สองเดือนผ่านไป…
ตอนนี้ฉันนอนเหม่ออยู่บนที่นอน มองเพดานสีขาวที่เหมือนจะยืดออกเป็นนิรันดร์
ชีวิตตอนนี้มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ไร้เรื่องให้ตื่นเต้นหรือรอคอย บ้านหลังใหญ่ที่เคยอบอวลด้วยเสียงหัวเราะกลับเงียบเหงา
พ่อกับแม่ไม่ค่อยกลับมาบ้าน ส่วนพี่แทนไทก็แทบย้ายไปอยู่กับนุ่น ข้าวของที่เคยกระจัดกระจายกลายเป็นมุมของฉันคนเดียวจนบ้านดูโล่งผิดปกติ
เดินผ่านโซฟาแล้วได้แต่คิดว่า ที่นี่มันกว้างเกินไปสำหรับคนแค่คนเดียวจริง ๆ เสียงนาฬิกาในห้องนั่งเล่นดังก้องเป็นจังหวะ
หน้าต่างปล่อยแสงสว่างเข้ามาเป็นริ้ว ๆ แต่กลับไม่อาจอุ่นหัวใจได้ ทั้ง ๆ ที่ควรจะรู้สึกปลอดภัย
ท่ามกลางความเงียบนี้ ความรู้สึกเดิม ๆ เบื่อ เหงา และบางครั้งก็กลัว ก็ย้ำเตือนฉันทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นมองห้องว่าง ๆ รอบตัว
ฉันนอนเหม่ออยู่บนเตียง ปล่อยความคิดล่องลอยไปเรื่อย ๆ จนเกือบจะหลับไปอีกรอบ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาแทรกความเงีย
