ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

อุบัติเหตุจูบ

ตอนที่ : 4

คุณแม่คะ อวาขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ! คุณหญิงกุลนิชาตอบกลับ...จ้าลูกแล้วรีบกลับมานะ ใกล้จะถึงฤกษ์ ส่งเจ้าบ่าว เจ้าสาวเข้าหอแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณลุง คุณป้าจะรอนาน ค่ะคุณแม่"จากนั้นเสียงส้นสูงกระทบกระเบื้องหินอ่อนดังแผ่วเบาในจังหวะเร่งรีบ กลิ่นหอม ของน้ำหอมราคาแพงลอยคลุ้ง พร้อมกับ ชุดเดรสเข้ารูปสีทองที่โอบรัดทุกส่วนเว้า ส่วนโค้งของเธอ อวาโรสกำลังหมุนตัวเลี้ยวเข้ามุมโถง แต่ทันใดนั้นเอง...

( ปั่ก!) เธอชนเข้ากับชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูทสีดำหรู ขณะที่เขาเดินสวนมาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอชนเข้าที่อกกว้างของเขาเต็มแรง ร่างหญิงสาวเสียหลักล้มไปข้างหลัง ในวินาทีนั้น แต่...แขนแกร่งรวดเร็วกว่าความคิด โอบกระชับรอบเอวบาง ดึงเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น ก่อนจะล้มลงไปด้วยกัน ทั้งสองร่างแนบแน่น บนพรมหนานุ่ม ใกล้กันเสียจนลมหายใจปะทะกัน ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง ริมฝีปากชมพูระเรื่อ เผยอเล็กน้อย ขณะเดียวกันใบหน้าคมของชายหนุ่ม ก็อยู่ห่างไม่ถึงคืบ แล้ว...! ตุบ ตุบ ตุบ!

เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำ ดังกลบทุกอย่างรอบข้าง ในวินาทีที่ ริมฝีปากของชายหนุ่มแนบเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง ราวกับเวลานั้นถูกสาบให้หยุดหมุน ตอนนี้ในใจของหญิงสาวเธอว้าวุ่น ราวกับพายุโหมกระหน่ำ อวาโรสดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเขานุ่ม...อบอุ่น และใกล้เกินไปจน... บะ...บ้าเอ๊ย..."เธอพึมพำในใจ แต่สายตาไม่อาจละออกจากใบหน้าของเขาได้ ให้ตายเถอะจูบแรกของฉัน มันเกิดขึ้นหน้าห้องน้ำนี้นะ ไม่เห็นเหมือนกับในนิยายเลย ที่เจ้าหญิง เจ้าชาย จุมพิษกันในคฤหาสน์ใหญ่โต ไม่ใช่เราะตั้งใจ แต่เพราะใกล้เกินไปจนเลี่ยงไม่ได้ และแล้วความคิดหญิงสาว ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงทุ่มเบาเหมือนกระซิบข้างหู...เธอเดินชนแบบนี้กับผู้ชายทุกคนเลยหรือเปล่า?" หญิงสาวชะงักหน้าชา "อ...อะ...ห๊ะ...!?" นี้คุณชนฉันนะ ยังไม่มีสำนึกจะขอโทษ นี้คุณยังจูบ...ชายหนุ่มจ่องหน้าเธอ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้อยากให้มันเกิด และก็ไม่มีวันที่มันจะเกิดขึ้นอีก หญิงสาวจ่องหน้ากลับ มันเป็นอุบัติเหตุงั้นเหรอ ชายหนุ่มพึมพำ หน้าตาก็สวยแต่ซุ่มซ่ามเกินมนุษย์ อวาหน้าร้อนวูบ พยายามดัวตัวออก แต่รู้สึกถึงแรงจับที่ยังแน่น ยศวินจ้องลึกเข้าไปในดวงตา ของอวาโรส ก่อนที่เธอจะหันไปตั้งสติ ชายหนุ่มก็ค่อยๆ ลุกขึ้น แต่ทว่ามือของเขายังไม่ปล่อยจากเอวเธอ หญิงสาวทวงคำขอโทษทันที คุณจะขอโทษฉันได้หรือยัง ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ ทิ้งไว้แค่เพียงกลิ่นน้ำหอมหรูจางๆเท่านั้น หญิงสาวกำหมัดแน่น งั้นดีเลย เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบ"เผลอ" แล้วปล่อยให้เรื่องมันจบง่ายๆ เหมือนกัน หญิงสาวตะโกนตามร่างสูงโปร่งไป จนเขาเดินลับสายตา อวาโรสพึมพำในใจ ให้ตายสิ!

