“ไอ้ยักษ์มึงออกมาคุยกับกู”
“กูไม่คุยกับสุนัขครับ เห่าไม่เป็น”
ยักษ์ยียวนใส่ผม จนผมอยากใส่เดี่ยวกับมันให้รู้แล้วรู้รอด หน้ามันตอนนี้น่าต่อยมาก นั่นลูกผมและก็เมียผม ผมยังไม่ได้เลิกกับเธอเราแค่ห่างกัน
‘ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวสักหน่อย แค่ปล่อยให้เธอเจอคนที่ดี แต่ว่า...’
“ฉุนัขขี้เยื้อน...!” ดารินพูดขึ้นแล้วชี้มาทางผมพร้อมตบมือเปาะแปะ
“ไอ้ยักษ์มึงสอนลูกกูดี ๆ”
“ลูกมึงเหรอครับ สายไปแล้วเดี๋ยวกูก็รับเป็นลูกกูแล้ว กูเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ชื่อกูก็ตั้งให้ มึงไม่ต้องถามนะใครสำคัญกว่ากัน”
ใช่ผมยั่วโมโหมัน และรู้ว่ามิ้นต์จะไม่โกรธ ทั้งอยากเอาคืนมันด้วย สีหน้าของมิ้นต์แสยะไปทางราม ทำให้ผมยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้แล้วสายธารก็มารับอุ้มดารินแทนมิ้นต์เพื่อให้มิ้นต์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งกินข้าว
ส่วนไอ้หมาขี้เรื้อนนั่นก็ปล่อยมันตีอกชกลมเป็นพระรามเสียนางสีดาให้ทศกัณฐ์ในวรรณคดีก็แล้วกัน...
ผมอยากปีนบ้าน
