ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

แผลในใจที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่ 5

ยศวิน (คิดในใจ)

เธอคือ น้องสาวของเมญ่า...คนที่ผมไม่ควรสนใจ แต่จูบนั่น...แม่ง...เหมือนฝังเอาไว้ในหัวใจทั้งที่แค่ไม่กี่วินาที เธอจำได้ ผมก็จำได้ แต่ทำไม่ผมต้องสนใจด้วย เสียงของเครื่องยนต์รถดังเบาๆ คล้ายเสียงหายใจของอสูรที่รอคำสั่ง เขานั่งหลังพวงมาลัยมือจับแน่น มืออีกข้างหนึ่งวางบนเกียร์ แสงไฟริมทางลอดเข้ามากระทบใบหน้าเย็นเฉียบ...เขาเร่งเครื่องรถเบาๆ เหมือนการพ้นลมหายใจที่มันอัดแน่นด้วยความขุ่นมัวในใจ ชายหนุ่มสายตากดต่ำเลือดเย็น จะให้ผมรักใครอีกครั้ง เหรอ? ไม่มีทาง แต่ถ้าจะใช้เธอเป็นทางเดินสู้การเอาคืนก็อาจจะ...สนุกดี

วันเปิดเทอมมหาลัยไทวารี

บรรยากาศเปิดเทอมคึกคักทั่วคณะวิศวะกรรมศาสตร์ บรรดารุ่นพี่รุ่นน้องเดินสวนกันขวักไขว่ อวาโรสสาวลูกครึ่งตาโต ผิวขาวอมชมพู ตัวเล็กแต่สะดุดตา ในชุดนิสิตใหม่ เชิ้ตขาวรัดรูป กระโปรงสั้นเหนือเข่า เธอสดใสมั่นใจ แต่ก็รู้สึกแอบเหงาเล็กๆ เพราะวันนี้วันแรกของการเป็นเฟรชชี่ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครรู้จัก อวาโรส กำลังยืนรอต่อคิวลงทะเบียนเรียน ที่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ หญิงสาวสายตาทอดยาวไปยังหัวแถว จากท้ายแถวส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด จนมาสุดตรงเธอยืน เมื่อรุ่นพี่ในช็อปแดงเดินเข้ามา ทุกคนในกลุ่ม...แยกกันออกชัดเจน แต่มีคนที่โดดเด่นที่สุด พี่วิน กรี๊ดดดด! หญิงสาวบ่นพึมพำ ใครก็ได้เอาพวกกรี๊ดๆ นี้ออกไปจากข้างหูฉันที หูฉันจะดับอยู่แล้ว หล่อตรงไหนกันกรี๊ดอยู่ได้ ขณะที่เพื่อนในแถวที่ไม่รู้จักกันสกิดเธอเข้า เธอๆ อวาขมวดคิ้วแน่นปากเม้มอย่างหนัก เธอหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกด้านหลัง สีหน้าเธอเปลี่ยนจากโมโหเป็น งุนงง ห๊ะอะไรนะ! เธอเรียกฉันใช่ไหม? ใช่ๆ ฉันถามเธอว่าคนที่เดินตรงมานั่นใครอ่ะ หล่อมาก! อวาหันไปตามสายตา...แล้วหัวใจหล่นวูบ ดะ เดี๋ยว อวาค้างนิ่งไปชั่ววินาที สมองช็อกดวงตาเบิกกว้าง อะ อ๊ะ เดี๋ยวนะ! เธอขยี้ตาแรงจนแสบ อีกที อีกที ! ไม่ใช่แล้วทำไมโลกมั่นช่างกลมจริงนะอวา เพื่อนในแถวถามเธอีกครั้ง นี้เธอรู้จักเขาเหรอ? อวา มะ...ไม่ เราเพิ่งเข้ามา มหาลัยวันนี้วันแรกเหมือนกัน ชุดช็อปแดงเข้ม ปีสี่ เดินนิ่งเข้ามาในกลุ่มรุ่นพี่ ร่างสูงโปร่งใบหน้าคมดวงตาเรียบนิ่งริมฝีปากที่เคย...ใช้...เขาแน่ๆ

อวา ( เริ่มคิดในใจ)

