ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

การ์ดเชิญสีงาช้าง

ตอนที่ 2

เสียงไลน์เด้งขึ้น ขณะเมญ่านั่งริ่มหน้าต่างในเช้าวันฝนปรอยๆ ใจเธอเต้นแรงเล็กน้อย เพราะรู้ว่าวันนี้ "กล่องเล็กๆ จากไทย" น่าจะมืออวาโรสแล้ว

ตึ้ง !!

Avarose US

"พี่เมญ่า..."

"หนูเพิ่งได้รับกล่องพัสดุจากไทย เปิดมาแล้วน้ำตาคลอเลย..."

Maya

"พี่ไม่ได้บอกไว้ เพราะอยากให้รู้สึกเหมือนได้ยินเพลงบรรเลงเบาๆ ตอนเปิดกล่อง"

"มันคือคำเชิญจากหัวใจพี่"

Avarose US

"การ์ดสีงาช้าง...เรียบมาก เรียบจนหนูเงียบไปเลย"

"มันไม่ใช่แค่สวยนะพี่เมญ่า มันเหมือนพี่ใส่ทุกความอ่อนโยนของตัวเองลงไปในนั้น"

Maya

"พี่เลือกสีงาช้าง เพราะมันนิ่ง มั่นคง เหมือนความรักที่ไม่หวือหวา แต่ไม่มีวันซีดจาง"

"และพี่ก็อยากให้อวารู้ว่า ถึงตัวจะอยู่ไกล...แต่ใจพี่คิดถึงทุกวัน"

Avarose US

"พี่เมญ่ารู้มั้ย...ตอนหนูเปิดกล่อง หนูไม่ได้เห็นแค่การ์ดนะ"

"แต่หนูเห็นบ้าน เห็นห้องนอนเก่า เห็นพี่สาวที่เคยถักเปียให้ตอนเด็กๆ"

Maya

"พี่สานการ์ดใบนี้แทนเปีย หวังว่าวันนั้นอาจจะ ได้กลับมา แล้วพี่จะเป็นฝ่ายสวมดอกไม้ให้บ้าง"

Avarose US

"พี่เมญ่า อวากลับไทยวันนี้เลย ไม่อยู่รอเที่ยว

งาน New Year’s Day Parade แล้วอวาคิดถึงทุกคน

เสียงโทรศัพท์จากเบอร์ที่คุ้นตาดังขึ้นในเช้าของนิวยอร์ก

กรี๊ง!!

แม่ (คุณหญิงกุลนิชา)

"อวาโรส ลูกแม่...หรือเรียกว่า "คุณหนูเจ้าปัญญาของบ้านโรสเบิร์ก' ดีคะ?"

อวาโรสหลุดหัวเราะทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ น้ำเสียงที่คิดถึงเหลือเกิน...และคำประชดอ่อนๆ ที่เธอรู้ดีว่าคือความห่วงใย ในรูปแบบคุณหญิงฯ

อวาโรส

คุณแม่~หนูกำลังจะกลับแล้วนะคะ หนูจองไฟลท์พรุ่งนี้เช้าแล้วจริงๆ ไม่ต้องประชดเลยน๊า"

แม่ (คุณหญิงกุลนิชา)

"หืม? ลูกจะกลับจริงเหรอเนี้ย? แม่เกือบสั่งคนสวนไปเช็คหิมะตกกลางฤดูร้อนที่นิวยอร์กแล้วนะ!"

ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันเบาๆ คนละซีกโลกเลย ก่อนที่เสียงแม่จะกลับมาอ่อนโยนลงเห็นได้ชัด

แม่ (คุณหญิงกุลนิชา)

"แม่ให้คนขับรถไปรับที่สนามบินแล้วนะลูก ให้โชเฟอร์ที่อวาคุ้นเคยที่สุด...ลุงวันชัย ขับไปรับเองเลย แม่รู้ว่าเขาจะขับช้าๆ ให้ลูกได้มองข้างทางเหมือนตอนเด็กๆ"

อวาโรส

"น้ำเสียงสั่นนิดๆ ขอบคุณนะคะคุณแม่...หนูคิดถึงบ้าน...คิดถึงทุกคนเลย

แม่ (คุณหญิงกุลนิชา)

"กลับมาเถอะลูก แม่กับพ่อ และพี่เมญ่ารออยู่ และถ้าลูกมาถึงก่อนพิธีเริ่มได้ แม่จะถือว่า...ลูกยังเป็นฝ่ายชนะในการประชัน อวาโรสหัวเราะเสียงใส น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว เธอมองตั๋วเครื่องบิลในมือ แล้วกอดมือถือแนบอกแน่น

ห้องแต่งตัวเจ้าสาว (เมญ่า)

เวลา 08.01 น.

