บทที่ 5 ตามติดเหมือนสัมภเวสี 2/2
679 Words
“ดารินแพ้แพมเพิร์ส พอดีมันหมดฉันเลยให้ไอ้ธารซื้อร้านใกล้ ๆ แล้วมันไม่มีแบบที่เคยใช้ ตอนนี้ร้องไห้งอแงเพราะแสบขาที่ขึ้นผื่นแดง กำลังจะพาไปโรงพยาบาลนะ เดี๋ยวอีกสองนาทีถึงหน้าคณะแล้ว” เสียงยักษ์ดูร้อนใจทำให้ฉันร้อนใจไปด้วย
“โอเคฉันออกมารอแล้ว มารับเลย”
ฉันมองไปยังต้นทางเห็นรถอัลพาร์ดสีขาว ที่ยักษ์ออกมาเพื่อให้หลานนั่งสะดวกขับเข้ามา รถคันนี้เหมือนเป็นรถครอบครัวไปแล้ว เพราะเหมาะกับการขนของและใช้งานมาก ยิ่งใส่คาร์ซีทหมีสีชมพูของดารินด้วย ลูกสาวฉันชอบใจใหญ่
ฉันยืนรอรถอยู่ครู่หนึ่งก็มีมือเข้ามาดึงแขนของฉัน
“คุยกันหน่อย”
เสียงของรามทำให้ฉันสะบัดราวกับถูกของร้อน
“เราไม่มีเรื่องต้องคุยกันแล้ว เธอกับฉันจบกันแล้วเมื่อสามปีก่อน เธอมีชีวิตที่ดี ฉันก็มีครอบครัวแล้วเราไม่เกี่ยวข้องกัน” ฉันพูดห่างเหินราวกับไม่เคยรู้จักชายคนนี้มาก่อน
ใช่เขาทำให้ฉันเหมือนไม่เคยรู้จักเขาเลยเมื่อสามปีก่อน เขาใจร้ายกับฉันมาก
“เหอะ...ครอบครัวเหรอ...ไหนล่ะผัว มีแค่ลูกจะเรียกครอบครัวได้ไง”
รามพูดแทงใจดำฉันอีกแล้ว แต่รามคงลืมไปว่าในเมื่อพ่อมันห่วยก็ไม่ต้องมีก็ได้
“ไม่ได้อยู่ด้วยในชีวิตก็อย่ามาตัดสินในสิ่งที่เห็น ฉันมียักษ์มีธาร ทุกคนคือครอบครัวของฉัน”
“แล้วฉันล่ะมิ้นต์”
“เหอะ...ให้ตอบอีกเหรอ...ก็แค่สัมภเวสีที่มาขอส่วนบุญ ฉันจะถือว่าเมื่อก่อนฉันเป็นอีโง่ ที่เชื่อคำลวงของคนเหี้ย ๆ อย่างนาย ลืมไปเลยว่าเคยมีฉัน หากหิวนักก็รอหน่อยละกัน” ฉันแสยะยิ้ม ทำให้รามขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่ารออะไร และฉันก็ไม่ปล่อยให้รามสงสัยนานนักหรอก
“รออะไร”
“รอฉันซื้อโครงไก่ไปเลี้ยงเหี้ยที่สระมรกตข้างมหาวิทยาลัยแล้วจะกรวดน้ำไปให้”
ฉันพูดจบรถยักษ์ก็มาจอดเทียบฟุตพาท ฉันสาวเท้าลงมาทันทีแล้วรีบขึ้นรถไปเพราะดารินงอแงหนักมาก
ผมเจ็บมากที่มิ้นต์ด่า แต่ว่าผมจะไม่ยอมให้จบแค่นี้หรอกนะ ไวกว่าความคิด ผมรีบขึ้นรถตามมา แต่ทว่า...
ปั่ก!
ฝ่าเท้าที่เดินขึ้นไปเมื่อครู่ยันมาเต็มหน้าอกผม โดยไม่สนว่ากางเกงในเธอจะออกหรือไม่ ทำเอาผมล้มก้นจ้ำเบ้า
“มิ้นต์!” ผมเรียกเธออย่างคาดโทษ ทั้งมองไปยังไอ้คนขับที่หัวเราะขบขันผม
“เสียใจด้วยนะ รถคันนี้ของครอบครัวฉัน นายเป็นคนนอก...ไม่ใช่สิ สัตว์อะไรสักอย่างหนึ่ง ให้เลือกเอาเองก็แล้วกัน แต่ไม่ใช่คนในครอบครัวไม่มีสิทธิ์ขึ้น”
สายธารกับยักษ์ยกนิ้วโป้งพร้อมปรบมือให้ฉัน นับว่าล้างแค้นได้ยอดเยี่ยมกระเทียมดองมาก สะใจจริง ๆ
“ไปเถอะยายหนูคงรำคาญและคันแย่แล้ว” เหมือนเสียงดารินจะหยุดงอแงเมื่อแม่แสดงบทบู๊จนตาค้าง ทำให้ฉันต้องหันมาอธิบายลูกสาว เพื่อไม่ให้เอาเยี่ยงอย่าง กลัวไปทำร้ายเพื่อนที่โรงเรียน
“เมื่อกี้แม่แค่ซ้อมบทละครค่ะดารินเหมือนในละครตอนเย็นไงคะ”
“วันหลังดารินซ้อมด้วยด้ายม่ายยย” เสียงยืดยาวของลูกสาวทำเอาทั้งสามคนอดเอ็นดูไม่ได้
ราม talk
ผมโดนมิ้นต์ถีบอีกนิดเดียวก็ยอดหน้าแล้วนะ เธอไปเรียนพวกนี้มาจากไหนกัน ต้องเป็นไอ้ยักษ์แน่ ๆ ที่สอน แต่ผมมองซ้ายขวาแล้วไม่มีคนเห็นก็สบายใจ เดินเป็นคนหล่อสปอร์ตใจดีไปขึ้นรถขับตามพวกนั้นไป
ฉันไม่ยอมจบ ดูสิเธอจะจบยังไง!
- Writer