อวาโรส...ทำไมดวงซวยขนาดนี้นะ จูบแรกกับใครยังไม่รู้เลย อิตานั่น! เป็นใครก็ไม่รู้ เย็นชาชะมัด หล่อหาประโยชน์ไม่เจอ โอ๊ย.!ไม่เป็นไรนะอวา ยังไงจบงานคืนนี้คงไม่ได้เจอกันอีกทั้งชาติ หืม?" ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ! หัวใจของอวาโรสเต้นรัวแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ลมหายใจไม่เป็นจังหวะ สุดท้ายเธอทำได้แค่เพียงบ่นพึมพำเบาๆ หัวใจบ้าเอ๊ย...หยุดเต้นแบบนี้สักทีเถอะ..."

ขณะที่เสียงปรมมือดังขึ้น เมื่องานสิ้นสุดลงเจ้าบ่าว และเจ้าสาว เดินจับมือกันลงจากเวที แสงไฟสีอุ่นสะท้อนจากแชนเดอเลียร์ กระทบลงบนพื้นห้องสีครีมทอง ไม่มีใครสังเกตุเลยว่าคนที่ยิ้มบางๆ อยู่ริมสุดของห้องนั่น มองไปยังเวทีด้วยสายตาที่ไม่มีใครเข้าถึง

หลังจากเหตุการทางเดินผ่านไป อวาโรสเดินกลับมาในห้องจัดเลี้ยง เสียงเพลงเปียโนยังบรรเลงคลอเหมือนเดิม บรรยากาศภายในงานก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ใบหน้าของเธอกลับแดงจัดจนเห็นได้ชัด หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำตัวให้ปกติ แต่ในหัวของเธอ มันวนเวียนแค่จังหวะจูบที่ไม่ได้ตั้งใจเมื่อครู่นั้นตลอดเวลา ภาพแววตาเย็นชาของเขา เสียงต่ำๆ คำนั้น..."ระวังหน่อย"มันยังวนอยู่เหมือนเสียงสะท้อนในหูตลอดเวลา เธอกวาดตามองรอบๆ อย่างหลบๆ มือยังจับขอบกระเป๋าคลัตซ์แน่นแบบไม่รู้ตัว โต๊ะนั้น...โต๊ะของเขา?"ชายหนุมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สูทดำเนี๊ยบเรียบ ดวงหน้าคมเข้มแบบชายที่ไม่จำเป็นต้องพูดก็มีอำนาจ เขาไม่ได้หันมา ไม่ได้มอง ไม่แม้แต่จะไหวไหล่ เหมือนเห็นเธอกลับมา"เงียบแต่รู้สึกว่าเขาอยู่ตรงนั้น" ... โอ๊ย ! นี้มันโชคดีของงานหรือโชคร้ายของคนกันแน่นะ... อวาโรสพึมพำในลำคอเบาๆ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นข้างตัว หืม...คนสวยๆ อย่างคุณขนาดตอนเดินออกจากห้องน้ำ ยังมีออร่าตามมาเลยนะครับ เสียงทักทายอย่างอารมณ์ดี ของ ธาม ชายหนุ่มหล่อจัด แต่ยิ้มกว้างเสมอ ธาม เดินเข้ามาขวางหน้าอวาทันที น้องสาวพี่เมญ่าใช่ไหมครับ? ว้าว...สวยจริงยอมแล้ว เอ่อ! ทักคนผิดแล้วค่ะ อวายิ้มแห้งๆ กลบความเขิน คุณรู้จักฉันมาก่อนไหมคะ..."ขณะนั้นเสียงคุณหญิงกุลนิชาดังขึ้นจากไกลๆ อวาทางนี้ลูก เสียงนั้นเหมือนตัดบทแบบไม่ได้ตั้งใจ งั้นขอตัวก่อนนะคะ มีมีธุระทางโน้นด่วนค่ะ หญิงสาวเธอพยายามหลบชายโต๊ะนั่นอย่างเอาจริงเอาจัง ธามยังไม่ได้คำตอบใดๆ จากหญิงสาว ด้านหลังของธามที่โต๊ะยังมี คามินกับรณพภ นั่งสังเกตุจากไกลๆ ทั้งคู่โน้มตัวเข้าหากันกระซิบกันเบาๆ "โอ้โห..."เธอนี้มันระดับพรีเมียมเลยนะมึง สวยมากกก"น่ารักแบบนี้ใครจะไม่มองว่ะ" แต่ท่ามกลางเสียงซุบซิบ และสายตาเหลือบมองของเพื่อนๆ ยศวินนั่งนิ่ง เขายกแก้วไวน์ขึ้นจิบเงียบๆ ดวงตายังคงทอดมองปลายโต๊ะ เหมือนจะไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบามากแทบไม่ได้พูดกับใคร"สวยก็จริง...แต่ซุ่มซ่าม" คำพูดนั้นเหมือนลอยในอากาศไม่มีใครแน่ใจว่าเขาบ่นกับตัวเอง หรือเผลอพูดให้ใครได้ยิน ริมฝีปากที่ขยับนิดเดียว แต่ในใจเขากลับรู้สึก...ระลอกเบาๆ แบบที่ควบคุมไม่ได้ เขาไม่พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดมาเมื่อกี้ ไม่แสดงออกเลยว่ารู้สึก แต่ในหัวยังวนอยู่ทุกจังหวะ

