สานสัมพันธ์(รัก)วิศวะร้าย

ตอนที่ 12 แม่สามี

ณ เพ้นท์เฮ้าส์สุดหรู

"ผมจะออกไปเรียนสักครึ่งวันนะครับ บ่ายๆ ผมจะกลับ พี่อยากกินอะไรไหม ผมจะได้แวะซื้อมาให้"

"ไม่หรอก นายอยากไปเรียนก็ไปสิ ไม่เห็นต้องรายงานฉันทุกอย่างเลย" ขนมหวานพูดกับคนที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาแต่งตัวไปเรียน เพราะส่วนใหญ่ก็เห็นแต่ใส่ชุดสูทและก็ชุดลำลองธรรมดาตอนที่อยู่ที่นี่

สมกับเป็นเด็กมหาลัยจริงๆ ถึงความรับผิดชอบและหน้าที่การงานจะเกินตัวคำว่าเด็กมหาลัยไปมากก็เถอะ

"ผมหล่อไหมครับ" ธีร์หันกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับจัดชุดจัดท่าทางทำท่าเท่ๆ ให้เธอมองด้วย

"ก็ดี.." ขนมหวานตอบเสียงแผ่วๆ

"ก็ดีนี่หมายถึงยังไงครับ หล่อหรือไม่หล่อ"

"ก็ดี ก็คือก็ดีไง"

"งั้นผมจะคิดว่า ก็ดีของพี่คือหล่อละกันนะครับ"

"......" ขนมหวานไม่ได้ตอบ แต่ความจริงเธอก็คิดแบบนั้นแหละ คงเพราะเขาหน้าตาดีหุ่นดีอยู่แล้วด้วยมั้ง ใส่ชุดอะไรมันก็ดูเหมาะสมไปหมดเลย

เขาเป็นเด็กวิศวะและป้ายของมหาวิทยาลัยก็บ่งบอกว่าเขาเรียนอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังด้วย

"เดี๋ยวผมรีบกลับนะครับ"

"อืม..."

"เดี๋ยวแวะซื้อขนมเค้กข้างมหาลัยมาให้ ฟอด ~ รักนะครับ"

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ออกไป และเขาก็ทำแบบนี้อยู่ทุกวัน ออกไปทำงานบ้าง ไปธุระบ้าง มีงานด่วนต้องไปบ้าง หลายอย่างดูจุกจิกไปหมดเลย

ทุกๆ วันมักจะเป็นแบบนี้ ขนมหวานไม่ต้องทำอะไรเลย เรื่องอาหารการกินก็มีแม่บ้านคอยเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้ เสื้อผ้าก็มีคนซักให้ เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เหมือนหนูตกถังข้าวสาร ถึงจะอึดอัดไปบ้างแต่ก็ขัดอะไรไม่ได้

"ขอโทษนะคะ พอดีมีคนมาขอเข้าพบค่ะ"

"ใครคะ?" ขนมหวานหันไปถามแม่บ้านแบบงงๆ เพราะไม่น่าจะมีคนรู้จักของเธอมาถึงที่นี่ได้ หรือถ้าจะเป็นคนรู้จักของธีร์เขาก็คงจะโทรมาบอกเธอก่อนแล้ว หรือไม่ก็ออกไปพบกันข้างนอกมากกว่า

"เป็นผู้หญิงสูงวัยค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นใคร เห็นว่ามาขอพบคุณขนม"

"ค่ะ ให้เขารออยู่ข้างนอกก็ได้ เดี๋ยวฉันไป"

"ค่ะ"

ขนมหวานเดินออกไปที่ห้องโถงโดยที่ปล่อยให้แขกแปลกหน้าคนนั้นรออยู่ไม่นาน พอมาถึงเธอก็เห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างรออยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก

คนตัวเล็กที่กำลังท้องอ่อนๆ ค่อยๆ นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับหญิงวัยกลางคนอย่างระมัดระวัง ไม่รู้ว่าคนนี้คือใคร แล้วมาทำอะไร แต่ก็อายุมากเกินกว่าจะเป็นแฟนหรือผู้หญิงของธีร์ นอกเสียจากว่านี่จะคือแม่ของเขา

"สะ สวัสดีค่ะ คุณคือใครเหรอคะ?"

"นี่สินะ ผู้หญิงที่ลูกชายหัวรั้นของฉันมันซุกซ่อนเอาไว้" หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบ สายตานั้นจ้องมองอย่างเย็นชา ไม่มีท่าทีจะยอมรับหรือดีใจอะไรเลย

ก็อย่างว่าแหละ ปัญหาครอบครัวระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้ก็เป็นอันดับแรกๆ อยู่แล้ว

ขนมหวานกำมือแน่น รู้สึกเกร็งไปหมด เริ่มทำตัวไม่ถูกและก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วเหมือนกัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับแม่ของธีร์ และก็ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันตอนที่เขาไม่อยู่แบบนี้

"เอ่อ ฉันชื่อขนมหวานนะคะ ขอโทษที่ฉันไม่รู้จักคุณ ก็เลยไม่ได้...ขอโทษจริงๆ ค่ะ" ขนมหวานเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด เพราะเธอไม่รู้เลยว่าแม่ของเขาจะมา ไม่อย่างนั้นก็คงเตรียมรอต้อนรับดีกว่านี้

