รักแหลกสลาย

บทที่ 4 ใครเป็นพ่อเด็ก 2/2

“มิ้นต์” ผมหันมาเห็นเพื่อน เธออุ้มลูกและสายธารที่ถือขวดนมให้หลาน ผมถึงกับกุมขมับ

“มิ้นต์!”

รามเรียกฉันอย่างตกใจไม่คิดว่าจะเจอฉันที่นี่ และฉันเองก็ไม่คิดว่ารามจะมาถึงที่นี่เช่นกัน ที่จริงเขาอาจจะมาหาเพื่อน แต่ทว่าเพื่อนของเขาเรียนจบไปหมดแล้ว ยกเว้นแค่ยักษ์ที่ยังอยู่กับฉันและสายธาร

ผมเห็นมิ้นต์อุ้มลูกที่ใบหน้าถอดแบบเธอมาโดยเฉพาะดวงตาที่เหมือนกันมาก แล้วก็มองหน้าไอ้ยักษ์ จินตนาการไปถึงมันมีลูกกับมิ้นต์แต่...

“รามมาทำไม”

“แม่ขาไอ้เอี้ยค่ะ” ดารินตัวน้อยพูดไม่ชัดใช้นิ้วป้อม ๆ ชี้ไปทางคนที่มาใหม่ตามที่คุณลุงพูดเมื่อกี้

ฉันมองสายธารที่ดูเหมือนจะชอบใจที่ดารินพูดหยาบก็วันนี้ จนต้องขึงตาใส่

“แม่งั้นเหรอ” ผมไม่คิดว่าจะได้ยินข่าวนี้ เพราะตัดขาดมิ้นต์ไปโดยปริยาย ไม่ได้ติดต่อและไม่รู้ว่าเธอมีลูกโตขนาดนี้แล้ว

แต่เดี๋ยวนะ...เธอมีลูกตอนไหนในเมื่อ...

“ดารินลูกใคร?”

“ใครทำก็ลูกคนนั้นสิ!”

“ยักษ์มึง...”

“ไอ้เหี้ยไม่ต้องโยนขี้ให้กูเลย มึงกลับไปได้แล้ว”

เมื่อมิ้นต์กับยักษ์ไม่ต้อนรับผม ผมจึงต้องกลับไปพร้อมกับความสงสัย

ฉันรู้ว่าเขาไม่เชื่อว่านั่นคือลูก ฉันจึงปล่อยเขาไปในทางที่เขาเลือก เขาเลือกเดินออกจากฉันไปแล้ว เขาก็ไม่ควรกลับมาอีก ฉันอยู่ได้โดยไม่มีเขามานานสามปีแล้ว และต่อไปฉันก็จะอยู่ให้ได้

ผมบึ่งรถออกไปที่คอนโดเก่าของตัวเอง ขึ้นมาก็พบว่าห้องมีแต่ฝุ่นกับของใช้ของผม ส่วนของมิ้นต์นั้นไม่เหลือแม้แต่เศษผม

‘นี่ผมพลาดอะไรไป’ รามทรุดนั่งในห้องที่มีแต่ฝุ่นจับนั่งทบทวนพร้อมกับเปิดแชตสุดท้ายที่มิ้นต์ส่งให้

“ขอบคุณที่ทำให้ฉันตาสว่าง”

“ไม่จริง มิ้นต์กินยาคุม แล้วผม...ผมก็ไม่ได้พบเธอมานานแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง”

หากนั่นลูกผม!

ไม่ใช่เธอต้องโกรธผมแล้วไปนอนกับคนอื่นแน่ ๆ ผมไม่เชื่อเด็ดขาด

ผมจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องใหม่จนเอี่ยม แล้วก็ลงไปซื้อของใช้ที่จำเป็น แต่ความคิดของผมมีแต่เด็กผู้หญิงคนนั้นกับใบหน้าของมิ้นต์เต็มไปหมด

‘โธ่เว้ย...นี่มันอะไรวะ’

ฉันโทรหาเนอสเซอรี่ของดารินบอกลาหยุดจนกว่าจะกลับไปเรียนอีกทีวันจันทร์ ฉันยังจัดการกับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ และไม่อยากให้รามเจอกับลูกโดยลำพัง เขาอาจจะไปดักรอ ในเมื่อเขาไม่เชื่อว่าดารินเป็นลูก ฉันก็ไม่เห็นต้องกลัว เพียงแต่อยากขอเวลาสักหน่อย

“มิ้นต์ไปมหาลัยฯเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันกับไอ้ธารดูแลหลานเอง” ผมรู้มิ้นต์กลัวอะไร และไม่อยากให้มิ้นต์ต้องเครียด ตอนนี้มิ้นต์จัดตั้งบริษัทน้ำพริกแม่มิ้นต์แล้ว กิจการกำลังก้าวหน้า มีลูกจ้างที่เป็นคุณลุงคุณป้าในพื้นที่ น้ำพริกของมิ้นต์มีหลากหลายขึ้นทั้งเป็นผงคลุกข้าว และยังกำลังดีลกับร้านสะดวกซื้อชื่อดังเพื่อให้วางน้ำพริกขึ้นเชลฟ์

ทุกอย่างกำลังลงตัว มิ้นต์กำลังจะเรียนจบ มีธุรกิจของตัวเอง ผมกับไอ้ธารก็ไม่อยากให้เพื่อนกังวล

“ใช่ แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันเลี้ยงหลานได้สบายมาก”

เมื่อเพื่อนรักทั้งสองของฉันรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะฉันก็สบายใจ อีกไม่กี่เดือนฉันจะจบแล้ว อดทนอีกนิด ทั้งธุรกิจและปริญญาฉันอยากทำให้แม่ภูมิใจ โดยที่ไม่ต้องมีคนอย่างรามมาเกี่ยวข้องในชีวิตฉันอีก

มิ้นต์แต่งตัวลุคเปรี้ยวเฉี่ยวในชุดนักศึกษาที่สวยหยาดเยิ้มเสียจนผมที่แอบมาดักรอเธอที่หน้ามหาวิทยาลัยน้ำลายหก

ผมรู้ดีว่าเธอหน้าอกคัพอะไร จากที่ตอนนั้นผมเป็นแฟนเธอกับการแต่งตัวเรียบร้อย แต่ตอนนี้ผิดกันลิบลับ เธอมีลูกแล้วดูสวยและมีเสน่ห์ขึ้นมาก กระทั่งดาวหรือละอองดาว คนที่แม่ผมหมายปองอยากได้เป็นสะใภ้ยังสู้ไม่ได้เลย

“แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้” ผมทุบพวงมาลัยหน้ารถอย่างหัวเสีย เธอคล้ายกับอ่อยทุกคน สายตาผู้ชายพวกนั้นทำไมผมจะไม่รู้ว่าคิดอะไร อยู่ ๆ ผมก็หวงอดีตแฟนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“คอยดูฉันต้องรู้ให้ได้ใครคือพ่อของลูกเธอ!”