ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

คำเตือนว่าอย่าล้ำเส้น

ตอนที่ 6

หลังจากการลงทะเบียนวุ่นวายยามเช้าผ่านไป กลุ่มชายหนุ่มสุดหล่อทั้งสี่คน ก็กลับมานั่งรวมกันที่โซนพักหลังคณะ โต๊ะไม้ใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ มุมประจำของพวกเขา ที่ไม่มีใครกล้าแทรก

ธามทิ้งตัวลงนั่นก่อน ถอนหายใจเสียงดัง "จะไม่พูดก็ไม่ได้แล้ว" คามินตามมาติดๆ "จริง คืออะไรคือลงจากรถแล้วไปยืนคุยกับน้องหุ่นดีคนเดียวแบบไม่หันมามองพวกกูเลยสักแว้บ?" รณพภหัวเราะในลำคอ ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็น "ตั้งแต่รู้จักกันมา มึงเคยหยุดเดินเพราะผู้หญิงสักกี่คนวะ?" ยศวินไม่พูด เขานั่งนิ่งๆ ไขว่ห้างตามสบาย วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ อย่างไม่สนใจสายตาเพื่อนทั้งกลุ่มเลย ไม่ตอบ ไม่ปฏิเสธ ไม่หันมามองแม้แต่คนเดียว...แค่เงียบ ธามเท้าคาง ถอนหายใจอย่างเวอร์ "โอ๊ย เวลาคนอื่นแอบชอบใคร พวกมึงยังไม่เคยเห็นเงียบเหมือนมันเลยนะ นี้คือละลายแล้วปะวะ หรือน้ำแข็งแค่ร้าว?" คามินเสริม "หรือไม่ใช่แค่แอบชอบ?" ยศวินเหลือบตามอง ช้า...เย็น...และคมพอจะให้เสียงหัวเราะของรณภพ ชะงักกลางคอ ไม่มีคำพูด แค่แววตาที่บอกชัดเจนว่า "หยุด" รณภพยกมือยอมแพ้ทันที "โอเคๆ ไม่ถามต่อก็ได้ครับท่าน" "แต่แบบนี้มันยิ่งหน้าสงสัยนะเว้ย" คามินหัวเราะ "เงียบแบบนี้...แสดงว่าไม่ใช่เล่นๆ แล้วอะดิ" ยศวินหันกลับไม่มองต้นไม้ข้างๆ ยกกระป๋องกาแฟดำของตัวเองจิบเงียบๆ ไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก แม้อยากจะแซวต่อแค่ไหน...ก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น สำหรับเขา ธามกระซิบเบาๆ ขณะเหลือบมอง "เอาแล้ววะ...งานนี้ชัดเจนว่า มันไม่เหมือนเดิมจริงๆ" สายลมยามสายๆ พัดเบาๆ บรรยากาศเหมือนจะสะบาย แต่ในหัวของทุกคน คำถามนั้นยังวนอยู่ "น้องคนนั้นเป็นใครกันแน่?"

เช้าวันแรกของการเข้าเรียนในรั้วมหาลัย

ท้องฟ้าสีฟ้าจางๆ อาบแสงแดดอุ่นๆ ลมเช้าโชยบางเบา ทว่าในใจของอวาโรส กลับเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า

"ฉันหาทางไปห้องแสดงศิลป์ฯ ไม่เจอ อวาแกหลงทางแล้วใช่ไหม"

เธอเดินอยู่ในคณะวิศวะฯ ด้วยแผนที่ในมือที่ดูยังไงก็เหมือนตัวหนังสือเต้นไปมา ยิ่งดูยิ่งงง ทางเดินแต่ละมุมคล้ายกันไปหมด จนเธอเริ่มสับสนว่าจะไปเรียนห้องไหนกันแน่

"อ๊ะ...!"

เธอเลี้ยวตรงมุมตึกอย่างเร็วโดยไม่มอง ทันใดนั้นเอง ร่างเล็กของเธอก็ ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

ตุบ!

แรงกระแทกทำให้หญิงสาวเสียหลักจนแทบล้ม แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะสัมผัสพื้น... วงแขนแข็งแรงของใครบางคน รับเธอไว้ทัน หัวใจของอวาแทบหลุดออกมาจากอก ทั้งเพราะตกใจ หรือเพราะสัมผัสที่แน่นและมั่นคงจากคนตรงหน้า

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น...

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดในชุดช็อปแดงเข้มดูสะอาดเรียบกริบ กลิ่นน้ำหอมหรูอ่อนๆ เขายังคงยืนนิ่ง สายตาคมคายใต้ไรผมไม่แม้แต่จะมองเธอ ดวงหน้าเรียบขรึมไร้อารมณ์

"หญิงสาวดวงตาเบิกกว้าง พร้อมเอ่ยเสียง รุ่นพี่!

