ตอนที่ : 07
1259 Words
"....." ชบายืนตัวเกร็ง เมื่อเสียงอันทรงพลังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ แน่นอนว่าเสียงนี้เธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร
ทำไมเขาถึงตามเจอเธอได้ล่ะ ป้าคนนั้นต้องไปบอกแน่ๆ เลย
"ฉันปล่อยให้เธออยู่ดีกินดีมากเกินไปหรอ เธอถึงไม่อยากจะอยู่กับฉัน?"
"....." ชบายืนนิ่งไม่ตอบอะไร เพราะเธอกลัวจนยืนตัวเกร็งไปหมดแล้ว
"ชบา!"
"....." นายหัวอาชากดเสียงต่ำคุยกับเธอ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่พอใจที่เธอแอบหนีออกมาจากบ้านแบบนี้
"ชบา!!" อีกครั้งที่เขาเรียกชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่ตะคอก
พรึบ!
นายหัวอาชาอุ้มตัวของชบาขึ้นพาดบ่าก่อนจะพาเธอเดินออกมาจากบ้านของป้าคนนั้น
"นะ นายหัวปล่อยชบา ปล่อยฮื้อ!"
โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงเรียกทักท้วงของชบาเลย เธอเป็นคนที่ตัวเตี้ยเมื่อได้ไปอยู่บนหัวไหล่ของคนที่สูง 190 อย่างนายหัวอาชาแล้ว ไม่ต่างอะไรจากการขึ้นเสาสูงๆ เลย
ตุบ!
ชบาถูกโยนลงบนแคร่ไม้เล็กๆ หลังบ้าน เธอพยายามที่จะถอยหนีแต่ถูกนายหัวอาชาจับขาของเธอเอาไว้ เธอจึงไม่สามารถถอยหนีไปได้
"กะ กลัวแล้วฮึก ยะ อย่าทำอะไรชบาเลยนะ" คนตัวเล็กร้องขออ้อนวอนคนตรงหน้าทั้งน้ำตา โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะเห็นใจเธอหรือเปล่า
"ทำไมเธอต้องหนีออกไปด้วย?"
"ฮึก....ชบาขอโทษ ชบาแค่..."
"...." นายหัวอาชายืนหน้าเข้ม เพื่อรอฟังคำแก้ตัวจากคนตรงหน้าตนเอง
"โอ้ย!!" ร่างบางส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อจู่ๆ นายหัวอาชาก็เข้ามากระชากแขนของเธออย่างแรง โดยที่มือก็กำต้นแขนของเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าจะให้กระดูกแขนของเธอแตกละเอียดคามือตรงนี้ "ชบาขอโทษ ฮึก ชบาจะไม่หนีอีกแล้ว"
"ถ้าป้าแววแกไม่ไปบอกฉัน ว่ามีผู้หญิงกำลังจะหาทางออกจากที่นี่ฉันก็คงจะไม่รู้ว่าเธอกำลังจะหนีฉันออกไป"
"ฮึก..." เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด เพราะป้าแกดูมีพิรุธตั้งแต่ที่เริ่มถามเธอว่ามาทำงานอะไรที่นี่แล้ว และที่หายออกไปก็คงจะไปบอกกับนายหัวอาชา
"เอาสมองส่วนไหนคิดชบา แล้วทางที่วิ่งไปในป่าก็คงจะเป็นฝีมือของเธอสินะ" นายหัวอาชาชี้ไปทางพงหญ้าที่มีรอยทางวิ่งเข้าไป แน่นอนว่าเขามองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าชบาพยายามที่จะวิ่งหนีออกไปทางป่า แต่ดันไปโผล่ที่ทางออกถนนแทน
แถวนี้เป็นสวนทุเรียนและถนนก็ถูกสร้างขึ้นมาเป็นวงเวียน ถ้าใครไม่รู้จักทางที่นี่จริงๆ ก็จะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้เลย ไม่แปลกที่ชบาจะวนไปวนมาอยู่ที่เดิมซ้ำๆ
"....." ชบานั่งนิ่ง ฟังนายหัวอาชาพูดโดยที่ไม่เถียงอะไรสักคำเดียว ถ้าหนีรอดออกไปได้ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้หรอกเนาะ ชบาคิดในใจ
"เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง แถวนี้มันเป็นป่าเธอเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นป่า!" อีกครั้งที่เขาตะคอกใส่เธอเสียงดัง ทำให้ชบานั่งตัวสั่นเทา
"ชะ ชบา....."
"ถ้าเธอออกมาจากป่าตรงนั้นไม่ได้ เธอรู้ไหมว่าตอนกลางคืนจะเจออะไรบ้าง เธอคิดว่ามันสวยงามเหมือนกับในนิยายหรือยังไง นั่นมันป่านะไม่ใช่ห้างในเมืองที่เธอจะเดินไปโดยที่ไม่ต้องกลัวอะไรเลย"
"....."
