ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

รับน้องครับ

ตอนที่ 7

ลานกิจกรรมกว้างกลางแดดช่วงสาย

เสียงนกหวีดแหลมบาดหูดังขึ้นรัวๆ พร้อมเสียงตะโกนจากบรรดารุ่นพี่สายโหด

"นั่งเรียงแถว! ยืดหลัง! อย่าทำหน้าเบี้ยว!"

"นี้มันค่ายทหารหรือวิศวะ วะเนี่ย..."

อวาโรสบ่นเบาๆ พลางยกมือป้องแดดอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวาน แต่แววตาของเธอไม่ยอมใคร ชุดนักศึกษาศิลปกรรมของเธอ ดูจะไม่เข้ากับบรรยากาศ 'ชายล้วนหน้าดุ' สักเท่าไรนัก

แต่แล้ว...

บรรยากาศรอบตัวก็เงียบกริบลงทันตา เมื่อร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากแถวหลังสุด

เขาไม่พูดแม้แต่คำเดียว

ไม่ตะโกน

ไม่แม้แต่จะปรายตามองใครนอกจาก...เธอ

ยศวิน ในช็อปแดงเข้มถูกสวมคลุมหลวมๆ ทับเสื้อยืดสีเทา เขาสูง สงบ และน่ากลัวในแบบที่ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย

"ให้ธามจัดกลุ่ม"

เขาพูดเพียงประโยคเดียว เสียงนิ่ง ชัด และต่ำจนรู้สึกถึงแรงกดดันแปลกๆ กดทับทั้งลาน

ธามรุ่นพี่อีกคน เขารีบเดินมาพร้อมยิ้มมุมปาก

"อ้าว น้องศิลป์~มากับเรากลุ่มนี้เลยครับ ใกล้ๆ พี่วินไว้เลยน้า~"

อวาโรสมองค้อนใส่

"ไม่อยากใกล้ค่ะ ขอบคุณ"

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากคามิน รณภพ ที่ยืนข้างธาม แต่ยศวิน...ยังนิ่งอยู่ สายตาเขาจับจ้องเธอเหมือนกำลังวัดอะไรบางอย่าง หญิงสาวจ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"จะจ้องทำไม อยากพูดอะไรก็พูดมาเลยสิ"

เงียบ...

จนลมร้อนยังกลายเป็นเสียง

ก่อนเขาจะเอ่ยเบาๆ

"ปากกล้าดีนี่"

ประโยคนั้นทำเอาเธอแทบเดือด

"แล้วไงคะ ไม่ได้กลัวรุ่นพี่หน้าโหด ใส่เสื้อช็อปพูดคำเดียวทั้งวันแบบพี่หรอกนะ!"

ดวงตาคมใต้คิ้วเข้มกระตุกเล็กน้อย...เขายังคงเงียบ แต่กลับยิ้มมุมปาก~นิดเดียวราวกับ"สนใส"

"ก็ตามนั้น" เขาว่ากับเพื่อนเบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่เธอกลับยิ่งหัวร้อน

ทั้งที่ไม่ได้โดนว่าแรง

ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย

แต่หัวใจหญิงสาวกลับเต้นเร็วเฉยเลย...

"บ้าเอ๊ย..."

เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง

"หล่อแล้วใช่มั้ย สั่งคนด้วยสายตาไปหมดเลยเรอะน่าหมั่นไส้!"

เสียงซุบซิบดังขึ้นแผ่วๆ จากฝั่งพี่วิศวะแถวข้างสนาม

"ยัยหน้าหวานคนนั้นชื่ออะไรนะ ศิลป์ปีหนึ่งเหรอ?"

"อืม...อวาโรส...หรืออะไรซักอย่างอะ"

"โอ้โห...กล้าตอบโต้รุ่นพี่ยศวิน แบบไม่กลัวตายเลยเหรอวะ"

"กูว่าเค้าคงยังไม่รู้ไงว่ายศวินแม่งขึ้นชื่อเรื่อง 'ไม่พูดแต่ลุกเป็นไฟ ไม่เชื่อค่อยดูยัยหน้าหวานมีฟุบ"

"แต่กูว่าแปลก...ปกติเห็นใครเถียงใส่แบบนั้น ยศวินไม่เงียบอะ แม่งจะมองอย่างเดียวแล้วกดให้จมดินเลย"

"ใช่...แต่เมื่อกี้มันยิ้มนิดนึงด้วยวะ?"

"ห๊ะ'? มึงเห็นเหมือนกูใช่ไหม กูไม่ได้ตาฝาดใช่ป่ะ!?

"แม่ง...ไม่หลัวแล้ววันนี้ แค่หน้าหลัวเฉยๆ แต่เหมือนไม่กัด...หรือกัดไม่ลงวะ?"

