สานสัมพันธ์(รัก)วิศวะร้าย

ตอนที่ 06 จัดการ

@เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน

รถตู้คันหรูขับเข้ามาและจอดตรงหน้าของขนมหวานขณะที่เธอกำลังจะกลับหลังเลิกงาน เธอชะงักแต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อประตูรถก็เปิดตามด้วยแรงดึงมหาศาลที่ทำให้เธอนั้นต้องเข้าไปอยู่ในรถด้วย

"โอ๊ย! เจ็บนะ"

"ประคองอยู่ ไม่เจ็บขนาดนั้นหรอก"

"นายอีกแล้วเหรอ?"

"ก็ผมน่ะสิ พี่คิดว่าเป็นใคร สามีพี่ก็มีผมแค่คนเดียวนะ"

"ขอร้องอย่าหลงตัวเอง"

"แล้วไง"

"แล้วนี่จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน"

"เดี๋ยวพาไปส่ง"

ขนมหวานนั่งอยู่บนตักของธีร์มาเฟียหนุ่มที่เป็นพ่อของลูกในท้อง และเขาก็กอดเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดออกไปจากตรงนี้เลย ราวกับว่ากลัวเธอจะโดดลงจากรถ

"ทำงานเหนื่อยไหมครับวันนี้"

"ทำงานนะ มันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาสิ"

"อ้อ...งั้นเหรอครับ ผมไม่ควรถามสินะ"

"ปล่อยฉันฉันจะนั่งลงข้างล่าง"

"นั่งบนตักผมมันจะเป็นอะไรครับ มีอะไรทิ่มหรือไง จะว่าไปมันก็ไม่ได้แข็งสักหน่อย"

"นี่นาย!" ขนมหวานตาถลึงโตด้วยความตกใจและโมโหเขาอยู่นิดๆ ที่พูดอะไรไม่ควรพูดออกมาในตอนนี้ ในรถไม่ได้มีแค่เขาและเธอสักหน่อย แต่ยังมีคนขับรถและบอดี้การ์ดของเขาอีกหลายคน กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง

"หึหึ นั่งดีๆ สิครับ เดี๋ยวลูกผมก็เจ็บหรอก"

"งั้นก็ปล่อยฉันลง"

"ไม่ปล่อย"

ขนมหวานขยับตัวไปมาไม่ยอมหยุดหวังจะให้เขารู้สึกรำคาญที่เธอไม่ยอมอยู่นิ่งเลย แต่เหมือนว่าเธอจะเดาอะไรผิดไปหน่อย เพราะเขามองเธอด้วยสีหน้าเย้ายวนรอยยิ้มนั้นเหมือนพวกพิศวาสอะไรบางอย่าง

"ขยับมากๆ เข้า ระวังของผมมันจะแข็งเอานะครับ" มาเฟียหนุ่มกระซิบข้างๆ หูของหญิงสาว ทำเอาเธอหยุดดิ้นในทันที และไม่ยอมกระดุกกระดิกตัวอีกเลย

"หึหึ กลัวเหรอครับ"

"ไม่ได้กลัว" พูดเสียงแข็ง

"ไม่ต้องกลัวผมหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรหรอก บอกว่าไม่ทำก็คือไม่ทำ"

"....." ขนมหวานไม่ได้ตอบอะไรเธอไม่รู้หรอกว่าที่เขาพูดมาน่ะมันจริงหรือมันเล่น เพราะเพิ่งเจอกันได้ไม่เท่าไหร่เองจะให้ไปไว้ใจผู้ชายแบบนี้ก็คงไม่ได้

"อยากกินอะไรครับตอนเย็น"

"ฉันไม่กินฝีมือนายหรอก"

"ผมก็ไม่ได้เป็นคนทำเองสักหน่อย แม่ครัวต่างหากเป็นคนทำ" พูดลอยหน้าลอยตายียวนกวนประสาทมาก

"เอ๊ะ! นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉันนี่ นายจะพาฉันไปที่ไหน จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!" ขนมหวานเริ่มลนลานเมื่อเห็นว่ารถเลี้ยวไปอีกทางซึ่งไม่ใช่ทางที่จะไปบ้านของเธอเลย

"ใจเย็นๆ สิครับไม่ต้องตกใจ ผมไม่พาพี่ไปทำอะไรไม่ดีหรอก"

"ฉันจะกลับบ้าน! กลับรถเดี๋ยวนี้!"