"อวา" ค่อยๆ เปิดประตูห้องแต่งตัว เอี๊ยด....

เสียงกลีบดอกไม้ปลอมร่วงลงเบาๆ จากช่างจัดดอกไม้ภายในห้อง เมญ่านั่งอยู่หน้ากระจก ในชุดเจ้าสาวสีงาช้างสะท้อนแสงแดด ผมถูกเกล้าอย่างประณีต ช่างแต่งหน้ากำลังทาแป้งฝุ่นเบาๆ ใต้ดวงตา เธอหันมาเห็นน้องสาว แววตาทั้งคู่นิ่งแค่เสี้ยววินาที...ก่อนที่เมญ่าจะลุกขึ้นรวบน้องสาวเข้ามากอดแน่น

หญิงสาวสวมกอดน้องสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความคิดถึง กลับมาแล้วจริงๆ ใช้มั้ยยัยอวา...ฮืออ! พี่คิดถึงจนจะบ้า!

อวาโรสหัวเราะทั้งน้ำตา กลับมาแล้วค่ะ กลับมาเพื่อที่จะเห็นพี่เมญ่าใส่ชุดเจ้าสาวกับตาตัวเองไงล่ะ...สวยจนเหมือนออกมาจากนิยายเลยรู้มั้ย?เมญ่าขยี้แก้มน้องเบาๆ "ยัยบ้า...แต่ขอบใจนะที่กลับมาทัน...วันสำคัญที่สุดในชีวิตพี่ต้องมีเธออยู่ด้วย

อวาโรสกระซิบข้างๆ หูพี่สาว ก็พี่เมญ่าคือโลกทั้งใบของอวานี้นา ทั้งคู่ยิ้มให้กันในกระจกเงา เสียงกล้องแอบถ่ายดังขึ้นเบาๆ แชะ! ช่างภาพกระซิบ ซีนนี้ไม่ต้องเซ็ตค่ะ...พี่น้องรักกันจริงๆ ที่กล้องจับภาพได้ทั้งหมดเลย หญิงสาวทั้งสองคน ที่มีใบหน้าสวยงดงามคนละแบบ หันไปมองช่างถ่ายภาพพร้อมกัน แล้วส่งยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนที่อวาจะออกเสียง งั้นอวาขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะพี่เมญ่า แล้วเจอกันที่งานเดี๋ยวอวาจะไม่ทันแย้งช่อดอกไม้เสี่ยงทาย! อวาโรสยิ้มกว้าง"

ห้องแต่งตัวอวาโรสชั้นบนคฤหาสน์โรสเบิร์ก

เวลา 10.48 น.

แสงไฟโทนอุ่นสะท้องผิวเนียนอมชมพู เธอผ่านกระจกบานใหญ่ อวาโรสยืนอยู่หน้ากระจกเต็มตัวหญิงสาวที่ตัวเล็กบาง แต่ทรงสวยได้รูปราวกับถูกวาดขึ้นมาด้วยพู่กัน ของจิตรกรฝรั่งเศส เดรสสีทองเข้ารูป ผ้าไหมพริ้วบางแนบเนื้อ ผ่าข้างสูงถึงต้นขา ด้านหลังเว้าลึกแต่ยังเก็บทรงอย่างงดงาม สายเดี่ยวไข้วหลังโชว์ผิวขาวอมชมพู ที่สะท้อนแสงบางๆ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อน เผยประกายสีคาราเมลละมุน ราวกับถูกเคลือบด้วยน้ำผึ่งอุ่นๆ ในยามเย็น ปล่อยยาวแต่งปลายลอนใหญ่ แบบไม่ตั้งใจ แต่กลับดูแพงเหลือเกิน ส้นสูง Jimmy Choo สีเงินเมทัลลิก ต่างหูเพชรทรงหยดน้ำระย้าจาก Van Cleef ริมฝีปากทาสีชมพูนู้ดอมแดงนิดๆ เพิ่มเสน่ห์แบบหวานแต่ไม่เด็ก เธอหยิบขวดน้ำหอม Jo Malone กลิ่น Peony & Blush Suede ฉีดเบาๆที่หลังใบหู หญิงสาวมองกระจกด้วยความมั่นใจ "คืนนี้...ใครจำชื่อฉันไม่ได้ถือว่าพลาด" สายตาเธอแนวแน่ แต่อ่อนโยน กระจกสะท้อนเรียวขาที่ยาวสมส่วน ก้าวขาเพียงนิดเดียวก็รู้ว่าเธอเกิดมาเพื่อเดินบนพรหมแดง"อวาโรส...เวอร์ชั่นกลางคืนจะไม่ปล่อยให้ใครลืมง่ายๆ"