"ชบา! ฉันพูดกับเธออยู่ได้ยินมั้ย!?"
"ได้ยินจ้ะ" เธอตอบเสียงแผ่ว พร้อมกับก้มหน้าต่ำลงไม่กล้าที่จะสบตากับนายหัวอาชาเลยแม้แต่นิดเดียว สายตาของเขามันน่ากลัวมาก มันเหมือนกับสายตาของเสือที่กำลังจ้องจะตะปบเหยื่อไม่ผิด
"....." ได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเทาของเธออารมณ์ที่ร้อนปานไฟก็ค่อยๆ ทุเลาลง ก่อนที่ร่างกำยำจะทรุดนั่งลงตรงหน้าของเธอ "ขาก็มีแต่แผล ถ้าเป็นบาดทะยักตายขึ้นมาจะทำยังไง ฉันคงรับผิดชอบทำลูกคืนให้กับพ่อแม่เธอไม่ได้หรอกนะ"
เขามองตามเรียวขาเล็กด้วยสายตาที่ผิดแปลกไปจากเมื่อครู่นี้ มันดูอ่อนโยนมากกว่าเดิม
"นะ นายหัว...."
"ว่า?"
"ปล่อยชบาไปได้ไหม เดี๋ยวชบาจะออกไปทำงานหาเงินมาคืนแทนพ่อกับแม่เอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะชบาหาเงินมาคืนแน่ๆ ชบาไม่โกงแน่นอน"
"อยู่กับฉันมันน่ารำคาญมากขนาดนั้นเลยหรอ?"
"....." ชบาก้มหน้าแล้วส่ายหัวไปมา
"แล้วทำไมเธอถึงคิดจะหนี?"
"ชบา...."
"พูดความจริงออกมา"
"ชบาแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากออกไปจากที่นี่"
"....."
"นายหัวปล่อยชบาไปได้ไหม ชบาสัญญาเลยว่าชบาจะหาเงินมาคืนนายหัวให้ครบทุกบาททุกสตางค์เลย แต่ขอให้ชบาได้ทำงานก่อน"
"....."
"ฮึก...นะนายหัว"
"....." ร่างใหญ่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชบาต้องคิดหนีออกไป ทั้งๆ ที่เขาก็ให้เธออยู่ดี กินอิ่มนอนหลับสบาย
"นะ นาย...."
หมับ!
"นะ นายหัวจะพาชบาไปไหน!?" ชบาพยายามขัดขืนนายหัวอาชา ขณะที่เขากำลังลากเธอไปในป่า ด้วยท่าทีของเขาทำให้เธอตกใจและกลัวมาก
"....." นายหัวอาชาไม่ได้ตอบอะไรไป เขาลากชบามาถึงยังบ้านไม้เก่าๆ หลังนึง ซึ่งดูเหมือนเป็นที่เก็บของมากกว่า
"นายหัวจะทำอะไร แล้วพาชบามาที่นี่ทำไม" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น
ปึก!!
ชบาถูกผลักเข้าไปด้านในก่อนที่ประตูจะถูกปิดและล็อคจากด้านนอก ชบาวิ่งมาเคาะประตูพร้อมกับร้องตะโกนเสียงดัง แต่นายหัวอาชากลับยืนดูนิ่งๆ ไม่ได้สนใจเสียงร้องของเธอเลย
"นะ นายหัว ปล่อยชบาออกไปเถอะนะ ชบาขอโทษ ชบาจะไม่หนีอีกแล้ว"
"......" ดูเหมือนคำร้องขอของเธอจะไม่ได้ผลเลย
"นายหัว เกิดอะไรขึ้นครับ"
"ขังเธอว่าอยู่ที่นี่แหละ ห้ามใครมาเปิดประตูให้กับผู้หญิงคนนี้ด้วย ถ้าใครบอกไม่ฟังฉันจะไล่ออกให้หมด"
"ตะ แต่มันจะดีหรอครับนายหัว ที่นี่มันเป็นห้องเก็บของนะครับมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ แถมฝนตกขึ้นมาข้างในก็เปียกหมดอีก" หาญรู้สึกเป็นห่วงคนด้านในมาก เพราะเขารู้ดีว่าในป่านี้มันมีสัตว์มีพิษอะไรบ้าง
และถ้าคนตัวเล็กๆ อย่างชบาถูกกัดเข้าไปไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไง โชคดีหน่อยก็แค่เป็นไข้ปวดตามเนื้อตามตัว แต่ถ้าโชคร้ายก็อาจจะทำให้ตายได้
"ช่างสิ อยากคิดจะหนีดีนัก ขังให้เข็ดไปเลยจะได้รู้ว่าคนอย่างฉันมันไม่ได้ใจดีอย่างที่เห็น และก็จะได้รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาขัดคำสั่ง"
"....."
"มึงก็เหมือนกันไอ้หาญ กลับไปได้ละ ขังไว้อยู่ที่นี่สักคืนก็พอ"
- Writer
