“อนาคิน.....” อนันต์เรียกบุตรชายที่กำลังจะก้าวออกไปด้วยน้ำเสียงหนัก ๆ
“คนเราโตแล้วเวลาคิดจะทำอะไรอย่าให้เหมือนเด็ก.....เด็กคิดถึงแต่ตอนนี้ วันนี้ ส่วนผู้ใหญ่ต้องคิดอะไรให้ไกลมากกว่านี้ที่เป็นอยู่ แกจะทำอะไรต้องคิดถึงสิ่งที่แกแบกรับเอาไว้ให้มาก ประธานของ อนันต์ กรุ๊ป เป็นตำแหน่งที่พ่อตั้งใจให้แก สิ่งสำคัญคือภาพพจน์ที่แกต้องรักษาไว้ อย่าได้มีข้อติฉินนินทาให้เกิดความด่างพร้อย....พ่อแค่อยากจะเตือนแก”
“พ่อน่าจะพอใจนะครับที่ผมทำหน้าที่ทุกอย่างให้พ่อไปหมดแล้ว ถ้าผมอยากทำอะไรตามความพอใจของตัวเองบ้าง.....ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องหนักหนาอะไร”
ชายหนุ่มกล่าวจบก็สาวเท้าขึ้นบันไดตรงไปยังห้องของเอเลเนอร์ ทิ้งไว้แต่บิดาที่ยังคงยืนทำหน้าใคร่ครวญถึงคำตอบที่ยิ่งตอกย้ำภาพในความคิดของผู้ผ่านโลกมานานให้ชัดเจนมากขึ้น
“ไฮ.....คืน ยูจะไปทำงานแล้วเหรอ”
