับมือที่กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

ก๊อกๆๆ ( มือเล็กเคาะกระจกรถ )

"นี่นาย"

"ว่าไงครับ ออกมาทำไม อยากกลับบ้านไม่ใช่หรือไงครับ?"

"บ้านฉันโดนโจรขึ้นบ้าน ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว อีกเดี๋ยวตำรวจก็คงมา"

"อ๋อ มีของอะไรหายไปบ้างครับ"

"ฉันไม่มีของมีค่าอะไรนะ พวกมันน่าจะรื้อหาของกันแหละ หาไม่เจอก็เลยพังบ้านไว้ซะเละเลย"

"แล้วจะเอายังไงต่อครับ?"

"ฉันจะไปอยู่กับเพื่อนสักพัก"

"ครับ?" สีหน้าของชายหนุ่มดูไม่พอใจในทันทีเมื่อเธอพูดอย่างนั้น ไปอยู่ที่บ้านเพื่อนอย่างนั้นเหรอ เขาอุตส่าห์คิดเอาไว้ว่าเธอจะต้องคลานกลับมาขอร้องอ้อนวอนอยู่กับเขา แต่กลับอยากไปอยู่กับคนอื่น แบบนี้มันก็น่าหงุดหงิดนะ

"กลับไปเถอะ เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว"

"ขึ้นรถ"

"ห๊ะ?"

"ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้ครับ!" น้ำเสียงออกคำสั่งและสีหน้าก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิดด้วย

"อะไร ฉันต้องรอตำรวจก่อนนะ บ้านฉันโดนโจรขึ้น"

"ไหนบอกว่าโดนพังซะเละจะอยู่ยังไงครับ?"

"ฉันจะไปอยู่กับเพื่อนไง"

"ขึ้นรถครับ"

"???"

"ทำตัวดีๆ ให้มันน่ารัก ก่อนที่ผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้"

"อะไรของนายเนี่ย?"

"ผมจะพูดครั้งสุดท้าย ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ครับ"

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับสายตาดุดันที่มองหญิงสาว ทำให้ขนมหวานรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งที่เดิมราวกับว่าสายตานั้นออกคำสั่งกับเธอได้

"กลับไปที่เพ้นท์เฮ้าส์" บอกกับคนขับรถ

"ครับ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวผมจัดการเอง พี่อยู่เฉยๆ ก็พอ ผมไม่อยากให้ลูกของผมตกอยู่ในอันตราย"

"ตะ แต่ว่า..."

"อย่าขัดใจผม แค่พี่พูดว่าจะไปอยู่กับเพื่อนแทนที่พี่จะเลือกผม ผมก็หงุดหงิดจนแทบเป็นบ้าแล้วรู้ไหมครับ"

"......"

ขนมหวานพูดอะไรไม่ออกเลย เพราะคนตรงหน้าดูน่ากลัวไปจากเดิมมาก ทั้งคำพูด ทั้งสีหน้าและสายตา มันเหมือนไม่ใช่เขาคนเดิมเลย เหมือนคนถูกผีเข้าแล้วเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ไม่นานนักก็กลับมาถึงเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูที่ขนมหวานเพิ่งมาเมื่อตอนเย็น ตอนนี้เธอได้กลับมาอีกรอบแล้ว

"ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน"

"ตลอดชีวิตครับ"

"บะ บ้า! แล้วบ้านของฉันล่ะ ของๆ ฉันที่อยู่ที่นั่นด้วย"

"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยครับ นอกจากบ้านแล้วก็ของเก่าๆ แถวนั้นเปลี่ยวจะตาย ถ้าพี่อยู่คนเดียวอนาคตคลอดลูกมา พี่คิดว่ามันจะปลอดภัยหรือไงครับ?"

พอเขาพูดแบบนี้เธอเองก็เริ่มคิดขึ้นมา นั่นสินะอนาคตถ้าหากคลอดลูกสถานที่แบบนั้นก็คงไม่เหมาะอีกต่อไป เพราะมันทั้งเปลี่ยวและไม่มีใครเลย ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาก็คงไม่มีใครรู้

"แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้า"

"ค่อยซื้อใหม่ครับ วันนี้ใส่เสื้อผ้าผมไปก่อน ชุดชั้นในคงไม่ต้องใส่หรอก ผมเห็นหมดแล้ว" พูดพร้อมกับไล่สายตามองเรือนร่างของคนตรงหน้า ถึงแม้เธอจะกำลังท้องแต่รูปร่างก็ดูไม่เปลี่ยนเลย

"อะ ไอ้บ้า!"

"เดี๋ยวผมให้แม่บ้านพาขึ้นไปบนห้อง ผมมีงานต้องทำเดี๋ยวตามไป"

ทุกอย่างถูกจัดการแบบที่ขนมหวานไม่ทันได้ตั้งตัวเลย เธอถูกแม่บ้านพามาที่ด้านบนซึ่งเป็นห้องนอน ทีแรกก็คิดว่าจะได้นอนห้องเดี่ยวคนเดียว แต่ห้องนอนของเธอนั้นกลับเป็นห้องนอนของเด็กหนุ่มนั่นซะงั้น เธอต้องนอนห้องเดียวกับเขาอย่างนั้นเหรอ

"เอ่อ พามาผิดห้องหรือเปล่าคะ?"

