“เอ้อ…เมื่อวานมึงหยุด น้องโฟกัสก็หยุด
อย่าบอกนะว่าอยู่ด้วยกัน ”
อยู่ๆไอ้ภูก็พูดขึ้น พร้อมเลิกคิ้วกวนๆใส่ผม
“ไม่ได้อยู่ กูแค่ไม่สบายตัว เลยขี้เกียจมา ส่วนยัยเด็กนั่นพอทำความสะอาดเสร็จก็กลับ ”
ผมเริ่มจะโมโหละ โมโหให้แม้กระทั่งเพื่อนที่กำลังแซวเล่นกัน ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนอื่นมีแต่ติดใจผม และอยากให้ผมรับผิดชอบกันทั้งนั้น แต่เด็กนี่กลับด่าผม แถมยังตบหน้าผมอีก
“เห้ย!!กูแค่แซวเล่น มึงก็ดูจริงจังไปได้ ”
“มึงเลิกแซว ก่อนที่กูจะถีบมึงกระเด็นไปโน่น ”
ผมบ่นให้เพื่อนและเดินหนีไปสูบบุหรี่
ตอนเที่ยง
ไอ้ภูชวนไปกินข้าวที่คณะสถาปัตย์ แน่นอนว่าผมต้องไป ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่ แต่พอเดินมาถึงผมก็เห็นโฟกัสนั่งกินข้าวข้างๆไอ้หมอหน้าจืดนั่นอีกแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแป๊บเดียว แล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ เหมือนไม่สนใจผมเลยซักนิด หน้าตาเธอดูท้าทายซะด้วย ตามด
