กลางห้างหรูที่มีผู้คนมากมายกำลังเดินพลุกพล่านเต็มทั่วห้าง แต่ดูขัดแย้งกับอารมณ์เงียบงันภายในใจของดีเดย์เป็นอย่างมาก เขานั่งอยู่ตรงโต๊ะติดมุม ภายในร้านกาแฟประจำด้วยท่าทีเหม่อลอย พลางมองแก้วชานมในมือ ราวกับมันมีเรื่องให้สนใจมากมาย
“มึงเหม่ออะไรวะเดย์?”
เสียงทุ้มของลีโอเรียกให้ดีเดย์หลุดจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองร่างสูงของเพื่อนที่เดินมานั่งลงพร้อมแก้วชานมปั่นที่พึ่งสั่งมา
“เปล่า...แค่เพลีย กูไม่ได้นอนทั้งคืน มึงยังเสือกลากกูมาด้วยอีก จะไม่ให้กูหลับในได้ยังไง”
ดีเดย์ถือโอกาสบ่นและอ้างเหตุผลที่ลีโอบังคับให้เขาออกมาหาตั้งแต่ห่างพึ่งเปิด
“เพลียเพราะไม่ได้นอนหรือมึงเพลียเพราะมึงเสียน้ำเยอะวะ เมื่อคืนกูได้ยินนะในห้องน้ำ...และกูก็รู้ด้วยว่าคนที่มึงเล่นเมื่อคืนคือไอ้หลิว มึงอธิบายมาเลย...ไอ้เพื่อนชั่ว!”
ดีเดย์ชะงักเล็กน้อย ดวงตาคมกริบหลุบต่ำ เขายกแก้วชาขึ้นจิบแต่รสชาติของชากลับจืดสนิทไม่ต่างจากค