ทางฝั่งเพื่อนสามคนสุดหล่อ ธาม คามิน และรณภพ ก็เริ่มมีเสียงซุบซิบอย่างเงียบๆ ไม่แพ้แถวข้างสนามเลย

ธาม"กูไม่เข้าใจมันเลยว่ะ...เมื่อกี้เถียงขนาดนั้นมันยิ้มเฉย"

คามิน"มันยิ้มจริงเหรอวะ หรือกูละเมอเพราะแดด"

รณภพ"พวกมึง...ตอนที่น้องศิลป์เงยหน้าจ้องกลับ อะ...กูเห็นตามันนิ่งนะ แต่แอบมีแววแพ้ด้วยป่ะ?"

ธาม"เดี๋ยวเหอะ...หรือว่าวินแม่งโดนของ?"

คามิน"ของเหรอ?"

ธาม"ของน่ารักไง...หน้าหวานปากกล้านี่แหละ!"

ไอ้คามินแม่ง ไม่เสียแรงที่มึงไปอ้อนวอนให้พ่อมึงเซ็นนุมัติ ให้รับน้องข้ามคณะ ไอ้เชี้ยมึงอย่าพูดไปไอ้วินมันบังคับกูตะหากเว้ย" มึงรู้ไหมกูต้องท่องกฏตั้งสี่ข้อให้ขึ้นใจแม้งโคตรกดดันเลย

ข้อ1 ต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองคณะ

ข้อ2 ต้องคำนึงถึงความสมัครใจ

ข้อ3 ต้องไม่ละเมิดกฏของมหาลัย

ข้อ4 ต้องมีเป้าหมายเชิงสร้างสรรค์

ชายหนุ่มทั้งสามคนหัวเราะคิกคักเบาๆ ก่อนจะชะเง้อมองไปทางเพื่อนตัวเอง ที่ยืนพิงเสาใบหน้าราบเรียบ แต่ดวงตากลับมองไปทางกลุ่มปีหนึ่งเงียบๆ แน่นอนว่าไปหยุดอยู่ที่คนๆ เดิม

รณภพ"วิน...มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย..."

คามิน"หรือแค่มึง...ไม่เคยเจอของแข็ง"

ธาม"ไม่แน่ บางที...มันอาจจะไม่ใช่แค่เจอของแข็ง แต่มาแบบมีศิลป์ด้วยไง"

เพื่อนทั้งสามคน"โอ๊ยยยย!!" ตบหลังกันเองกลั้นขำ

ยศวิน"พวกมึงเตรียมตัวอีกสองฐานสุดท้ายยัง"

ชายหนุ่มเริ่มลำคานเพื่อนทั้งสามคนเป็นอย่างมาก

แดดร้อนจัดยามบ่ายสาดลงกลางลานคณะ

กลุ่มปีหนึ่งนั่งเรียงกันเงียบๆ เหงื่อไหลเต็มหลัง ใบหน้าตึงเครียด ไม่มีใครกล้าหายใจแรง

เสียงรุ่นพี่ดังก้องสนาม

"ใครทำผิดกติกา ยืนขึ้น!"

ไม่มีใครขยับ

"ผมถามอีกครั้ง ใคร ทำผิด กติกา...ยืน!"

ท่ามกลางความเงียบ

เสียงฝีเท้าดังขึ้น แกร่ก...แกร่ก...

อวาโรสลุกขึ้นช้าๆ ปัดชายกระโปรงนิดๆ ก่อนจะยืนเต็มความสูง ใบหน้าหวานเรียบนิ่ง สายตาสงบ แต่แฝงความดื้อดึงแบบยากจะละสายตา

รุ่นพี่สายโหดจากกลโยธาขมวดคิ้ว

ธามหันมามองก่อนพูดเสียงแข็ง

"มีอะไรจะสารภาพ?"

หญิงสาวยักไหล่นิดๆ

"เปล่าค่ะ...แค่ยืนบิดหลังเฉยๆ นั่งนานเมื่อย"

เสียงฮือฮาจากรอบสนามดังขึ้นทันที

ทั้งเพื่อนปีหนึ่ง ทั้งพี่ปีสี่บางคนถึงกับหลุดหัวเราะ แต่พอเห็นแววตายศวิน ที่ยืนกอดอกพิงเสาอยู่ข้างสนามก็รีบกลืนขำกลับเข้าไปทันที

จีนส์"อวานั่งลงฉันเริ่มกลัวสายตารุ่นพี่แล้ว"

อวาโรส"จีนส์เธอไม่ต้องกลัวพวกรุ่นพี่ขนาดนั้นหรอก พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเรา ฉันแค่หมั่นไส้"

สายตาคมกริบตวัดมาที่เธอช้าๆ

ไม่พูด

ไม่ถาม

แต่จ้อง...แบบ "มึงกล้ามาก"