ความเดิมเมื่อ 6 เดือนก่อน

บรรยากาศมื้อค่ำที่ไม่ตั้งใจเจอ / การ์ดงานแต่งสีงาช้าง

เสียงเครื่องยนต์เงียบลง ตรงหน้าคฤหาสน์ วิศรุตานันท์ ยศวินก้าวลงจากรถอย่างเงียบขรึม ใบหน้าคมเฉียบไร้รอยยิ้ม ร่างสูงโปร่งชุดลำรองสไตล์มินิมอลเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขน กางเกงสแลคสีเข้ม และรองเท้าหนังเรียบสะอาด เข้าเพิ่งกลับมาเก็บของใช้ที่ยังทิ้งไว้ก่อนเปิดเทอม ไม่มีนัดหมาย ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน เขาได้ยินเสียงคนคุยกัน ด้วยอารมณ์ชื่นมื่น

บรรยากาศในห้องรับประทานอาหาร กลับคึกคักกว่าปกติ เจ้าสัวธนา และคุณหญิงอรรถยา กำลังนั่งหัวโต๊ะ ท่านทั้งสองคนหัวเราะเบาๆ พิพัฒน์ และ เมญ่าหญิงสาวที่แต่งตัวสวยอย่างเรียบง่าย ในเดรสฟ้าอ่อน โต๊ะอาหารจัดเรียงอย่างหรูหราพร้อมชุดเสิร์ฟคริสตัล และแชมเปญบนถังเงิน เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตู ตึก,ตึก ฯลฯ

"วิน?" คุณหญิงอรรถยา หันไปเห็นลูกชายคนเล็กพอดี ลูกกลับมาตอนไหน ทำไมไม่บอกล่วงหน้า"

ชายหนุ่มตอบกลับมารดาทันที ผมแค่แวะมาเอาของครับ ยศวินตอบเสียงเรียบดวงตานิ่งสงบ ไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปทางเมญ่า "บังเอิญดีจัง พี่พัฒน์ กับเมญ่าก็อยู่พอดี"เจ้าสัวว่าอย่างอารมณ์ดี" ลงมานั่งทานข้าวด้วยกันก่อนสิลูก แม่ให้คนจัดที่ไว้แล้ว ยศวินยืนนิ่งเขาเหลือบตามองทุกคนช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุม สุภาพ และเย็นเยียบพอดี

ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว"

แค่แวะมาเอาของ แล้วก็จะกลับเลย"

คำพูดของเขาเหมือนลมเย็นพัดผ่านโต๊ะอาหารเงียบๆ ไม่มีความหยาบ ไม่มีน้ำเสียงประชด...แต่กลับทำให้บรรยากาศแน่นขึง

เมญ่ากระพริบตาเล็กน้อย เธอเงียบ...และไม่ได้พูดอะไร ในใจเธอมีบางอย่างขยับเล็กน้อยแต่ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ แน่ใจเหรอวิน พี่ฝากไวน์แดงจากฝรั่งเศสให้ลูกตั้งขวดแหนะ ขอบคุณครับพ่อ แต่ผมรีบ ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบๆ เหลือเพียงความสงัดที่ปกคลุมโต๊ะอาหาร

และหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเขาเดินลงมาอีกครั้งพร้อมกล่องของใช้ในมือ พิพัฒน์ และเมญ่า เดินออกมายืนรอเขา อยู่หน้าประตูคฤหาสน์... ยศวินวางกล่องของไว้ท้ายรถ ก่อนจะอ้อมไปฝั่งคนขับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ สองร่างยืนรอเขาอยู่หน้าประตูรั้ว พิพัฒน์ กับ เมญ่า เดินออกมายืนรอเขาเหมือนนัดไว้ ในมือเมญ่าถือซองบาง สีงาช้าง "พี่ว่าจะพาเมญ่าไปหานายที่คอนโดพอดี พิพัฒน์พูดพลางยิ้มให้น้องชายเล็กน้อย เขารับซองมาจากเธอเงียบๆ พิพัฒน์ออกเสียง ของสำคัญ...ฝากไว้กับนายเลยแล้วกันนะ พี่ชายพูดพลางตบไหล่เบาๆ ยศวินมองหน้าทั้งคู่ชั่ววูบ ก่อนจะตอบแผ่วเบา"ครับ"

จากนั้นก็หมุนตัวกลับขึ้นรถไป... พร้อมการ์ดที่เหมือนกระดาษบางๆ แต่บาดลึกกว่าอะไรทั้งหมด

ก่อนเปิดเทอม 1 อาทิตย์

ที่สระว่ายน้ำบนคอนโดหรู / ก่อนออกไปร่วมงานแต่ง

เวลา 13.00 น.

