บท.2-ใจบาป [เอาคืน!]
732 Words
"นี่มันเก้าอี้ของฉัน จะนั้งไขว่ห้างแล้วทำไม"
"ก็คนอื่นเดินไม่สะดวกไง!"
"คนอื่นหรือเธอกันแน่ ฉันนั่งมาเป็นชั่วโมงแล้วไม่เห็นใครจะมีปัญหา"
หมับ
ทันทีที่เส้นด้ายลุกยืนโต้เถียงกับอีกฝ่าย ฝนรีบดึงคว้าตัวเอาไว้พลางพูดเจรจาเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย
ซึ่งคนที่ทะเลาะด้วยก็เป็นคู่ปรับตัวร้ายกาจเพราะเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ที่ไม่ค่อยลงรอยแต่เด็ก
"ใจเย็นอีด้ายมันคงจงใจมายั่วโมโหมึง" หลังจากอีกฝ่ายเดินไปเชิดหน้าราวกับผู้ชนะ ฝนรีบปราม "มึงอย่าบ้าตามมันนะ"
"ไม่รู้เป็นอะไรกับกูนักหนาอีหยกเนี่ย"
"เออ มันคงไม่ชอบที่มึงสวยกว่าไง ฮ่าๆ"
"เหอะ ประสาท"
กรี๊ดดด
เสียงหวีดของโต๊ะหยกที่อยู่ไม่ไกล กลายเป็นจุดสนใจเมื่อบบรรดาเพื่อนฝูงส่งเสียงกรีดร้องเพราะแฟนของหยกที่ท่าทางหล่อและรวยมากเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่โต
ฝนเห็นจึงรีบสะกิดบอกเส้นด้าย "หูย นั่นแฟนอีหยกเหรอลูกเจ้าสัวเลยนะ"
"เมื่อกี้มันด่ากูว่าพ่อแม่ไม่รักใช่ไหม.."
"อืม แต่มึงใจเย็นๆ นะ ท่องไว้เวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวร"
อึกก!
เส้นด้ายคว้าแก้วเหล้าตรงหน้ากระดกดื่มรวดเดียวหมดเกลี้ยง
เธอลุกขึ้นใช้มือเรียวสะบัดผมยาวไปด้านหลังจนสยายสวยงาม
"เวรต้องระงับด้วยการเตะปากอีเวรถึงจะถูก"
เฮ้ยยย อีด้าย!!!
หมั๊บ!
"โอ๊ยยย อีฝนปล่อยกู" เเขนฉันโดนเพื่อนกระชากแรง "ตัวกูปลิวแล้วนะ"
"ขอเถอะอย่ามีเรื่องเลยมึงจำไม่ได้เหรอ แม่อีหยกมันกัดแรงนะเดี๋ยวลามไปบริษัทแม่มึงอีก"
"สันดานเสียทั้งแม่ทั้งลูก"
"ใช่ แปลว่ามึงต้องใจเย็นๆ"
คำพูดเตือนสติของเพื่อนทำให้เส้นด้ายผละถอย แต่นิสัยไม่ยอมแพ้ยังคงคิดถึงการแก้แค้นเพราะคำพูดเสียดแทง
เวลาผ่านไป22.00น. แสงสีบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้มึนเมา ฝนดื่มน้อยเพราะกลัวเมาแต่เส้นด้ายจัดเต็ม
อึก อึก อึก
"แดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าเลยนะมึง" ฝนขมวดคิ้ว
"กูเพิ่มความกล้าให้ตัวเอง"
"ความกล้าอะไร"
"กล้าที่จะหน้าด้าน"
ฉันยิ้มให้เพื่อนจากนั้นฝากกระเป๋าlouis vuitton ราคาแพงไว้
ตึก
"ขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะตั้งใจชน"
"หืมมม"
น้ำเสียงงุนงงพลางมองจ้องสาวสวยน่ารักตรงหน้า เส้นด้ายคอยเดินตามแฟนของหยกมายังทางเดินห้องน้ำพร้อมกระเเทกไหล่ใส่เขา
"เส้นด้ายค่ะ" ฉันยื่นมือให้จับพร้อมส่งยิ้มบาดใจ "คุณคือ.."
"แม๊คครับยินดีที่ได้รู้จักคุณเส้นด้ายคนสวย"
"ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังคะพอดีว่าด้ายไม่ชอบคุยกับคนมีเจ้าของ"
"ผมยังโสดครับรอใครสักคนมาเป็นคนโปรด"
ใบหน้าหล่อทำท่าทางเจ้าชู้ เขาฝังรอยจูบบนหลังฝ่ามือของสาวสวยที่เพิ่งรู้จัก เส้นด้ายเดินเข้าไปใกล้เเนบชิดก่อนจะเขย่งรองเท้าส้นสูงเพื่อกระซิบบางอย่าง
"แล้วโทรมานะคะ"
ผ่านไปสิบนาที
"มึงไปไหนมาอีด้าย"
"แถวนี้แหละ"
"ทำหน้าเหมือนประสบความสำเร็จ มึงไปทำอะไรมา?"
ตุบ
ผวะ
"โอ๊ยยย!! หยกพออายคนอื่น"
"พี่แม๊คบอกมานะทำไมที่คอเสื้อมีรอยลิปสติก มันเป็นใคร กรี๊ดดด หยกไม่ยอมๆ"
"กลับไปคุยกันที่ห้อง"
"บอกหยกมานะไอ้พี่เเม๊ค"
รอบข้างหันมองขวับเป็นตาเดียว จากหนุ่มรูปงามสง่าและสาวสวยลุคลูกคุณหนูที่น่าอิจฉากลายเป็นสงครามทุบตีด่าทอกันกลางคลับ
"อีเส้นด้าย!" ฝนเน้นเสียงเข้ม "ฝีมือมึงใช่ไหม อย่าบอกนะว่ามึงไปทำอะไรกับแฟนอีหยกมา"
"จะบ้าเหรอ..กูไม่เลวขนาดนั้นปะ แค่จูบคอเสื้อและเขียนเบอร์โทรให้"
"มึงจะแอบคุยกับผัวมันเหรอ"
"ใครบอกกูจะคุย"
ฉันกระตุกยิ้มชอบใจ ก่อนจะยกมือสั่งดริ๊งซ์ขอเหล้าเพิ่ม
"อยากคุยมากก็ให้ไปคุยกับเจ้าอาวาสนู่น" เพื่อนทำหน้างงขณะที่ฉันยิ้มเยาะ
"มึงให้เบอร์ใครไป"
"วัดศพไร้ญาติ"
"อีสัส อีด้าย! อีคนบาป หาเรื่องให้หลวงพ่อ ฮ่าๆ"
- Writer