นี้ฉันจะเจอเขาจริงเหรอ...ถ้าเขาจำได้ละ...หรือไม่อยากจำ เธอเบนหน้าหนี มือสั่นกำแฟ้มแน่น แก้มทั้งสองขึ้นสีแดงจัด จนดูเหมือนกำลังจะมีไข้ ยัย!อวา เธอบ่นพึมพำในลำคอ มันวันอะไรของแกเนี๊ย! อวาซวยแต่เช้าเลย เอาน่าอวา! ถือซะว่าเป็นการรับน้องแล้วกัน หญิงสาวเธอปลอบใจตัวเอง นี้อวาซะอย่างทำไมจะต้องกลัวเขาด้วย ก็แค่คนที่บังเอิญล้มจูบกันเท่านั้น มันก็แค่อุบัติเหตุ หญิงสาวเธอก้าวขาออกไปขวางทางเขาเล็กน้อย เหมือนอยากให้เขาเห็นเธอ แต่เขากลับเดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะมอง อวาหันกลับไปเรียกอีกครั้ง...เดี๋ยว...นาย เอิ่มรุ่นพี่คะ? แถวต่อคิวยาวเหยียดหน้าอาคารเรียน เสียงคนพูดคุยจอแจไม่หยุด กลุ่มรุ่นพี่ปีสองถึงปีสี่ ยืนพิงกำแพงพูดคุยกันเรื่องตารางเรียน รุ่นน้องปีหนึ่งยื่นตื่นเต้นในชุดนักศึกษาหัดรีด พากันก้มหน้าก้มตา แต่...ไม่ใช้ อวาโรส รุ่นพี่คะ? เธอเรียกยศวินอีกครั้ง! เสียงเงียบๆ จากกลางแถว แผ่วเหมือนลมผ่านหู แต่ทุกคนที่อยู่รัศมีสามเมตรกลับหันขวับราวกับใครมาสะกด เสียงซุบซิบ กระจายทันที...เสียงเบาแต่แหลมเหมือนเข็มเจาะบรายากาศ "นั่นเธอเรียกใครวะ..."เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเรียก'เขา'

สายตาหลายคู่มองตาม บางคนแกล้งก้มหน้ากดโทรศัพท์ แต่บางคนหูตั้งเต็มที่ บางคนแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่เหล่สุดแรง อวาโรสยืนอยู่กลางวงแปลกยาวใบหน้าแดงระเรื่อ หายใจแรงมือจิกสายกระเป๋าแน่น ยศวินหันมาอย่างเชื่องช้า ทั้งแถวเหมือนหยุดหายใจเสียงซุบซิบระงบ กล้าขนาดนี้เลยหรอว่ะ

ปีหนึ่งเหรอ? สเป็คเขาเปล่านะ?

เข้ายิ้มมั้ย? ใครอยู่ใกล้ๆ ดูดิ!!"

ถ่ายคลิปไว้ยัง! จะได้ดูรีแอคเขา!!"

ถ้าเป็นกูนะ หายตัวได้ไปแล้ว!!"

นี่..."อวาเรียกยศวินน้ำเสียงเจือกระอักกระอ่วน มีอะไร?" น้ำเสียงเฉียบ มีดกรีดในน้ำเสียง เธอเม้มปากแน่นใจเต้น ตึก ตึก ตึก ตึก! แต่พยายามรวบรวมความกล้า รุ่นพี่...จำฉันไม่ได้จริงเหรอ?"เขายกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมานิดเดียว...แต่เย็นชา ชายหนุมตอบเสียงเรียบ ฉันไม่ค่อยจำพวก...อุบัติเหตุ เท่าไร"เธอหน้าแดงวาบโมโหปนเขิน "นายมัน---!? อวากำมือแน่น! เสียงเชียร์จากรุ่นพี่ลอยมาเบาๆ ไปเลยลูกบุกเลย! ชายหนุ่มหันหลังกลับไป ก่อนจะทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ ถ้าจะจำ...ก็ช่วยจำไว้ด้วยว่า...ฉันไม่ได้เล่นกับความรู้ สึกใคร โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่งที่คิดว่าตัวเองน่ารัก"

คำเตือน : เขาใจร้ายจริงๆ แต่นางเอกเราก็ไม่ยอมง่ายๆ เหมือนกัน...สวยแล้วยังใจถึง นั่นยศวินนะลูก คนทั้งมหาลัยยังไม่กล้าสบตา เธอกล้าไปทัก เธอกล้ามาก นั่นพญาน้ำแข็งยศวินเลยนะ มั่นขนาดนี้ต้องได้พระเอกแล้วอ่ะ เชียร์สุดตัวเลยคนนี้ ขอเป็นแฟนคลับเธอนะ! เสียงยังวนอยู่ในหัว ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ แต่ความคิดวนไปถึงดาวเสาร์แล้ว ยัยอวา! เสียงกองเชียร์ยังไม่ละความพยายาม ด่าเลยลูกกองเชียร์แน่นเกิ๊น อวาหน้าแดงจัดทั้งโกรธ ทั้งอาย...ฉันแค่อยากได้คำขอโทษ ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมามองหญิงสาวมองตรงๆ ด้วยสายตาคมกริบ ชายหนุ่มเอ่ยเสียง คำขอโทษ! เธอคิดว่า อุบัติเหตุจากปากวันนั้น มันพิเศษนักเหรอ แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ...รุ่นพี่พูดแบบนี้ได้ยังไง? ยศวินเสียงต่ำลง น้ำเสียงเย็นเฉียบ เพราะฉันไม่เคยคิดว่า...มันมีค่าพอจะจำด้วยซ้ำ! หญิงสาวชะงักเหมือนโดนมีดแทงกลางอก ทำไมเขาปากร้ายขนาดนี้นะ ใจร้ายใจดำมาก เหมือนเราไปทำอะไรให้ แบบสาหัสสากัน"เกลียดเราเหรอเราไปทำอะไรให้ตั้งแต่ตอนไหน? ชายหนุ่มเดินผ่านเธอไปช้าๆ ก่อนพูดทิ้งท้าย อย่าพยายามลากเรื่องคืนนั้น มาเป็นอะไรบ้างอย่างเลย"มันไม่มีวันเป็น อวายืนนิ่งน้ำตาคลอ เขาพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่เข้าใจ หญิงสาวทั้งโกรธ ทั้งเสียหน้าในกลุ่มเพื่อนๆ ที่สายตาแทบทุกคู่จับจ้องเธอ ทั้งๆ ที่ ทุกคนในรัศมีนั้น ไม่มีใครได้ยินเขาทั้งสองคุยอะไรกัน แต่ลึกๆ ในใจ...เธอรู้ว่าเขาจำได้ทุกวินาที...ฉันต้องทำให้นายขอโทษฉันให้ได้ นายคอยดู ขณะที่ลานจอดรถหลังคณะ ที่รถหรูสามคันมาถึงพร้อมกัน หนุ่มวิศวะปีสี่ทั้งสามคนในช็อปแดงเข้ม เพิ่งลงมาจากรถได้ไม่ถึงนาที แต่ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนต้องเงียบกริบ คามิน นิ่งมองผ่านกระจงหน้า"เดี๋ยวนะ...กูตาฝาดมั้ย? ไอ้วินหยุดคุยกับผู้หญิง! ธามเอนหลังช้าๆ ไม่ฝาดกูเห็นเหมือนกัน สองปีที่พี่เมญ่าไปจากชีวิตมัน...มันไม่เคยชายตาให้ผู้หญิงที่ไหนเลย รณภพ กอดอก ยิ่งกว่านั้น...แม่งหยุดด้วยความตั้งใจ แล้วมึงดูสีหน้ามันสิ...ไม่ได้ทำหน้ารังเกียจเหมือนเวลาโดนสาวๆ เข้าหาด้วยซ้ำ คามินหัวเราะในลำคอ"ไอ้เวรนี่...มันคุยกับใครว่ะ? หรือพี่เมญ่ากลับมาเกิดใหม่? ธามเสียงตกลงทันที "ไม่ตลก" มึงเห็นหน้ามันเมื่อกี่ป่ะ? มันไม่ใช่แค่หยุด มันมีอะไรบางอย่างอยู่ในแววตามัน รณภพพึมพำ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครว่ะ? ถึงทำให้ไอ้เสี้ยววิ...ยอมหยุดเดิน ขณะที่ทั้งสามคนเร่งฝีเท้าให้ทันชายหนุ่ม เพื่อนสามคนรีบเดินเข้าหาชายหนุ่มอย่างเร็ว คามินเอ่ยเสียง เดี๋ยวๆ พ่อคนเย็นชา...ใครวะนั่น? ชายหนุ่มหยุดเท้าเล็กน้อย เหลือบตามามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง ธามยักคิ้ว โอ้โห...แค่ทักว่าคุยกับใคร? ถึงกับกัด หรือว่าเขาใช่? ชายหนุ่มพูดนิ่งแต่แรง อย่าเสือก...ถ้าไม่อยากรู้ในแบบที่พวกมึงรับไม่ไหว รณภพเบิกตาพร้อมพูดเสียงเบา เฮ้ย มึงเห็นแววตามันปะวะ มึงไปพูดอะไร? ไปโดนตรงไหนของมันเนี่ย? คามินถอนหายใจแล้วสบตาเพื่อน"เออ งานเข้าแล้วมึง เราแม่งเจอเวอร์ชั่นวินเก็บอารมณ์ไม่อยู่ครั้งแรกเลยว่ะ! ทั้งสามคนมองหน้ากัน ก่อนหันกลับไปมองผู้หญิงที่ทำให้คนอย่างไอ้เสี้ยววิ...ถึงกับหยุด ใครวะนั่น...? ทำไมแม่ง...ถึงอันตลายแบบนี้! ยศวินเย็นชาไม่พูดมากแต่ถ้าพูด...เจ็บ เพื่อนทั้งสามคนรู้ไส้รู้พุงวินดี พวกเขาถึงกับช็อกที่เขามี "ปฏิกิริยา" ความรับเริ่มปะทุ ความสงสัยถูกปลุกขึ้น นี้ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ๆ