ตัดมาช่วงส่งตัวเจ้าบ่าว และเจ้าสาวเข้าห้องหอ ยศวินพร้อมกลุ่มเพื่อนๆ ได้กลับก่อนแล้ว หนุ่มหล่อสามคนเมากันจนได้ที่ มียศวินคนเดียวที่ดื่มนิดเดียว เพราะเขาต้องขับรถพาเพื่อนๆ ทั้งสามคนกลับคอนโด หลังงานเลี้ยงสิ้นสุด แขกต่างทยอยกันกลับ พิธีส่งตัวถูกจัดขึ้นอย่างเรียบหรูและสมเกียรติ ในห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรมเดียวกัน ทีมแม่บ้านแต่งห้องด้วยดอกกุหลาบขาวและผ้าสีทองอ่อน พร้อมเครื่องหอมอ่อนๆ ลอยคลุ้งทั่วห้อง เจ้าบ่าว และเจ้าสาว ทั้งสองนั่งอยู่หน้าพานมงคล พิพัฒน์ก้มลงกราบเท้าพ่อแม่ เมญ่าก้มลงกราบอย่างอ่อนช้อยงามสง่า เจ้าสัวธนา และคุณหญิงอรรถยา ยืนส่งลูกชายด้วยใบหน้าสงบนิ่ง คุณหญิงเดินไปประคองไหล่เมญ่าเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียง"ดูแลกันให้ดีนะลูก...ชีวิตคู่มันเริ่มจากคืนนี้ต่างหาก คุณหญิงอรรถยาเอื้อมมือมาลูบผมเมญ่าเบาๆ จากวันนี้ลูกคือสใภ้ของวิศรุตานันท์ ไม่ใช่แค่ในนามแต่ในใจของแม่ด้วย เจ้าสัวธนากล่าวเสียงหนักแน่นแต่แฝงความอบอุ่น บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับเมญ่าเสมอ ตั้งแต่คืนนี้...ถือว่าเป็นคนของบ้านนี้อย่างแท้จริง เมญ่าเงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างมั่นใจแต่เต็มไปด้วยความนอบน้อม เมญ่าจะทำหน้าที่ทั้งในบ้าน และบริษัทให้ดีที่สุดค่ะ พิพัฒน์ยื่นมือมาจับมือของเมญ่าไว้แน่น ส่วนทางด้านคุณพ่อของเจ้าสาว โรเจอร์ และคุณหญิงกุลนิชา มองลูกสาวเงียบๆ ก่อนจะพูดกับพิพัฒน์ "ฝากดูแลน้องด้วยนะ...รักกันดูแลกัน คุณหญิงกุลนิชา มองเมญ่าด้วยความรักความภูมิใจ อวาโรสส่งยิ้มให้ทั้งคู่อย่างมีความสุข แต่ในใจของอวาโรส สายตา เธอทอดมองตามชายหนุ่ม คือยศวินไปตลอดทาง ขณะเสียงหัวเราะจากเพื่อนเจ้าบ่าวด้านนอกเริ่มเงียบ ทิ้งไว้แค่แสงไฟอุ่นสลัว...หัวใจของอีกคนหนึ่ง...เพิ่งเดินจากไปในความเงียบเมื่อครู่ เสียงแชะจากกล้องบันทึกภาพครอบครัวใหม่ พร้อมคำอวยพรที่ดังแผ่วๆ จากญาติผู้ใหญ่รอบห้อง ขอให้รักกันยืนนานเจริญทั้งบ้านและกิจการ...พรุ่งนี้เช้าเราเริ่มประชุมทีม Together Property ด้วยกันนะคะ พร้อมมั้ย?" พร้อมครับ เมญ่าจะเป็นทั้งภรรยาและเป็นพาร์ตเนอร์ของคุณเองค่ะ

