ทฤษฎีหยุดรัก ที่ 6 : ยังไงก็ต้องเข้า

1192 Words

“แฟน?/แฟน?” เสียงของพ่อกับแม่เต็มไปด้วยความประหลาดใจที่จู่ ๆ วันหนึ่งคำว่า ‘แฟน’ ได้ผุดเข้ามาในชีวิตฉัน และบุคคลที่แสดงออกทางสีหน้าแววตาชัดเจนที่สุดนั่นก็คือ ‘พ่อ’ “ไม่มี!” ฉันรีบปฏิเสธทันควัน อยากจะตียัยพันดาวจริง ๆ เลยพูดอะไรมาเนี่ย! “มี” พันดาวยังไม่ลดละความพยายามหางานให้ฉัน ดวงตากลมวาววับมันช่างดูใสซื่อเหลือเกินแต่นั่นไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกเอ็นดูได้เลย อยากหยิกน้องตัวเองมากกว่า! “ไม่มี บอกกี่ครั้งแล้วว่านั่นมันข่าวลือดูไม่ออกเหรอว่าพี่มีปัญหากับแอสตัน ไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ สักหน่อย!” ยิ่งอธิบายยิ่งเสียงสูง ยิ่งพูดก็ยิ่งจะวีน! “เจ้อย่าวีน” ปางห้ามวีนของพันดาวออกมาอีกครั้ง ซึ่งมันสามารถทำให้ฉันรู้สึกตัวแล้วกลับมาทำจิตใจให้สงบได้อีกรอบ “เขียนฝันยังเด็กอยู่เลยไม่ต้องมีแฟน” พ่อกอดอกพูดอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่นั่นไม่ใช่การดุฉันแต่อย่างใดเพียงพูดตามความรู้สึกของตัวเองที่เป็นมาตลอดเหมือนเดิม “เด็ก? ...หวงลูกสาวไม่เปลี่ยนเลยนะ นับวันยิ่งมากขึ้นจนชนเพดานอยู่แล้ว” แม่ทำได้เพียงส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจให้กับความหวงลูกสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรของพ่อ “เขียนไม่ได้มีแฟนสักหน่อย ยังไม่มีใครตรงใจสักคนไม่มีถูกสเปกเลย” แม้แต่คนมาจีบยังไม่มีเลย ช่างเป็นเรื่องเศร้าที่สุดในชีวิตยังไงก็ไม่รู้... “พี่แอสตันไง” และแล้วพันดาวก็พูดขึ้นอีก พร้อมหยิบเอาส้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ หน้าตาเฉย “สงสัยได้จัดการพันดาวก่อนออกไปดีกว่า” เราน่าจะอยู่กันอย่างสงบไม่ได้ซะแล้วล่ะ “แอสตัน...ลูกชายคุณคินกับคุณโซ” แทนที่แม่จะหันมาถามฉันกลับเลือกที่จะถามพันดาว ซึ่งคนถูกถามรีบพยักหน้าคอแทบหลุดเป็นการยืนยันคำตอบ “ข่าวลือ พ่อกับแม่ก็รู้เรามีปัญหากันมาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้วแอสตันตั้งใจทำให้คนอื่นคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เรื่องมันดุเดือดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เขียนเข้าไปช่วยพันดาวทำภารกิจหาพี่รหัส เขาแค่หาเรื่อง หางานมาให้เขียนเพราะตัวเองมีคนชอบเยอะมาก ก็เลยทำให้เขียนโดนผู้หญิงหมั่นไส้หนักยิ่งกว่าเดิม” “....” ทั้งสามคนมองหน้าฉันและตั้งใจฟังเรื่องเล่าเป็นอย่างดี “แต่สบายมาก เขียนจัดการได้คนแบบนั้นต้องเจอเขียนแหละถูกต้องที่สุดแล้ว” คำพูดช่างสร้างความมั่นใจให้ตัวเองอย่างมาก อย่างน้อยมันคือเรื่องจริง คนกวนประสานอย่างเขา คิดว่าไม่มีใครกล้ามีปัญหาด้วยต้องเจอฉันถูกแล้ว มองมุมไหนก็น่าหมั่นไส้ “บอกแล้วให้เป็นแฟนกันจริง ๆ ไปเลยก็จบ” พันดาวพูดขึ้นอีกครั้งทั้งที่ปากยังไม่หยุดกิน “ไม่/ไม่” ฉันกับพ่อพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ส่วนแม่ทำเพียงนั่งลงมองเราโดยไม่พูดอะไร กะพริบตาปริบ ๆ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดตัว “พร้อมเพรียงสุด ๆ ไปเลย” “พ่อสบายใจได้เลยหนูไม่มีแฟน เดี๋ยวขอตัวออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ จะรีบกลับมาไม่ดึกแน่นอน” ขอไปจัดการตัวต้นเหตุเรื่องนี้ก่อนแล้วจะกลับมาจัดการยัยพันดาวต่อ สายตาทั้งสามคู่จ้องมองตามแผ่นหลังร่างบางที่เดินออกไปจนกระทั่งลับสายตา จากนั้นผู้เป็นพ่อกับแม่ได้หันมาทางลูกสาวคนเล็กที่กำลังกินองุ่นอยู่อย่างพร้อมเพรียง ผู้ที่สามารถเล่าเรื่องราวทั้งหมดได้มีเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น “มองกันขนาดนี้พันเขินแย่ เล่าให้ฟังก็ได้ค่ะ พี่เขียนกับพี่แอสตันคู่ขวัญคู่ทะเลาะประจำมอเลยค่ะ ขนาดพันพึ่งเปิดเรียนได้ไม่กี่วันนะเนี่ย แทบจะรู้เรื่องราวทั้งหมด ทุกปัญหาของพี่เขียนฝันกับพี่แอสตันมาจนหมดแล้ว ~” เสียงเจื้อยแจ้วของพันดาวพูดอย่างอารมณ์ดี เธอเริ่มเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ปัญหาของพี่สาวกับแอสตันและพูดสิ่งที่ตัวเองคิด ความสงสัยในตัวของทั้งคู่ออกมาให้พ่อแม่ได้รู้ ณ ลานจอดรถ (ผับของแอสตัน) เวลา 21.00 น. ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความของกลุ่ม ‘เกิด แก่ ไม่มีผัว’ เป็นกลุ่มแชตของเราทั้ง 4 คน สมาชิกมี ฉัน ปลาเก๋า โป๊ยเซียนและทิศเหนือ ตอนนี้หัวข้อสนทนาคือทุกคนกำลังทำอะไรอยู่ ทั้งหมดล้วนอยู่กับครอบครัวยกเว้นฉันที่พาตัวเองออกจากบ้าน อยู่บนรถที่จอดนิ่งอยู่ในลานจอดรถบนพื้นที่ผับของแอสตันเป็นที่เรียบร้อย ยังไม่อยากพาตัวเองลงจากรถเข้าไปในนั้น สตรีหมีเหล็ก (ทิศเหนือ) : มาร์ตินมาด้วยหรือเปล่าอีเขียน ถ้ามากูจะทิ้งม้าไปหามึงเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ เวลานี้เลย สติมาปัญญาอ่อน (ปลาเก๋า) : ถามหาแต่ผู้ชาย รำคาญ สตรีหมีเหล็ก (ทิศเหนือ) : หุบปากอีเก๋า โป๊ยเซียนคือยาดม (โป๊ยเซียน) : สนใจเพื่อนบ้างทิศ เขียนจะถูกฆ่าตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ สตรีหมีเหล็ก (ทิศเหนือ) : ถ้ามึงจะตายนะเขียน ต้องได้แอสตันก่อนค่อยตาย อย่างน้อยต้องโดนก่อนตายมึงเชื่อกูค่า! เกิดแต่กับกู (เขียนฝัน) : แต่ละคน กูจะบ้า!!! ท้อแท้ใจเหลือเกิน แทนที่เพื่อนจะเป็นห่วงแต่เพื่อนสนใจผู้ชาย ซึ่งฉันควรชินชาได้แล้วแต่ก็ไม่ชิน! ติ๊ง! สติมาปัญญาอ่อน (ปลาเก๋า) : เข้าไปเถอะ เหมาปิดผับเขาขนาดนั้นแล้วยังพูดว่าจะมาอีก มาสวีทกับแฟนประกาศไปซึ่งหน้า แอสตันเขาไม่ได้รู้สึกยินดีอะไรกับแกยังไงก็ไม่มาดักที่ผับหรอก โป๊ยเซียนคือยาดม (โป๊ยเซียน) : เออจริง เข้าไปให้รู้ว่าเราทำอย่างที่พูดจริง ๆ ไม่ได้กลัว สติมาปัญญาอ่อน (ปลาเก๋า) : ถูก เดินเข้าไปสวย ๆ เลย สตรีหมีเหล็ก (ทิศเหนือ) : จริงอย่างที่อีเก๋ากับอีโป๊ยบอก แอสตันไม่ได้รู้สึกดีกับมึงแม้แต่นิดเดียว ตีกันตายห่าข่าวลือยังมีคนเชื่อเลยกูจะบ้า เดิน ๆ เข้าไปเถอะ เดี๋ยวพาม้าเข้านอนแล้วกูจะโทรไปหาอีกที เกิดแต่กับกู (เขียนฝัน) : โอเค และในจังหวะที่กดส่งข้อความเข้าในแชตกลุ่ม สายตาดันเห็นเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินไปทางเข้าผับแต่ถูกการ์ดดักเอาไว้ ฉันเก็บโทรศัพท์ของตัวเองลงใส่กระเป๋า ดับเครื่องยนต์แล้วพาตัวเองก้าวเท้าลงจากรถ มองจากระยะไกลยังไม่ชัดเท่าไรแต่ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ทำให้เห็นอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน นี่มัน...ยัยของขวัญ แฟนเก่าแอสตัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more