"อย่าเอาแต่ใจสิครับ เดี๋ยวลูกคลอดออกมาเอาแต่ใจเหมือนแม่ขึ้นมาจะทำไง"

"ฉันไม่ได้เอาแต่ใจ แต่ฉันจะกลับบ้าน"

"เอาล่ะๆ ใจร่มๆ ก่อนนะครับ เอาเป็นว่าผมไม่พาพี่ไปทำอะไรไม่ดีหรอก ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองว่าไปไหน"

"นายนี่มัน..."

"น่ารักและแสนดีใช่ไหมล่ะครับ"

"......" ขนมหวานอยากจะเอาเล็บข่วนลูกตาเขาข่วนหน้าเขาให้หายหมั่นไส้ซะเดี๋ยวนี้เลย แต่เธอก็พยายามยั้งใจเข้าไว้ เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนอะไรก็ไม่รู้ยียวนกวนประสาทตีมึนได้น่าหมั่นไส้มากๆ!

ไม่นานนักรถตู้ก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง พอประตูเปิดขนมหวานก็ได้เห็นทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า มีคนมารอรับและด้านหน้าของเธอก็คือเพ้นท์เฮ้าส์ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยหรู ดูจากสถานที่แล้วต้องเป็นคนที่มีเงินและมีระดับพอสมควรเลยถึงจะอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้

"ที่นี่ที่ไหน?"

"ที่ที่ผมอยู่เอง แต่อนาคตจะเป็นที่ที่เราอยู่ด้วยกัน เข้ามาสิครับ"

"......." ขนมหวานกำลังตะลึงกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระการตาอยู่ตรงหน้า มันสวย และหรูหรา สะกดจิตผู้หญิงที่ชอบความสวยงามแบบเธอมาก

"เข้าข้างในกันเถอะครับ"

"ทำไมฉันต้องเข้า?"

"มากินข้าวที่บ้านผมก่อน เสร็จแล้วเดี๋ยวผมพาไปส่งที่บ้านเอง"

"นายนี่มันศรีธนญชัยจริงๆ นะ"

"ผมจะถือว่าเป็นคำชมนะครับ เข้ามาครับ เชิญๆ"

ร่างบางถูกประคองเอวเล็กให้เดินเข้าไปข้างใน และถูกปฏิบัติจากเจ้าของราวกับว่าเธอคือเจ้าหญิงหรือแขกคนสำคัญสักคนนึงที่มีความสำคัญกับเจ้าของที่นี่มาก เพราะทุกคนดูเกรงใจดูเกรงกลัว ทั้งที่ตัวเธอก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษขนาดนั้นเลย

"ระหว่างรออาหาร ทานของว่างไปพลางๆ ก่อนนะคะ"

"นี่นายอยู่ที่นี่คนเดียว มีคนดูแลขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ปกติมีแม่บ้านนิดหน่อย มาทำความสะอาดตอนที่ผมไม่อยู่ แล้วก็พวกบอดี้การ์ดของผม แต่วันนี้พิเศษหน่อยเพราะพี่มา ผมก็เลยต้องให้คนมาคอยดูแล"

"ทำอย่างกับฉันเป็นเจ้าหญิงนั่นแหละ" เธอบ่นพลางหยิบขนมที่แม่บ้านเอามาวางให้ตรงหน้าก่อนหน้านี้

"ก็ใช่ไงครับ พี่เป็นเจ้าหญิงของผม"

"พะ พูดอะไรน่ะ!"

