บทที่ 4 ใครเป็นพ่อเด็ก 1/2
801 Words
“ไอ้ราม ไอ้ตัวเหี้ย!” ผมหลุดคำหยาบต่อหน้าหลานโดยไม่ทันระวัง ทั้งที่มินต์กับไอ้ธารกำชับนักกำชับหนา แต่ว่ามันอดด่าไอ้เวรนี่ไม่ได้จริง ๆ
“ไอ้เอี้ย” ดารินพูดตามลุงยักษ์
อุ๊ย!
ผมอุทานเมื่อหลานพูดหยาบตามผมเข้าแล้ว จึงเอามือปิดปากหลาน
“ดารินหลานรัก พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ คนไม่ดีเขาพูดกัน ดารินของลุงยักษ์เป็นเด็กดีต้องพูดเพราะ ๆ” ผมที่เสียเวลามาอธิบายให้หลานเข้าใจ จนไอ้ชั่วนั่นถึงตัวแล้ว ผมปิดประตูใส่หน้ามันแล้วอุ้มลูกของมิ้นต์ไปปลุกสายธารให้ลุกขึ้น
ปัง!
ราม talk
ผมที่เคยเป็นเพื่อนรักไอ้ยักษ์ ถูกมันปิดประตูใส่หน้าไม่พอ มันยังอุ้มลูกของมันเข้าไปในบ้าน ราวกับไม่อยากให้ผมได้พบกับลูกมัน ‘นี่มันอะไรกัน ไอ้ยักษ์รังเกียจผมขนาดนี้เลยเหรอ’
สายธารที่กำลังหลับฝันดีอยู่ในห้องกลับโดนเคาะประตูปลุกให้ตื่น แล้วก็คงไม่ใช่ใครอื่นคงเป็นยายหนูของพวกเราสามคนนั่นเอง
“ดารินขา...ปลุกป้าแต่เช้าเยยย” เวลาอยู่กับหลานฉันทำเสียงสองเสมอ แม้ว่าโดนไอ้ยักษ์ล้อก็ตาม แต่สีหน้ายักษ์ดูไม่ค่อยสบอารมณ์ จนฉันต้องรับยายหนูมาอุ้มเอง
“ไอ้รามมา” ยักษ์พูดเบา ๆ ไม่อยากให้มิ้นต์ที่ทั้งไลฟ์ขายของ ทั้งอ่านหนังสือจนดึกได้ยิน
“ฮะ...ไอ้เห้...” ฉันที่กำลังจะหลุดคำด่าเลยโดนมือไอ้ยักษ์อุดปากเต็ม ๆ
ปู้ด...ถุย!!
“มือมึงล้วงตูดมาหรือไงเค็มเป็นบ้า” ฉันด่ามัน
“มึงเลียตูดกูแล้วหรือไงไอ้นี่รู้ดีจัง”
“เอ่อ...ล้อเล่น แล้วเอาไง”
“มึงไปชงนม กูไปจัดการมันเอง” ผมตัดสินใจออกไปเคลียร์กับมันข้างนอก ไม่ยอมให้มันเข้าบ้านเด็ดขาด
ผมเปิดประตูแล้วก็ปิดประตูทันที ไม่ยอมให้ไอ้เลวเข้าไปด้านในเด็ดขาด วันนี้มิ้นต์น่าจะมีเรียนตอนบ่ายเลยยังไม่ตื่น ให้เจอแบบไม่ทันตั้งตัวผมก็กลัวมิ้นต์จะทำใจไม่ได้ แล้วจะเอามีดในครัวมาเสียบมันตายคาบ้านไปเสียก่อน
“ไอ้ห่ายักษ์ มึงซ่อนเมียไว้ข้างในหรือไง ถึงไม่ให้กูเข้าบ้าน เมียมึงเด็ดหรือไง” ผมทักมันด้วยความทะลึ่งเหมือนปกติ ผมรีบบินกลับมาหลังจากเรียนจบเลยนะ อยากเซอร์ไพร์สมันและรู้ว่ามันมาเป็นอาเสี่ยเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างอยู่แถวเขาใหญ่
“มึงกลับมาทำไป ไปแล้วไม่ไปลับวะ”
“ไอ้ห่าแช่งให้กูตายมึงนี่นะ เป็นเพื่อนกูปะเนี่ย”
ไอ้รามมันคงยังไม่รู้ตัวว่าผมพยายามเก็บอารมณ์ไม่ต่อยมันแค่ไหน แต่เมื่อเห็นสีหน้าผมนิ่งไม่เล่นด้วยมันจึงเลิกล้อเล่น
“มีเรื่องอะไร” ผมถามยักษ์เสียงเครียด ท่าทางของมันบ่งบอกว่าผมน่าจะพูดอะไรผิดหูมันเข้าแล้ว
“มึงกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรให้มึงอาลัยอาวรณ์หรอก” ผมไล่มันอีกครั้ง ตอนนี้มิ้นต์เข้มแข็งและยืนด้วยตนเองได้แล้ว ตอนที่มิ้นต์อ่อนแอก็มีแค่ผมกับสายธาร มันหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว
“อะไรของมึง ไม่ดีใจที่กูกลับมาแล้วยังไล่กูอีก”
ด้านนอกกำลังมีปากเสียงของเพื่อนรัก ด้านในก็กำลังวุ่นวายเมื่อดารินคนสวยวิ่งไปปลุกแม่ของตัวเองให้ตื่นขึ้น
“คูมแม่ขา...ไปดูไอ้เอี้ยกันค่ะ”
คำพูดลูกสาวปลุกฉันให้ตื่นขึ้น คำพูดนี้ออกจากปากลูกสาวต้องเป็นยักษ์แน่นอน
“ใครสอนคำนี้คะ”
“ไม่มีใครสอนค่ะ แต่ว่ามันอยู่หน้าบ้านเราค้า” เด็กน้อยหัวเราะคิกคักทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ จึงเดินออกมาในสภาพชุดนอนหมีและหัวยุ่งมากก็เห็นสายธารที่เดินเอานมมาให้ดาริน
“ไอ้ธารมีอะไร ไอ้ยักษ์สอนลูกฉันพูดคำหยาบใช่ไหม” มิ้นต์ที่กำลังขุ่นเคืองก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันด้านนอก
“กูบอกให้มึงกลับไปไอ้เหี้ยพูดไม่รู้เรื่องเหรอ”
“กูไม่กลับ!”
เสียงนั้นทำให้มิ้นต์รู้สึกคุ้นหูจนคิดว่าตัวเองน่าจะหูฝาดไปเองจึงเดินไปหาที่มาของเสียง เมื่อเปิดประตูก็เห็นคนที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดีมาสามปี ยืนหน้าระรื่นมีปากเสียงกับยักษ์อยู่หน้าบ้านของพวกเรา
- Writer