"ไม่ผิดหรอกค่ะ คุณธีร์สั่งให้พามาที่ห้องนี้ค่ะ"

"......"

"ขอตัวก่อนนะคะ"

หลังจากนั้นแม่บ้านก็เดินออกไป ขนมหวานก็เดินสำรวจรอบๆ ห้องไปเรื่อยเปื่อย ทั้งโต๊ะตู้เตียงมันเป็นของหรูหรามีราคาทั้งนั้นเลย มีห้องแต่งตัวที่แยกออกไปอีกฝั่ง ห้องน้ำก็ใหญ่กว่าห้องนอนของเธอหลายเท่า อะไรๆ ก็ดูยิ่งใหญ่ไปหมดเลย นี่สินะที่เขาเรียกว่าคนรวย

อีกฝั่งนึง...

"คนของเราติดต่อกลับมาแล้วครับ"

"ว่ายังไงบ้าง"

"ไม่มีใครสงสัยครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ทำตามที่สั่งทุกอย่างครับ"

"อืม เดี๋ยวเคลียร์เรื่องตำรวจด้วย แล้วก็เคลียร์บ้านหลังนั้นด้วย ขายทิ้งซะ"

"ครับ"

แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นการวางแผนของเขา เพื่อที่จะบีบให้ขนมหวานมาอยู่กับเขา ก็คือต้องทำให้เธอนั้นไม่มีที่จะอยู่ ไม่มีทางเลือกจากนั้นก็ขายบ้านของเธอซะ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธออยู่กับเขาที่นี่ไปตลอด โดยที่ไม่หนีไปไหนอีกเด็ดขาด

#ผ่านไปสักพัก..

แกร๊ก ~

"ไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่นั่ง?" เสียงหนุ่มเอ่ยทักหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงบานกระจก ซึ่งมองออกไปทางระเบียงของห้อง

"ทำไมฉันถึงได้อยู่ห้องนี้ล่ะ"

"ผัวเมียกันนอนด้วยกันมันแปลกตรงไหน?"

"แปลกสิ นายก็รู้ดีว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"ปล่อยในจนท้อง ยังจะมาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีก หรือผมควรเอาซ้ำให้ท้องอีกรอบดี?"

"ไอ้บ้า! ทำไมถึงได้เอาแต่พูดจาแบบนี้เนี่ย"

"อยากอาบน้ำไหม?"

"อือ.."

"ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ของทุกอย่างใช้ได้หมดเลย เดี๋ยวผมเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้"

"ขอบใจ"

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเปลื้องเสื้อผ้าอาบน้ำชำระล้างสิ่งสกปรกจนสะอาดดีเรียบร้อย แต่ทว่า....

"นี่นาย! นายธีร์ อยู่ข้างนอกหรือเปล่า!?"

"ครับจะเอาอะไร"

"ผ้าขนหนูอยู่ตรงไหน"

"เปิดประตูสิครับ ผมจะยื่นให้"

สิ้นสุดเสียงขนมหวานก็ค่อยๆ แง้มประตูออก และโผล่หน้าออกไปเล็กน้อยก่อนจะรีบดึงผ้าขนหนูในมือของชายหนุ่มมาแล้วรีบปิดประตูในทันที

ธีร์ยืนยิ้มเมื่อได้เห็นสีหน้าเขินอายของหญิงสาว ในใจเขาอยากจะแกล้งเปิดประตูเข้าไปด้วยซ้ำ แต่กลัวจะทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุก็เลยไม่ทำ

สักพัก...

"พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน ฉันต้องเอาชุดสำหรับทำงานนะ"

"จะเอาเท่าไหร่"

"ห๊ะ?" พูดแบบกำกวมอีกแล้ว

"เลิกทำงานซะ ไปลาออก อยากได้เท่าไหร่ก็บอก เดี๋ยวโอนให้เดี๋ยวนี้แหละ"

"....." ขนมหวานยืนนิ่งเพราะเธอรู้ว่าเขามีเงิน ดูจากที่โอนให้เธอเมื่อตอนเย็นหลักล้าน ต่อให้เธอเรียกสักสิบล้านเขาก็คงมีเงินให้เธออยู่ดี

"อีกหน่อยเดี๋ยวก็ต้องหยุดงานเพราะคลอดลูก สู้เลิกทำงานไปเลยดีกว่า"

"แต่ฉันอยากทำงาน ไม่ใช่เพราะฉันอยากเรียกร้องหรืออยากได้เงินอะไรจากนายหรอกนะ แต่เพราะฉันอยากอยู่ในสังคมกว้างๆ มากกว่าอยู่คนเดียวในพื้นที่เล็กๆ"

"มีผมแล้วไง อยู่คนเดียวที่ไหน"

"ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นไง"

"สามเดือน ผมให้พี่ทำงานอีกแค่สามเดือนเท่านั้น หลังจากนั้นพี่ต้องลาออก ไม่อย่างนั้นผมไปอาละวาดที่บริษัทแน่"

"เป็นบ้าอะไร! เด็กเป็นเล็กทำแบบนั้นได้ไง"

"ทำไมจะทำไม่ได้ครับ ทำให้บริษัทนั่นปิดยังได้เลย"

"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ"

"ผมบ้าได้มากกว่านี้อีกครับ ถ้าพี่...ยังดื้อกับผมอยู่"