"ไม่ต้องแนะนำตัวหรอก ฉันพอจะรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร หัวนอนปลายเท้าเป็นยังไง เหมาะสมกับลูกชายของฉันไหม เพราะแบบนี้ไงฉันถึงพยายามหาสิ่งที่เหมาะสมกับธีร์ เพราะถ้าให้เขาเลือกเองก็จะได้แต่อะไรแบบนี้มา"

คำพูดนั้นบาดลึกเหมือนคมมีด ขนมหวานเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับก้มหน้าต่ำลง หัวใจเต้นแรง บรรยากาศตรงนี้ ณ ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

"คุณหญิงมาหาธีร์เหรอคะ เขาไม่อยู่ค่ะ บอกว่าไปเรียน กว่าจะกลับก็..."

"ฉันไม่ได้มาหาเขา" แม่ของธีร์พูดตัดบทขึ้นมา "เพราะถ้าฉันมาตอนที่ลูกชายของฉันอยู่ เขาก็คงปกป้องเธอสุดฤทธิ์ ฉันคงไม่ได้มานั่งคุยกับเธอแบบนี้หรอก"

"ค่ะ"

"เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ก็สักพักแล้วค่ะ"

"ท้องกี่เดือนแล้ว"

"เกือบห้าเดือนแล้วค่ะ"

"จะเอาออกก็คงไม่ทันแล้วสินะ เอาเป็นว่าฉันจะไม่บังคับให้เธอเอาเด็กออกละกัน"

"คะ??" ขนมหวานทำหน้าตกใจ

"ต้องการเท่าไหร่ กับการที่เธอจะพาเด็กคนนี้ออกไปจากชีวิตของลูกชายฉัน"

"....." ขนมหวานนั่งนิ่ง หัวใจเต้นโครมครามไปหมดเลย สถานการณ์ตอนนี้เธออยากให้ธีร์กลับมามากๆ ไม่อยากอยู่แบบนี้เลย

"ว่าไงล่ะ สิบล้าน ยี่สิบล้าน"

"!!!" พอได้ยินยอดเงินจำนวนมากขนาดนั้นขนมหวานก็ตาโตในทันที ไม่ใช่เพราะเธออยากได้ แต่เธอตกใจมากกว่า คนรวยมีเงินจะใช้เงินเยอะๆ แบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสินะ ถึงขั้นยอมใช้เงินมากขนาดนั้นเพื่อฟาดหัวใครสักคนให้เลิกยุ่งกับคนในครอบครัวของตัวเอง

"มันยังน้อยไปเหรอ?"

"ปะ เปล่าค่ะ คือว่า..."

"ฉันเข้าใจนะ คนไม่เคยมีก็แบบนี้แหละ พอมีหนทางที่จะมีขึ้นมาก็อยากจะเรียกร้องให้มันสูงขึ้นไปอีก"

"ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่จะบอกว่า มันก็เยอะก็จริง แต่ฉันขอไม่รับค่ะ"

"ทำไม?!" สีหน้าของหญิงวัยกลางคนเปลี่ยนเป็นตึงในทันทีเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่น่าพึงพอใจกับตัวเองเท่าไหร่

"เงินมันไม่สำคัญเท่าชีวิตหรอกค่ะ"

"ลูกชายฉันควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ได้มาเป็นพ่อคนตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ เธอคิดอะไรอยู่ห๊ะ?"

"ขอโทษค่ะ แต่เรื่องนี้ฉันไม่อยากตัดสินใจฝ่ายเดียว"

ขนมหวานรู้ดีว่าถ้าหากเธอหายไป เขาต้องอาละวาดเป็นบ้าแน่ๆ และคนใกล้ตัวก็คงจะพากันเดือดร้อน เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ก่อนหน้าเขาเป็นคนขอร้องอ้อนวอนให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วย กว่าเธอจะยอมมากับเขามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเหมือนกัน จู่ๆ จะมารับเงินแล้วหายไปมันก็ดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย

"นี่เธอจะเอาแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม?"

"ขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่คำตอบของฉันมันไม่ตรงใจคุณหญิง แต่ถ้าคุณหญิงรู้จักลูกชายของคุณหญิงดีพอ ก็น่าจะรู้ว่าถ้าฉันหายไป มันจะเกิดอะไรขึ้น ยิ่งตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวด้วย คุณหญิงว่าธีร์เขาจะเป็นยังไงคะ ที่จู่ๆ ลูกเมียก็มาหายตัวไป"

"นี่เธอคิดจะเล่นแบบนี้กับฉันจริงๆ ใช่ไหม"

"ขอโทษนะคะ ที่ต้องพูดแบบนี้ แต่มันเป็นความจริงค่ะ"

"ลูกชายฉันเขาจะต้องหมั้นหมายกับคู่หมั้นที่ฉันเลือกให้และเขาสองคนก็เหมาะสมกัน แต่ลูกชายของฉันปฏิเสธหัวชนฝา ถึงอย่างนั้นสักวันก็ต้องหมั้นหมายแต่งงานกันอยู่ดี เพราะทุกอย่างจัดเตรียมเอาไว้แล้ว เธอจะยอมเป็นเมียน้อยคนอื่นได้งั้นเหรอ?"