"เดินให้ระวังหน่อย"

เสียงทุ้มต่ำเย็นชาเอ่ยขึ้นเรียบๆ ราวกับกำลังตำหนิใครที่เขาไม่อยากยุ่งด้วย เขาปล่อยมือจากหญิงสาวเบาๆ อย่างไม่มีเยื่อใย ไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง เธอชะงักอยู่กับที่ มองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

"หญิงสาวบ่นพึมพำ คนอะไรเย็นชาเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งทั้งมหาสมุทร"

เสียงพูดคุยจอแจของนิสิตปีหนึ่ง ดังก้องอยู่รอบลาน กลุ่มนิสิตชายบางคนกระซิบเบาๆ

"น้องคณะเราปะ กูจำได้วันลงทะเบียนเข้าเรียน ออร่าสว่างกว่าหลอดไฟในห้องกูอีก"

"รุ่นพี่อีกคนเอ่ยเสียง แม่งพีคสุดเธอประชันหน้ากับ รุ่นพี่ยศวิน ทำให้เขายื่นคุยด้วยได้นี่ไม่ธรรมดา"

หญิงสาวเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า กลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังพูดถึงเธอพอดี ทำให้คนทั้งกลุ่มต้องชะงัก

"รุ่นพี่คะห้องแสดงศิลป์ฯ ไปทางไหนคะ?"

"อ่อ...เดินตรงไปผ่านอีกสองตึกเลี้ยวซ้ายก็ถึงครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

รุ่นพี่ทั้งกลุ่มตลึงตาค้างไปตามๆ กัน ตอนนี้กูเข้าใจแล้ว ว่าทำไมภูเขาน้ำแข็ง 23a ถึงขยับ เพราะตอนนี้กูละลายแล้ว สวยเหมือนดาวมหาลัยคนก่อนเลยวะ!

"รุ่นพี่ชายอีกคนเอ่ยเสียงขึ้น พี่เมญ่าใช่ไหม?"

ทั้งกลุ่มยักคิ้วพร้อมกัน ขณะอีกด้านหนึ่งของตึกวิศวะบนชั้นสอง มีชายร่างสูงยืนกอดอกมองลงมายังลานกว้างอย่างไม่ละสายตา

"เธอก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงทั่วไปในมหาลัยนี้ ที่เห็นผู้ชายต้องเข้าหา"

สายตาของชายหนุ่มกดต่ำลงทันที่ ยศวิน เขายืนดูหญิงสาวตั้งแต่เธอเดิน ออกจากมุมตึกพร้อมกันตั้งแต่แรก

เวลาพักเที่ยงของวันเดียวกัน

โรงอาหารกลางมหาลัยในช่วงพักเที่ยง เต็มไปด้วยเสียงช้อนกระทบจาน เสียงพูดคุย และเสียงแม่ค้าตะโกนแจ้งรายการอาหาร... เหมือนปกติทุกวัน อวาโรส เดินเข้าโรงอาหาร พร้อมๆ กับเพื่อนนิสิตใหม่ที่ยังไม่สนิทกัน ทุกคนต่างเป็นนิสิตใหม่กันทั้งหมด เดินปะปนไปกับรุ่นพี่รุ่นน้องต่างคณะ หญิงสาวแอบเหงานิดๆ เพราะเธอยังไม่มีเพื่อน วันนี้เป็นวันเริ่มเรียนวันแรก

"แม่ค้าคะ ข้าวไข่เจียวหมูสับหนึ่งจานค่ะ"

เสียงใสสั่งข้าวไข่เจียวหมูสับ พร้อมน้ำเปล่าหนึ่งขวด อวาโรสเธอเป็นคุณหนูที่ไม่ถือตัว เธอเป็นคนที่สดใสร่าเริงมาก

"โต๊ะนี้มีคนจองหรือยังคะ"

เพื่อนนิสิตใหม่สามคน นั่งทานอาหารกลางวันพร้อมกัน

"เพื่อนหญิงหนึ่งคนเอ่ยเสียงขึ้น ไม่มีนั่งได้เลย"

"ขอบคุณนะ เราจำได้ เธออยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม?"

