-โฟกัส-
“บ้าเอ้ย!!ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ ฮึก…ฮึก…”
เหมือนชีวิตฉันถูกซ้ำเติมให้แย่เข้าไปอีก ต่อไปฉันควรใช้ชีวิตยังไง
“ฮึก..ฮึก…”
ฉันสู้ชีวิตมากขนาดนี้ แต่ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันอ่อนแอที่สุดเลย
ฉันตักข้าวต้มกินและตามด้วยยา อย่างที่พี่ธีร์พูดก็ไม่ผิด ถ้าฉันกลับบ้านไปในสภาพแบบนี้
ฉันคงต้องโดนน้าเดือนสอบสวนแน่ๆ ฉันใส่เสื้อผ้ากลับชุดเดิม และเปิดประตูออกจากห้องไป
แอ้ด~~
“ออกมาทำไม ทำไมไม่นอนก่อน ”
พอเห็นหน้าฉัน พี่ธีร์ก็รีบถามขึ้นท่าทางร้อนรน
คงกลัวฉันเอาเรื่องสินะ หรือไม่ก็คงกลัวฉันให้รับผิดชอบอะไร
“ฉันจะไปนอนห้องนู้น ไม่ต้องตามเข้ามา หายแล้วฉันจะรีบไป ”
ฉันพูดเสียงนิ่ง ก่อนเดินหนีเข้ามาในห้อง
ตอนนี้แทบเดินไม่ไหว ปวดไปทั้งตัวและหัวใจ
-ธีร์ธัช-
ผมได้แต่นั่งมองเธอเดินหนีหายเข้าไปในห้อง
แมวน้อยเมื่อคืนกลายเป็นเสือเพียงข้ามคืน
ผมผิดอะไรวะ เมื่อคืนเธอก็ยินยอ
