เราทั้งสามคนพาดารินไปโรงพยาบาลเอกชน ได้ยาทาแก้แพ้และยังได้ทดสอบการแพ้ในเด็กเพราะยักษ์บอกให้ตรวจจะได้รู้ว่าลูกของฉันแพ้อะไรบ้าง คราวหน้าจะได้ระวัง
“แม่ขา...กินไอศกรีมได้ไหมคะ”
ในโรงพยาบาลเอกชนที่นี่มีทั้งร้านเค้กและไอศกรีม ดารินที่เคยมาบ่อย ๆ จึงรู้ดี
“แค่ลูกเดียวพอนะคะคนสวย”
“ค้า”
รถสปอร์ตของผมขับเข้ามาจอดใกล้ ๆ กับรถไอ้ยักษ์ ผมสอดส่ายสายตา จนพบว่าเพื่อนผมและอดีตแฟนที่ยังไม่เคยบอกเลิก แต่เลือกหายไปเฉย ๆ ยืนอุ้มลูกของผมเกาะตู้ไอศกรีมราวกับว่าเป็นพ่อแม่ลูกก็ไม่ปาน ส่วนสายธารเพื่อนสนิทของมิ้นต์ยืนรอรับยาและชำระเงินอยู่อีกฟากหนึ่ง
ผมหงุดหงิดที่ไม่กล้าเข้าไป แม้ว่าที่ตรงนั้นมันจะเป็นที่ที่ผมควรจะยืน เพราะเริ่มมั่นใจแล้วว่านั่นคือลูกผมจริง ๆ
ผมถ่ายรูประยะไกลสองสามรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์และเลือกออกมาจากโรงพยาบาลจอดรถรอข้างทางว่ายักษ์และมิ้นต์จะออกมาทางไหน
ผมขับตามไปหลังจากนั้น เมื่อใ