"ใช่ๆ เราชื่อจีนส์ แล้วเธอละ เราชื่ออวาโรส หรือเรียกเราว่าอวาก็ได้"

"งั้นเดี๋ยวเราทานข้าวเสร็จกลับคณะพร้อมกันนะ อวา"

"ดีเลย เราเดินคนเดียวเขินๆ เหงาๆ ยังไงไม่รู้"

หญิงสาวตอบเพื่อนเสียงใส ทั้งสองคนยิ้มให้กันราวกับรู้สึกเหมือนกันว่า ฉันมีเพื่อนแล้ว

ถึงอย่างไรก็ตาม สายตาของหญิงสาวยังคง เหลือบมองไปรอบๆ เธอไม่ได้ต้องการอยากเจอใคร แต่เธอแค่ไม่ต้องการเจอรุ่นพี่ช็อปแดงกลุ่มนั้น

"อวาตอนเดินออกจากห้องเรียน เธอเห็นประกาศที่บอร์ดตรงทางเดินกลาง ก่อนเข้ามาโรงอาหารไหม?"

จีนส์ถามอวา เหมือนเธอรู้สึกสงสัยว่าทำไมรับน้องปีนี้ต้องเป็นรุ่นพี่วิศวะโยธาด้วย

"เราไม่ทันสังเกตุ ทำไมเหรอ จีนส์"

"เราบังเอิญเห็นเพื่อนๆ หลายคนยืนมุงตรงบอร์ดนั้นไง เราเลยเข้าไปอ่านดู ในวันรับน้องใหม่พรุ่งนี้ เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ปีสี่ คณะวิศวกรรมโยธา"

"จีนส์ เรารู้สึกจะวูบคล้ายจะเป็นลมยังไงไม่รู้ เราไม่อยากได้ยินชื่อวิศวะปีสี่เลย"

ยิ่งเป็นรุ่นพี่คนนั้น เย็นชายังกับภูเขาน้ำแข็ง หญิงสาวนั่งท้าวคางคิ้วขมวด เหมือนเบื่อโลกเป็นที่สุด ไปทางไหนก็หนีไม่พ้น แถมเมื่อเช้ายังชนเขาเข้าอย่างจัง เย็นชา ปากร้าย ใจร้ายที่สุด เห้อ รอบก่อนเราทวงคำขอโทษจากเขา เมื่อเช้าเราชนเขาเข้าเต็มแรง จะเอ่ยคำขอโทษยังไม่ทันเลย หน้าเราก็ไม่แม้แต่จะมอง หญิงสาวพึมพำในลำคอเบาๆ

"อวาปะ ได้เวลาเขาเรียนคาบบ่ายแล้ว"

เสียงจีนส์เพื่อนใหม่ในวันนี้ของอวา เรียกเธอเข้าเรียน

"ปะ ไปกันเถอะเรียนคาบสุดท้าย เลิกเรียนเราอยากกลับบ้านไปพักผ่อน เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม ในวันรับน้องพรุ่งนี้"

ในใจของหญิงสาว เธอไม่อยากเข้าร่วมกิจกรรมเลยด้วยซ้ำ แต่มันคือหน้าที่ และความไม่ยอมแพ้ของเธอที่ไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น

บ่ายแก่ๆ ของวันเดียวกัน

ลานหน้าตึกวิศวะกลฯ เสียงเหล็กกระทบพื้นดังก้องมาจากด้านในโรงเวิร์ก กลุ่มนักศึกษาช่างกลชายกำลังนั่งพักที่โต๊ะยาวใต้อาคาร หนึ่งในนั้นเป็นใครไปไม่ได้ ยศวิน ในชุดช็อปแดงยืนพิงกำแพง ใบหน้าคมเข้ม ขาวจัด สูง 183 หุ่นลีนแบบคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ตาเรียวเฉียบคมกำลังจ้องมือถือ ท่าทางเหมือนไม่สนโลก ข้างๆ มีคามิน ธาม และรณภพ นั่งมองมาทางหญิงสาวสองคนที่กำลังเดินไปหน้ามหาลัย

"จีนส์ ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหมที่พวกเราไม่ต้องเดินผ่านตึกนี้"

อวาโรสถามเพื่อนเมื่อเหลือบตาไปเห็น ชายหนุ่มยืนอยู่ ถึงแม้เขายังคงก้มหน้ามองโทรศัพท์

"ไม่รู้เหมือนกันอวา เราพาเธอเดินตามทุกคนที่เดินนำหน้าเราไง ทำไมเหรอ?"

"อ่อ...ไม่มีอะไรรีบไปกันเถอะ"

หญิงสาวเธอรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่เจอรุ่นพี่กลุ่มนี้ ยิ่งเป็นรุ่นพี่ตัวสูงหน้าหล่อๆ คนนั้นยิ่งทำให้หายใจไม่ค่อยเต็มปอดเท่าไร