ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าอาบแสงจันทร์กระจ่าง สายลมเย็นหอบเอากลิ่นหอมอ่อนของใบหญ้าและดอกไม้กลางคืนล่องลอยไปทั่ว ร่างบางในชุดนอนตัวยาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมบาง ๆ ยืนทอดสายตาลงไปยังบึงที่สะท้อนเงาแสงไฟจากระลอกน้ำเล็ก ๆ ซึ่งไหวกระเพื่อมตามแรงลม ทุกคนคงเข้านอนหมดแล้วด้วยเวลาล่วงเลยจากพลบค่ำสู่ยามดึก
มุจลินทร์ทอดถอนใจเบา ๆ แต่เดียวดายใต้ร่มไม้ใหญ่ริมน้ำหลังบ้านเรือนไทยที่ดูงดงามยามต้องแสงนวลจากโคมไฟรอบ ๆ ดอกไม้ในราตรีแข่งกันอวดกลีบยวนเย้ายามเมื่อรัตติกาลมาถึง เหมือนหัวใจของเธอที่ความสุขเพียงเปล่งประกายใต้เงามืดของอนาคตที่ช่างเลือนรางพร้อมคำถามที่ยังคงไร้คำตอบก้องอยู่ในหลืบลึกว่า ต่อไป.....เธอกับอนาคินจะเป็นเช่นไร ความนึกคิดล่องลอยออกไปเพียงครู่ก็รู้สึกว่ามีลมหายใจร้อนเป่ารดมาจากด้านหลังลำคอระหงพร้อมแขนแข็งแรงสอดรัดเอวบางไว้ด้วยความนุ่มนวล
“ดึกแล้วทำไมไม่ไปนอน”
น้ำเสียงทุ้มลึกทว่าจุดประกายความอบอุ่นยิ่
