เขาปลอบประโลม ทว่านางยังคงไม่หยุดร่ำไห้ เขาจึงตัดสินใจช้อนอุ้มนางไว้ในวงแขนแล้วสาวเท้าเร็ว ๆ เข้าไปในกระโจมชั่วคราวสำหรับแม่ทัพที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากลานฝึกนั้น ก่อนเขาจะวางนางลงบนพื้นแล้วโอบกอดนางไว้ในอ้อมอกแกร่งนั้น
“ ข้าคิดถึงท่าน ” นางสะอึกสะอื้นแล้วกอดเขาไว้แน่น
“ พี่ก็คิดถึงเจ้า แต่พี่ต้องเตรียมทัพเพื่อสู้ศึกใหญ่ เจ้ารู้ในสิ่งนั้นมิใช่หรือ ”
“ ข้ารู้ แต่ปลีกเวลาไปหาข้าบ้างไม่ได้เชียวหรือ ”
“ พี่อยากไปหาเจ้าทุกวัน แต่... ”
“ แต่อะไร ”
“ แต่พี่มีความรู้สึกว่าหากเห็นหน้าเจ้าพี่จะยิ่งอ่อนแอลง ตลอดชีวิตนักรบของข้ามิเคยกลัวตาย แต่คราวนี้กลับแตกต่าง ”
“ ท่านกลัวอะไร ”
“ พี่กลัวจะไม่ได้กลับมาเห็นหน้าเจ้า ซูเม่ย ”
“ ท่านจะต้องรอดชีวิตกลับมา ท่านจะคว้าชัยชนะกลับมาให้หงโจวเช่นทุกครั้ง ข้ามั่นใจ ” นางเอ่ยด้วย
