นายหัวอาชา | อาชาxชบา

ตอนที่ : 08

ตัดมาที่ชบาในห้องเก็บของ

เธอพยายามร้องเรียกให้คนด้านนอกมาเปิดประตูให้กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเสียงเรียกของเธอเลย ในห้องนี้มันน่ากลัวมากทั้งมืดและเหม็นอับ ไม่รู้ว่ามันคือห้องอะไร

บรรยากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เพราะเข้าสู่ช่วงกลางดึก อยู่ในป่าแบบนี้แถมไม่มีผ้าห่มไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว ชบาต้องนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมมืดๆ คนเดียว

อยากจะหลับเธอก็หลับไม่ลงเพราะเสียงต้นไม้ใบไม้ที่ดังอยู่รอบนอกมันทำให้เธอรู้สึกกลัวจนไม่อยากจะหลับตาลง

คำพูดของนายหัวอาชาทำให้เธอเริ่มคิดหนัก เพราะเขาบอกกับเธอว่าถ้าติดอยู่ในป่าตอนกลางคืนจะทำยังไง เพราะสัตว์ร้ายมันชอบออกมาหากินตอนกลางคืน

และตรงที่ชบาอยู่มันก็คือกลางป่า ซึ่งอยู่ไกลจากตัวบ้านพอสมควร เสียงใบไม้แห้งเสียงกิ่งไม้แห้งหล่นลงพื้นเหมือนกับเสียงเดินของใครบางคนเดินย่ำไปมา พร้อมกับเสียงต้นไม้ที่โยกไหวไปตามแรงลม ฟังดูแล้วมันน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้

มันเหมือนกับเสียงของคนกำลังคุยกันด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

พรึบ!!

"หึ้ย!" ชบาสะบัดแขนอย่างแรง เมื่อจู่ๆ ก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้กระโดดมาเกาะที่แขนของเธอแล้วไต่ไปมา ซึ่งเธอก็ไม่รู้ด้วยว่ามันคือตัวอะไรมีพิษหรือเปล่า

เริ่มดึกบรรยากาศก็ยิ่งหนาวมากขึ้นเรื่อยๆ

ชบาไม่แม้แต่จะกล้าตะโกนออกไปเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ เพราะเธอรู้ดีว่าแถวนี้ก็มีแต่ป่าเท่านั้น เธอได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่เงียบๆ คนเดียว

แกร้ก!!

"หึ้ย!!" เธอตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเหมือนของหล่นจากด้านนอก

แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามว่าเป็นเสียงของอะไร เพราะเธอก็เป็นเด็กชาวบ้านคนหนึ่งที่มีความเชื่อเรื่องโบราณอยู่ไม่น้อย

"ชบา...ชบา นี่พี่เองนะ พี่หาญ.."

"...." ชบาไม่ได้ขานตอบรับ แต่เธอพยายามเอียงศีรษะเพื่อฟังเสียงนั้น เพื่อให้แน่ใจว่านั่นคือคนจริงๆ

"ชบาพี่เอง พี่หาญตอบหน่อย"

"....."

"พี่รู้ว่าเรากลัว พี่เอาไฟฉายมาให้วางอยู่ตรงนี้นะ พี่เปิดไฟไม่ได้เดี๋ยวนายหัวจะเห็นว่ามีคนแอบมาตรงนี้" สักพักก็มีวัตถุบางอย่างแทรกเข้ามาทางช่องโหว่ประตู พอชบาลองเอามือไปคลำๆ ดู ก็พบว่ามันเป็นกระบอกไฟฉายเล็กๆ

เธอหยิบมันเอามากำไว้ในมือแน่น

"พี่กลับก่อนนะ พี่คงช่วยเราได้แค่นี้แหละ" สิ้นสุดเสียงของหาญ ทุกอย่างก็เงียบสงัดลงเหมือนเดิม

ชบาที่ได้ไฟฉายก็เริ่มเปิดและส่องไปรอบๆ ตัวเอง เพื่อดูว่ารอบตัวของเธอมันมีอะไรบ้าง และไอ้ตัวที่ไต่เธอเมื่อครู่มันคือตัวอะไร

สิ่งที่ชบาเห็นก็คือเป็นของเก่าๆ พวกของใช้ในบ้านตู้เสื้อผ้า เตียงนอน ของอะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ได้ใช้แล้ว ถูกนำมาเก็บไว้ที่นี่หมด และแต่ละอย่างก็ถูกแมงมุมทำอยากได้ขึ้นเต็มไปหมด

