ตอนที่ 2 ถ้านายหิว.. ก็กินฉันให้ได้สิ
1144 Words
ตอนที่ 2
ถ้านายหิว.. ก็กินฉันให้ได้สิ
ราชันย์กระชับมือที่จับข้อมือขวัญข้าวแน่น ดวงตาคมกริบฉายแววขี้เล่นแต่ก็แฝงไปด้วยแรงปรารถนาแสนอันตราย
“เธอชื่ออะไร”
เขาเอ่ยถามชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ขวัญข้าวยังคงนั่งบนตักเขารอยยิ้มบนริมฝีปากยังเต็มไปด้วยความท้าทาย
“ขวัญข้าว.. ชื่อของฉันน่ะนายต้องจำไว้ให้ดีด้วยล่ะ”
ราชันย์โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกของเขาแทบจะเฉียดแก้มนุ่ม
“รู้ไหมว่าเธอกำลังเล่นกับอะไรอยู่”
“กับไฟ?”
ขวัญข้าวเอียงคอมองเขา ยังคงเล่นสนุกกับเกมนี้อย่างไม่เกรงกลัว ขวัญข้าวยังคงถือคติที่ว่าตราบใดที่เธอไม่ยินยอม มีหรือผู้ชายจะทำอะไรเธอได้
“ผิด”
ราชันย์พลิกตัวอย่างรวดเร็ว ร่างสูงขยับเปลี่ยนตำแหน่งโดยที่เธอยังนั่งอยู่บนตัก แต่คราวนี้ เธออยู่ใต้ร่างเขาแทน
ขวัญข้าวชะงักไปเสี้ยววินาทีก่อนจะหรี่ตามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง แม้ว่าในใจจะรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย
“ไวเหมือนกันนี่”
ราชันย์หัวเราะก่อนจะโน้มตัวลงใกล้จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกัน
“ฉันไม่ใช่แค่ไวนะข้าว แต่ฉันน่ะ.. ยังอันตรายอีกด้วย”
เขาลากปลายนิ้วไปตามแนวแขนเปลือยเปล่าของเธอช้า ๆ ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอเนียน ก่อนที่เขาจะกระซิบเสียงพร่า
“และเธอก็กำลังจะโดนฉันกิน”
ขวัญข้าวเลิกคิ้วขึ้นมองราชันย์ ที่ตอนนี้เขาคร่อมเธอไว้เหมือนสัตว์นักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ ดวงตาของเขาพร่าไปด้วยแรงปรารถนา แต่นั่นแหละ.. มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะยอม เธอไม่ใช่เหยื่อ และคืนนี้.. เธอจะเป็นฝ่ายควบคุมเกมนี้เองไม่ใช่เขา
ขวัญข้าวแสยะยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาวางบนแผงอกของราชันย์ ปลายนิ้วลากไปตามแนวกล้ามเนื้อใต้เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาช้า ๆ
“หืม..”
เธอแกล้งลากเสียงแผ่วเบาก่อนจะไล้นิ้วต่ำลงไปเรื่อย ๆ
“นายดูหิวมากเลยนะ”
ราชันย์กัดฟันแน่นมือของเขาที่กดลงบนสะโพกเธอเพิ่มแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ข้าว..”
ขวัญข้าวหัวเราะเสียงหวานก่อนจะกระดกตัวขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนุ่มแตะลงบนแนวสันกรามของเขาเบา ๆ แล้วลากไล้ต่ำลงมาที่ต้นคอ
ราชันย์หลับตาลงขบกรามแน่น ให้ตายสิ! ยัยนี่มันร้ายเกินไปแล้ว เธอแค่แกล้งแตะเบา ๆ แต่มันโคตรจะทำให้เขานั้นแทบคลั่ง
ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนผิวคอของเขาเพียงแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะถอนริมฝีปากออกช้า ๆ แล้วยกยิ้มหวาน
“อืม.. รสชาติก็ดีเหมือนกันนะ”
ราชันย์สูดลมหายใจลึก ๆ มือแกร่งกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น เขากำลังจะโน้มตัวลงมาเพื่อเอาคืนให้หนักกว่านี้ แต่ทันใดนั้นเองขวัญข้าวกลับใช้จังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัวพลิกตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“หึ”
เธอลุกขึ้นจากโซฟาดึงกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า ก่อนจะหันไปมองเขาที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา สายตาของราชันย์ตอนนี้แม่งโคตรจะหิวกระหาย เธอส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะที่มุมปากตัวเองเบา ๆ
“เกือบไปนะราชันย์”
ราชันย์เงยหน้ามองเธอดวงตาของเขามืดดำเต็มไปด้วยความต้องการ เสียงของเขาแหบพร่าอย่างเห็นได้ชัด
“ขวัญข้าว”
“ฝันดีนะ”
เธอหัวเราะจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปจากผับ ทิ้งให้ราชันย์นั่งกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น พร้อมกับอารมณ์ที่ยังค้างเติ่ง!
ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ร่างสูงในชุดนักศึกษาผู้ชายแบบเนี้ยบ เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นเล็กน้อย กางเกงสแลคเข้ารูป กับท่าทางที่โคตรจะดูดี เดินเข้ามากลางคณะอย่างไม่เกรงใจสายตาผู้ใด
“นั่นราชันย์ปะ”
“มาได้ไงวะ”
“อย่าบอกนะว่ามาหาสาวคณะเราอ่ะ กรี๊ด! ราชันย์เขาหมายตาใครอ่ะแก! แกว่าใช่ฉันปะ!”
และแน่นอนว่าเขามาหาสาวคณะนี้จริง ๆ เพียงแต่.. ขวัญข้าวที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ก่อนจะสบตากับดวงตาคมกริบของราชันย์ที่มองตรงมาที่เธอพอดี ฉิบหายละ!
“นายมาที่นี่ทำไม”
เธอถามเสียงเรียบแต่สายตาคนรอบข้างกลับเริ่มจับจ้องอย่างสนใจ ราชันย์ยกยิ้มมุมปากเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงเท่ ๆ
“ทำไมเหรอ.. มาไม่ได้เหรอ”
“มันแปลกไปรึเปล่าที่จู่ ๆ นายก็โผล่มา ทำไม! หรือติดใจสาวที่คณะนี้งั้นเหรอ”
ราชันย์โน้มตัวลงมาหา มือแกร่งวางลงบนพนักพิงม้านั่งข้าง ๆ เธอ ล้อมพื้นที่เธอไว้ราวกับกำลังขังเหยื่อ
“เมื่อคืนเธอทิ้งฉันไว้กลางทางนะข้าว”
เสียงทุ้มพร่ากระซิบใกล้ ๆ
“คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่าย ๆ เหรอ”
ขวัญข้าวยกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเอนตัวพิงพนักพิงด้วยท่าทางสบาย ๆ
“หืม.. ฉันทิ้งนายตรงไหนเหรอ ที่ผับ ที่โต๊ะ ที่รถ หรือ.. ที่ห้องล่ะ”
“ตรงที่ฉันกำลังจะได้กินเธอไง!”
เสียงของราชันย์ดังขึ้นทำให้ทุกคนรอบข้างถึงกับตาโต ส่วนสาว ๆ หลายคนก็เริ่มกัดฟันจ้องมองที่เธฮด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทำไมขวัญข้าวถึงเป็นผู้หญิงที่ราชันย์ตามจีบได้ ขวัญข้าวแกล้งทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มยั่ว
“อ้อ.. งั้นก็แปลว่าฉันยังไม่ได้โดนกินนี่”
“ขวัญข้าวที่นี่ยั่วโมโหไม่เลิกจริง ๆ”
เธอยิ้มหวานก่อนจะวางมือลงบนต้นขาของราชันย์เบา ๆ แล้วลูบไล้ปๆ ลายนิ้วช้า สายตาจงใจจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา
“ถ้านายหิวขนาดนั้นก็.. กินฉันให้ได้สิ”
ราชันย์หายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เวรเอ๊ย! ยัยนี่มันร้ายเกินไปแล้ว! แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับตัว ขวัญข้าวก็ใช้จังหวะที่เขากำลังเสียสมาธิ ผลักอกเขาออกเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน!
เธอยิ้มมุมปากยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“โอ๊ะ! สายแล้วล่ะฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะคะ”
ราชันย์มองเธอเดินผ่านเขาไปพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ทิ้งไว้ให้เขาติดอยู่ในหัว มือแกร่งกำแน่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“แม่งเอ๊ย! คนบ้าอะไรหนีเก่งเป็นบ้า”
- Writer