เธอทำตัวไม่ถูกเขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวก็เดี๋ยวทำตัวน่าหมั่นไส้ เหมือนคนที่อารมณ์ไม่คงที่เลยแม้แต่วินาทีเดียว ตามใจไม่ถูกเลยเหมือนกัน

"หึหึ ขนมอร่อยไหมครับ"

"ก็กินได้ อร่อยดี"

"งั้นก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยสิครับ ปลอดภัยดีออก มีคนคอยดูแลอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง วันไหนผมไม่อยู่ไปเรียนหรือไปทำงาน ก็จะมีคนคอยดูแลพี่"

"ดูแลทำไมฉันไม่ใช่เด็ก อีกอย่างฉันก็ต้องออกไปทำงานด้วย"

"ผมไม่อยากให้พี่ทำงาน"

"อย่ามาบังคับฉัน"

"ผมไม่ได้บังคับ ผมแค่กำลังขอร้อง"

"ฉันไม่ได้เกิดมารวยเหมือนนายนี่ อยากมีเงินก็ต้องทำงาน เลือกได้ที่ไหนล่ะ"

"เลือกได้สิครับ อยากได้เท่าไหร่ก็เขียนมา เดี๋ยวผมโอนให้เดี๋ยวนี้เลย"

"ล้านนึงแน่จริงก็โอนมาดิ อย่าดีแต่พูด"

"เลขบัญชีครับ"

"เบอร์โทรฉัน พร้อมเพย์"

...ไม่ถึงห้านาที

ติ๊ง ~

บัญชีพร้อมเพย์ xxx26xx00xx 17:45 รับโอนเงินเข้า 1,000,000 บาท ยอดเงินคงเหลือ 1,023,780 บาท

ขนมหวานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่เด้งเข้ามา เธอเห็นแจ้งเตือนยอดเงินก็ถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย พอเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าเขาก็กำลังนั่งยิ้มกริ่มอยู่

"นะ นี่นาย..."

"โอนให้แล้วครับ"

"อะ เอาคืนไปเลยนะ ใครให้โอน!"

"อ่าว เมื่อกี้พี่บอกเองนี่นา"

"ฉะ ฉันแค่ล้อเล่น! เอาเลขบัญชีมาฉันจะโอนคืนให้"

"ไม่รับคืนครับ"

"นี่นาย! เงินตั้งล้านนึงเลยนะ"

"แค่นี้จิ๊บๆ ผมให้พี่ได้มากกว่านี้อีก"

"ฉันไม่เอา นี่มันเกินไปนะ"

"ให้แล้วก็ให้เลยสิครับ สามีพี่รวยจะตายไป เงินล้านแค่นี้ขนหน้าแข้งผมไม่ร่วงหรอก"

"......" ขนมหวานถึงกับเหงื่อตกหน้าซีด เพราะเงินที่โอนเข้ามาในบัญชีมันมากเกินไปจริงๆ ถ้าเธอไม่ใช่พนักงานบัญชีและไม่มีความรู้เรื่องรายได้ต่างๆ ป่านนี้เธอก็คงนั่งกลัวเรื่องสรรพากรไปแล้ว

"อยู่ด้วยกันเถอะนะครับ ผมให้พี่ได้หมดเลย อยากได้อะไรขอแค่พี่บอก"

"มะ ไม่เอา นายจะมาบังคับฉันทำไมอยู่ได้"

"ผมไม่ได้บังคับ ผมแค่อยากให้พี่อยู่ด้วย"

"......" ไม่ว่าเขาจะพยายามหว่านล้อมยังไง เธอก็ไม่มีวันยอมที่จะมาอยู่ที่นี่เลย

"บ้านของพี่มันทรุดโทรมหมดแล้ว แล้วอยู่ในหลืบแบบนั้นอันตรายจะตายไป ถ้ามีโจรขึ้นบ้านแล้วมันทำร้ายพี่ขึ้นมา พี่จะทำยังไง"

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"

"แต่ผมเป็นห่วง"

"......"

"เอาเป็นว่า พี่กลับไปคิดก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ แต่พี่ลองคิดดูดีๆ ตอนนี้พี่ไม่ได้ตัวคนเดียว อยู่ในที่ที่มีคนคอยดูแล 24 ชั่วโมง ต้องอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่มีใครเลยแถมบ้านเปลี่ยวอีกต่างหาก พี่จะเลือกแบบไหน ผมให้พี่คิดเอง"

"......"