“ปิง...ถึงยังไงเราสองคนก็ยังเป็นพี่น้องกันอยู่นะ”
“ค่ะ...ปิงจะจำไว้”
หญิงสาวหันไปจ้องเขา แววตาของเธอแสดงออกซึ่งความน้อยใจอย่างชัดเจนแต่เขาก็จำต้องปล่อยให้เธอเปิดประตูรถและเดินกลับเข้าบ้าน คริษฐ์แค่มองตามและถอนใจเบา ๆ กับตัวเอง
เช้าวันต่อมาปิยฉัตรจำต้องตามพี่ชายของเธอไปยังที่ทำงานซึ่งเป็นตึกยี่สิบชั้นใจกลางเมืองอันเป็นสำนกงานใหญ่ของพิทยะ กรุ๊ป เธอไม่พูดอะไรกับเขา ผู้ชายที่แสดงความเย็นชาห่างเหินตลอดเวลา คริษฐ์ทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้เธอ แม้แต่นั่งในรถก็ยังต้องรักษาระยะห่างจนทำให้ปิยฉัตรอึดอัดแต่เธอจำต้องทำตามความต้องการของเขาเพราะตอนนี้คริษฐ์คือคนสำคัญของครอบครัว เขารั้งตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดและอีกนัยหนึ่งเขายังเป็นผู้ปกครองของเธอด้วย แต่กระนั้นหญิงสาวก็อดที่จะลอบมองเขาบ่อย ๆ ไม่ได้ แม้คริษฐ์ทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้แต่เธอก็คิดถึงเขาตลอดเวลา ความรู้สึกพลุ่งพล่านนี้นับวันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุ
