“กลับบ้านเถอะนะปิง พี่เป็นห่วง ไม่อยากให้ปิงต้องออกมาอยู่ข้างนอกในเวลาที่พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วอย่างนี้”
คริษฐ์ยังใช้น้ำเสียงราบเรียบแต่เจือไว้ด้วยความอาทรจนปิยฉัตรเริ่มรู้สึกละอายต่อการกระทำของตัวเอง ส่วนน้ำหวานก็ยืนหน้าเจื่อนเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เธอไม่ได้สังเกตเห็นความไม่ปกติที่ฉายออกมาจากแววตาของพี่ชายเพื่อนด้วยซ้ำและไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทของเธอเก็บงำอะไรบางอย่างไว้ในใจเช่นกัน และเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดน้ำหวานจึงเข้าไปจับมือเพื่อนและพูดว่า
“ปิงกลับกับพี่คริษฐ์ก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยมานอนกับหวานวันหลัง ท่าทางพี่คริษฐ์จะเป็นห่วงปิงจริง ๆ นั่นล่ะ เราทุกคนเข้าใจนะว่าตอนนี้ปิงรู้สึกยังไง ไม่มีใครอยากเห็นปิงเศร้าและทุกข์ใจนานๆ หรอกนะจ๊ะ”
คำพูดของน้ำหวานทำให้คนฟังที่ตอนแรกแข็งขืนอ่อนลง จริง ๆ แล้วไม่ใช่เพราะเพื่อนของเธอ เหตุผลสำคัญคือท่าทีของคริษฐ์ต่างหากที่ทำให้ปิยฉัตรต้องกลับไปก
