“เราจะไม่ปล่อยมือจากเธอแล้วนะมิ้นต์” เสียงนุ่มกระซิบอยู่ข้างหู ทั้งยังรวบแขนกับขาฉันไว้จนอึดอัด
“นายกลับบ้านนายไปเถอะ”
“ไม่...จะอยู่ด้วยกัน เธอกับลูกคือบ้านของฉัน”
เขาดื้อแพ่ง แต่ฉันก็ไม่ยอมตกเป็นเหยื่อความปากหวานของเขาอีกแล้ว ฉันเจ็บมาเยอะเกินกว่าคนอย่างเขาจะเข้าใจ กับแค่พูดสองสามคำจะให้ฉันคืนดี ไม่มีวัน!
“นายมีคู่หมั้นแล้ว”
“ไม่ใช่นั่นแม่จัดการเองต่างหาก”
“นั่นแหละ มันหมายถึงว่าเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ นายทิ้งครอบครัวของนายได้เหรอ” ฉันคิดว่าเขาเป็นลูกคุณหนูที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ตลอดเวลาที่รู้จักกันเขามีเงินมากมายก็มาจากครอบครัว หากครอบครัวของเขารู้ว่ารามมีฉันและยังมีลูกกับเขา มีหวังฉันได้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงที่อยากรวยทางลัดจับไฮโซอย่างราม
“ถ้าฉันทิ้งครอบครัว แล้วเธอจะอยู่กับฉันหรือเปล่าล่ะ” คำถามนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเหมือนกัน รามเป็นลูกชายคนเดียว ที่ฉันฟังจากยัก