อวาโรสยิ้มหลานให้

ไม่ไหวติง

เธอกำลัง"ยั่วโมโห"โดยที่ยังอยู่ในกรอบกิจกรรม

มันทั้งกล้า ทั้งเฉียบ ทั้ง...น่าหมั่นไส้แบบหน้าหลง

ยศวินปรายตามองเพื่อนแล้วพยักหน้าเบาๆ สั่งแบบไม่ต้องพูด

รณภพ เดินมาข้างหน้า

"น้องครับ ถ้ามีปัญหาอะไรกับกิจกรรม ขอให้พูดดีๆ นะครับ พี่ๆ ก็เต็มที่กับน้องเหมือนกัน"

อวาโรสยิ้ม หันไปสบตา

"ก็พี่อย่าเล่นเป็นทหารสิคะ น้องก็จะไม่ยืนบิดให้โดนมองเหมือนเป็นนักโทษ"

ธามกระซิบเสียงขำ

"แม่ง...ไม่ใช่แค่กล้า แต่โคตรคลูเลยว่ะ"

คามิน พึมพำ

"แบบนี้แหละ...สเป็คมันเลย"

ยศวินยังคงนิ่ง

แต่มุมปากกระตุก เหมือนหงุดหงิด

แต่ตากลับ...เป็นประกาย

เขาหันไปพูดกับเพื่อนเบาๆ "เธอไม่ธรรมดา"

รณภพขมวดคิ้ว

"หมายถึงเถียงเก่งเหรอ?"

"ไม่ใช่แค่เถียงเก่ง..." เสียงเขาต่ำลง

"เธอทำให้กู...หยุดมองไม่ได้เลยว่าจะเล่นบทไหนดี ถึงจะสาสมกับความใจกล้า แถมปากดีของเธอ"

แสงแดดอ่อนๆ กลายเป็นความมืดอึมครึมใต้สปอร์ตไลต์ รุ่นพี่ปีสี ยืนเรียงแถวหน้าสนามวิศวะกลสายโหด

และเขา~

ยศวิน ยืนอยู่กลางแถว มือกอดอก ใบหน้าเรียบเฉย ไม่ขยับ ไม่พูด ไม่ต้องเปล่งเสียง แต่เพื่อนทั้งสามคน รู้ดี...ว่า "เขาเลือกเหยื่อแล้ว"

สายตาคมกริบภายใต้เรือนผมยุ่งๆ ของชายหนุ่ม จ้องไปที่แถวหน้า

คามิน "กระซิบข้างๆ หูยศวินเบาๆ กูไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไว้...แต่แววตามึงคือ อยากให้เธอหายไปจากโลกนี้เลยใช่มั้ย"

ยศวิน ไม่ตอบแม้แต่นิด เขาขยับนิ้วเล็กน้อย

ชายหนุ่มเดินมาช้าๆ ท่ามกลางเสียงจอแจของเพื่อนๆ รุ่นพี่ เขาไม่มองใครเลย นอกจากฐานที่อวาโรสดูแล สายตาคมกริบกวาดมองโครงสร้างฐานไม้ ที่ประดับผ้าห้อยสีสด มือในกระเป๋า...เขาไม่พูดอะไร จากนั้นเขาใช้ปลายเท้าแตะเบาๆ ที่ขาไม้หลักด้านหนึ่ง โครงสร้างฐาน "เอน" และเสาไม้หนึ่งต้นล้มลง

เสียงเงียบลงทันที

อวาโรสหันขวับมา ตาเบิกกว้าง

"รุ่นพี่...หนูยังจัดไม่เสร็จเลยนะคะ มันยังไม่ได้ยึดทั้งหมด..."

ชายหนุ่มเสียงนิ่ง ไม่มีอารมณ์

"ใช่ ฉันรู้ไง"

หญิงสาวพูดกลับ

"หนูว่าจะยึดทีหลัง...ตอนจัดดอกไม้เสร็จ..."

ชายหนุ่มตัดบทสั้นๆ

"ไม่ทันแล้ว"

ยศวินเงียบไปชั่วครู่ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท

"ถ้ามันพังตอนมีคนอยู่ข้างใน จะเอา "ดอกไม้" ไปซ่อมคนเจ็บเหรอ?"

หญิงสาวน้ำตาคลอ เพื่อนในกลุ่มรวมถึง จีนส์ ยื่นนึ่งไม่พูดอะไร ไม่มีเสียง ได้แต่มองอวาโรสอย่างเห็นใจ

"แต่มันยังไม่เสร็จ...หนูยังไม่ได้..."

ยศวิน

"ไม่เสร็จ ก็ไม่มีสิทธิ์อ้างว่า 'ดี'"

ชายหนุ่มเงียบอีกครั้ง สายตาเฉยชา ไม่แสดงความสงสาร

"15 นาที ลองใหม่ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมีฐานนี้"