เวลาผ่านไปเนิ่นานที่มุจลินทร์นั่งนิ่งเงียบอยู่ต่อหน้าหนูนาภายในร้านอาหารแถวชานเมือง เพื่อนสนิทที่สุดรีบบึ่งไปรับเธอที่บ้านซึ่งวันนี้ประจวบเหมาะกับเป็นวันหยุดของบริษัทที่เธทำงานอยู่ หนูนาเหลือบมองสำรับในจานของเพื่อนสาวที่ไม่พร่องเลยสักนิดแล้วเหลือบแลใบหน้าซูบซีดภายใต้กรอบผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาซึ่งมีน้ำรื้นอยู่ตลอดเวลา
“ลินทานอะไรสักหน่อยสิจ๊ะ...ตอนนิลินไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ ถ้าลินไม่แข็งแรงลูกจะแข็งแรงได้ยังไง”
“ลินไม่หิวอะไรเลย ทำไมมันทรมานแบบนี้ ลินอยากจะกินแต่กินอะไรไม่ลง”
“น้าณัฐรู้เรื่องลินกับพี่อนาคินหรือยัง?”
“ท่านเพิ่งทราบ.....” มุจลินทร์เอนหลังพิงเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง มันเป็นภาพที่ทำให้หนูนาพลอยรู้สึกใจระย่อตาม
“ท่านทราบเพียงแค่.....ลินกับพี่คิน....ท่านไม่โกรธลินหรอก แต่ท่านกลับนึกเสียใจด้วยซ้ำที่ตัวเ