"ถ้าอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขาจริงๆ ก็ให้เขาเป็นฝ่ายไล่ฉันกับลูกออกไปเองดีกว่าค่ะ ถึงตอนนั้นฉันจะยอมออกไปโดยที่ไม่เรียกร้องเอาอะไรจากพวกคุณสักบาทเดียวเลย"

"ดี!! ฉันจะจำคำของเธอไว้ แล้วก็รู้ไว้เลยว่า ฉันไม่มีวันยอมรับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ตั้งใจปล่อยท้องเพื่อจับคนรวยแบบเธอเด็ดขาด!"

"ค่ะคุณหญิง.."

พรวด!!

ร่างสูงใหญ่พรวดพราดเข้ามาเหมือนวิ่งมาแต่ไกล สีหน้าดูตื่นตระหนกมองหญิงสาวสองคนที่นั่งอยู่คนละมุม อีกคนก็ภรรยาที่กำลังท้อง อีกคนก็แม่บังเกิดเกล้า

"แม่!!"

"มาแล้วเหรอ นี่ฉันคาดผิดไปสินะ ที่คิดว่าแกจะไม่กลับมา"

"....." ขนมหวานได้แต่ตกใจ เพราะเธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะกลับมา เธอไม่ได้โทรบอก แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าแม่ของเขามาที่นี่

"มาทำไมครับ ผมบอกแล้วไง ว่าอย่ามาที่นี่ผมไม่ชอบ"

"ตาธีร์ นี่แม่แกนะ ฉันก็แค่อยากมาดูผู้หญิงไร้ยางอายที่แกเก็บมาฟูมฟักเลี้ยงดู"

"อย่าพูดแบบนั้นนะครับ นี่เมียกับลูกผม ไม่ใช่ผู้หญิงไร้อย่างอาย"

"เฮอะ! ก็ไม่เท่าไหร่นี่ หน้าตาก็งั้นๆ แกอยากจะเลี้ยงดูไปก็ตามใจ แต่เรื่องงานหมั้นงานแต่งของแก ก็จะยังเป็นไปเหมือนเดิม"

"ผมมีลูกมีเมียแล้ว ผมไม่แต่งครับ เชิญแม่กลับไปได้แล้วครับ"

"ตาธีร์!!"

"พี่ครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

เมื่อลูกชายไม่ยอมสนใจหญิงวัยกลางคนก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปด้วยความไม่พอใจทันที

"นายกลับมาได้ไง"

"แม่บ้านโทรบอกครับ ผมเลยดูผ่านกล้อง ถึงเห็นมาว่าแม่มา"

แม่บ้านที่ยืนอยู่มุมห้องรีบหลบสายตาเงียบๆ เธอคือคนที่รีบโทรแจ้งธีร์เมื่อแขกที่ไม่มีใครรู้จักมาเยือนถึงที่นี่ ตามคำสั่งของเจ้านาย ที่ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็จะต้องรายงานตลอด

"ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปเรียนต่อได้แล้วไป"

"ไม่ครับ ผมจะอยู่กับพี่ ไม่ไปไหนแล้ว"

"ธีร์! นายจะบ้าหรือไง"

"ไม่บ้าหรอกครับ ถ้าบ้าผมจะย้ายมหาลัยมาที่นี่ ย้ายบริษัทมาที่นี่ คอยดูเถอะครับ สักวันผมจะบ้าทำแบบนั้นให้ดู"

"แพ้เสียงในหัวหรือไง"

"พี่ครับ...ตกลงแม่ผมไม่ได้พูดอะไรไม่ดีกับพี่ใช่ไหม"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันรับมือได้อยู่น่า"

"พี่ครับ..."

"ธีร์ อื้อ...กอดแน่นไปแล้ว"

ชายหนุ่มโอบกอดคนรักไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เพราะเธอไม่ยอมบอกว่าแม่ของเขาพูดอะไรบ้าง ถึงเธอจะบอกว่ารับมือได้ แต่ธีร์ก็รู้จักแม่ของตัวเองดีว่า นี่คงไม่ใช่การมาดูหน้าหรืออยากเห็นธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน แต่เขาจะไม่ถามเซ้าซี้ให้เธอต้องรู้สึกไม่ดีหรือรำคาญ

"กินข้าวแล้วหรือยังครับ"

"อื้ม เรียบร้อยแล้ว"

"ไหนๆ วันนี้ก็ไม่ได้ไปเรียนแล้ว เดี๋ยวผมพาพี่ออกไปข้างนอกดีกว่า จะได้เปิดหูเปิดตานะครับ"

"ไปไหน?"

"ไปเที่ยวไงครับ ผมจะพาพี่ไปทุกที่ที่พี่อยากไปเลย"

"....."

"อาบน้ำกันนะครับ ผมถูตัวให้ จะให้สบาย"

"อืม..."