มื้อเย็นที่ฉันเฝ้ารอกลับไม่ใช่สวรรค์ที่พี่ไทน์ปรารถนา อาหารพื้นบ้านถูกจัดเรียงบนโต๊ะ มองดูแล้วแปลกตาสำหรับคนเมือง โดยเฉพาะ... ต้มอึ่ง
“โห! มีอึ่งด้วยเหรอแม่ ไปเอามาจากไหนเนี่ย”
ฉันชะเง้อคอมองอึ่งตัวโต ด้านในน่าจะเต็มไปด้วยไข่สีเทาสลับขาวอย่างที่เคยกิน
“ก็เอามาจากลุงมีข้างบ้านนี่แหละ แกไปหามาเมื่อคืน”
“งั้นกินเลยนะ”
ฉันยิ้มกว้างก่อนจะตักอึ่งตัวใหญ่ใส่จานข้าวตัวเอง แล้วยังใจดีเผื่อแผ่
ไปถึงพี่ไทน์ที่กำลังทำหน้าเจื่อนอยู่นิ่ง ๆ
“เป็นไรอะ”
ฉันกระซิบถามเสียงแผ่วเมื่อเห็นท่าทีแปลก ๆ ของเขา
“ฉัน... กินไม่เป็น”
“อ๋ออ”
ฉันพยักหน้าระรัวก่อนจะตักอึ่งในจานของเขามาไว้ในจานของตัวเอง
“อ้าว ไม่ชอบเหรอลูก”
“เอ่อ... คือผมไม่เคยกินน่ะครับแม่”
พี่ไทน์ตอบอย่างเกรงใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปตักแกงกล้วยมาใส่จาน
“ของดี ของหายากเชียวนะไทน์ ชิมสักหน่อย แล้วจะติดใจ”
คราวนี้พ่อจ้วงตักไข่ของอึ่งวางใส่จานให้พี
