Anın da görüldü attı, bir şey yazmadı. Bekledi, bekledi, bekledi. Ben de ekran da bekledim.
Ada yine gelen kahvelerimizin fotoğraflarını çekip atarak beni etiketledi. Üstten gelen bildirimle görmüştüm yalnızca. Bakmadım şuanlık ona.
Bozgun;
Dilşah? Sen misin yavrum?
Ben;
Başka kim benim telefonumla sana bunları yazabilir ki Bozgun?
Diye sinirle cümlelerimi sıraladım.
Bozgun;
Ben artık senin değişen hallerine yetişemiyorum. Şaşırdım. Ama sözünü tutacağını varsayıyorum.
Yazıp sona da gülücük koymuştu bir de.
Ben;
Tutacağım.
Yazıp gönderdim ve telefonumu yanında ki tuştan kapatarak, sütlü kahvemi yudumladım. Aklım tamamen Bozgun da olsa da, mağazanın önünde duran Kuzgun da aklımdan bir türlü çıkmıyordu. Neden gelmişti ki? Bu kağıt meselesi neydi.
Eğer Bozgun'dan önce Kuzgun