และในคืนเดียวกัน

ภายในรถหรูสีดำเงา เบาะหนังและกลิ่นน้ำหอมผู้ชายบางๆ เสียงเครื่องยนต์แผ่วเบา กลืนกับความเงียบในรถ ยศวินนั่งหลังพวงมาลัย มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยแน่น แสงไฟริมถนนสะท้อนผ่านใบหน้าคมเฉียบราวแกะสลัก ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีคำพูด มีแต่ความเงียบ จนกระทั้งคามิน นั่งเบาะหน้าข้างคนขับ หันหน้ามามองยศวินด้วยแววตากวนๆ บรรยากาศมาคุเป็นบ้า...ขนาดไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวยังขับรถเหมือนจะไปยิงใคร ธามนั่งเบาะหลังเท้าไข้ว เงยหน้ามองเพดานรถ เอาน่า...งานแต่งจบแล้ว คนเขาแต่งกันไปแล้ว พี่เมญ่าก็แต่งไปแล้ว แต่กูยังเสียดายนางฟ้าในงานยังไม่ทันได้รู้จักกันเลยไปซะแล้ว รณพภขำแห้งๆ พิงกระจกด้านข้าง แต่คนที่เคยรักเขาจนแทบครั่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยนี่สิยังไม่จบ ยศวินยังไม่พูดอะไร สายตาเขายังนิ่งมองถนนตรงหน้า คามินพูดต่อเสียงเบาแต่ตรงใจ พี่ชายแกแต่งกับผู้หญิงที่แกหลงรักมาตั้งแต่ปีหนึ่ง มันก็ต้องเสียสติแหละ ยศวินพูดเสียงเรียบแต่ทุกคำเฉือนใจ ไม่ได้เสียสติ...แค่หายจากมันช้าไปหน่อย ธามพูดเสริมแบบยิ้มๆ แน่ใจเหรอว่าหาย...ตอนอยู่ในงานเห็นแกหายไปตั้งครึ่งชั่วโมง รณภพจ้องยศวินผ่านกระจกหลัง หรือไปเจออะไรบางอย่างมา?" ยศวินยิ้มที่มุมปากเบาๆ แบบไม่มีอารมณ์ขัน "...เจอ" ทั้งรถเงียบ !

เพื่อนสามคนหันมองหน้ากันเลิกลั่ก คามินอย่าบอกนะว่าเจอของเล่นใหม่ ยศวินพูดนิ่งๆ ช้าๆ แต่ฟังแล้วใจสั่น เธอไม่ใช่ของเล่น..."เธอเป็นน้องสาวของเจ้าสาว ทั้งสามคนเงียบเหมือนเพิ่งรู้ว่าพายุลูกใหม่กำลังก่อตัว ธามพูดเสียงเบาในลำคอน้องสาวพี่เมญ่าคือใคร? ยศวินพูดเบาๆ แต่เด็ดขาด ถ้าโชคชะตามันจะเล่นตลก...ใส่กู? ก็เตรียมรับผลลัพธ์กลับไปด้วยแล้วกัน