แสงแดดยามบ่าย สะท้อนกับผิวน้ำใส จนเกือบเหมือนกระจก สระว่ายน้ำบนดาดฟ้าของคอนโดหรูระดับเศรษฐี เงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นน้ำเบาๆ จากการเคลื่อนไหวของหนุ่มคนหนึ่ง ยศวินร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดแสงแดดยังต้องหลบ!" กล้ามแขนตึงแน่น แต่ไม่บึกเกิน เส้นไหล่ และลำคอชัดเจนทุกองศา เขาอยู่ในกางเกงว่ายน้ำทรงเรียบสีดำ ตัดกับ ผิวจนดูโดดเด่นยิ่งกว่านายแบบในแมกกาซีน

คามิน ธาม และรณภพ นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ริมสระกาแฟ แก้วละสองร้อยวางอยู่ข้างมือ ทั้งหมดมองไปทางสระน้ำอย่างไม่ตั้งใจ...แต่ตาก็ยังไม่หลุด จากพระเอกของเราเลยสักวินาที

"เออ" กูถามจริง...มันจำเป็นไมว่ะ!" ที่จะต้องหล่อขนาดนั้น ตอนจะไปงานแต่งแฟนเก่า?"

-ธามกระซิบเสียงต่ำ พร้อมจิบกาแฟ

แฟนเก่าไม่ได้คบเว้ย!" แค่แอบรัก...แต่แอบเจ็บน่าจะได้อยู่ คามินหัวเราะเบาๆ

แล้วจะไปกันยังไงดีว่ะ รถกูเข้าอู่ขัดเงา ไอ้ภพแม่งชอบเมาไม่เคยมีลิมิต ธามหันไปมองอีกคนที่ใส่แว่นกันแดดตอนบ่ายแก่ ก็ขอติดรถมันไปนั่นแหละ รถมันหล่อเหมือนเจ้าตัว

-รณพภยกมือไหว้ท่วมหัว "ยศวินครับได้โปรด เสียงน้ำสาดเบาๆ ยศวินว้ายเข้ามาใกล้ขอบสระ ยกตัวขึ้นพิงขอบ ด้วยแขนเข็งแรง หยดน้ำบนผิวขาวสะท้อนแสงแดดจนตาแทบบอด เขายักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไปด้วยกันก็ได้...แต่เมาแล้วอย่าร้องไห้กลางงานก็พอ ทุกคนเงียบไป 1 วิ ก่อนระเบิดหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เฮ้ย !! มึงพูดเหมือนไม่เคยร้อง ยศวินยิ้มนิดเดียว...แต่แววตาไม่มีรอยขำ เลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากตกลงกันได้ว่าจะนั่งรถยศวินไปงานแต่ง พี่พัฒน์ กับ เมญ่า เสียงแจ้งเตือนจากกลุ่มแชตเงียบลงในที่สุด ไม่ถึงห้านาทีต่อมา ประตูคอนโดหรูริมถนนใหญ่ก็ถูกเปิดออก ด้วยทุกคนมีรหัสเข้าห้องแค่กลุ่มเพื่อนสนิท คามิน ธาม และรณภพ มายืนเรียงหน้ากระดานอยู่ตรงหน้า สูทแต่ละคนดูเหมือนหลุดออกมาจากแมกกาซีน สไตล์ลักชัวรี หน้าตาหล่อเหลา ทุกคน รวย รสนิยมดี มีรถหรูของตัวเอง แต่สุดท้ายก็เลือกจะมากองรวมกันที่ห้องยศวิน

"แม่ง...เปิดประตูเข้ามากูเผลอยืนตรงเลยอะ"

คามินกระซิบขำๆ ขณะยืนเกาะไหล่รณพภ

"ไอ้วินแม่งหล่อไม่เกรงใจคนจะไปงานแต่งพี่ตัวเองเลย คือ...ใส่สูทแล้วมันยิ่งเหมือนเจ้าบ่าวอ่ะ"ธามเสริม "คนนี้แม่งไม่ได้หล่อธรรมดาแล้ว ฟ้าประทานชัด ๆ"

เมื่อประตูห้องเปิดออก พอดีกับยศวินปรากฎตัว ร่างสูงโปร่ง ในชุดสูทสีเข้มพอดีตัว แสงจากห้องโถงทางเดิน สะท้อนเข้ากรอบหน้าเรียบนิ่งคมกริบจนแทบไม่ต้องพูดอะไร เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อยแทนคำทักทาย และเดินนำเพื่อนไปลาดจอดรถ รถหรูสีดำสนิทจอดรออยู่ตรงนั้น เหมือนรู้หน้าที่ของมันดีทุกคนขึ้นรถอย่างพร้อมเพรียง มุ่งหน้าสู่ห้องจัดเลี้ยงโรงแรมหรูริมเจ้าแม่น้ำพระยา