พอมีแสงสว่างความกลัวที่มีอยู่ในใจก็ลดหายไปเกือบครึ่ง อย่างน้อยเธอก็มีไฟฉายพอจะเป็นแสงสว่างส่องให้เธอได้เห็นทุกอย่างในนี้

ความจริงมันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่ความมืดต่างหากที่ทำให้น่ากลัว

"โอ๊ะ!?" ชบาร้องเบาๆ เมื่อมีอะไรบางอย่างกัดเข้าที่แขนของเธอ พอเธอหันกลับไปมองก็เจอกับแมงมุมตัวสีดำแดงตัวใหญ่มากๆ มันน่าจะเข้ามากัดเธอเพราะชบารุกล้ำเข้าไปในเขตพื้นที่ของมัน

ตอนนี้แขนของชบาเริ่มมีเลือดไหลออกมา และเธอก็เริ่มปวดตรงแผลที่มีเลือดไหล และมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆก่อนที่ตัวของเธอจะทรุดนั่งลงกับพื้น

แขนที่ถูกกัดเริ่มเป็นสีแดงลามไปทั่วทั้งแขน น่าจะเกิดจากอาการพิษของแมงมุมตัวนั้น

"จะ เจ็บ โอ้ย!! ชะ ช่วยด้วย ฮึก...." ชบาพยายามที่จะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่อาการบาดเจ็บตรงแผลมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนไม่มีเสียง

เธอพยายามเปล่งเสียงอย่างเต็มที่เพื่อให้นายหัวอาชาได้ยินเสียงของเธอ เพราะเขาอยู่ใกล้เธอมากที่สุด

"นะ นายหัว ชะ ช่วยชบาด้วย ฮึก ชบาเจ็บ" สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว ที่เกิดจากพิษของแมงมุมและน้ำตาของเธอ

ชบานั่งคิดในใจขณะที่กำลังพยายามทนต่อการเจ็บปวด แมงมุมอะไรกันทำไมถึงได้ทำให้เธอเจ็บปวดได้ขนาดนี้ เธอเองก็เคยเจอแมงมุมมาแล้วหลายครั้ง แต่เธอไม่เคยโดนมันกัดอย่างนี้มาก่อนเลย

"แม่....พ่อ...ชบา...อึก" น้ำเสียงของเธอเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ แขนของเธอมันไม่มีแรงแม้กระทั่งจะจับไฟฉายส่องไปรอบๆ

อยู่ๆ ก็มีภาพลอยเข้ามาในหัวของชบา เป็นภาพการใช้ชีวิตของเธอ อะไรที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มได้ อะไรที่ทำให้เธอเสียใจ

ที่ผ่านมาเธอเองก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตของตัวเอง จนกระทั่งความสุขมันหายไปเมื่อพ่อกับแม่ของเธอพาเธอมาอยู่ที่นี่ โดยให้เธอใช้ตัวเป็นการขัดดอกรีดไถเงินจากผู้ชายที่เธอไม่แม้แต่จะเคยเห็นหน้ามาก่อน

ใครมันจะไปกล้าทำ.....

เพราะชบาเธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ใครต่อใครก็ไม่รู้จะพูดว่า พ่อแม่เป็นแบบไหนลูกก็จะเป็นแบบนั้น เหมือนดั่งคำสุภาษิตที่ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

แต่ชบาเธอไม่ได้เป็นคนโลภเลย เธอไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงิน

"ถ้าชบาตาย...พ่อกับแม่จะเสียใจมั้ย" ตอนนี้ชบาพูดออกมาไม่เป็นเสียงแล้ว เธอทำได้เพียงขยับปากมุบมิบทั้งน้ำตา แต่ในใจของเธอรู้ดีว่าเธอกำลังพูดอะไร

"ชบารักพ่อกับแม่นะ แล้วพ่อกับแม่ล่ะรักชบาบ้างหรือเปล่า ทำไมต้องเอาชบามาทิ้งไว้ที่นี่ ทำไมชบาถึงไม่มีอิสระเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ"

ตั้งแต่อายุครบ 15 ชบาก็แทบจะไม่เคยได้ใช้ชีวิตส่วนตัวเลย เพราะในหัวของเธอมีแค่งานอย่างเดียวเท่านั้น

จนกระทั่งเรียนจบมัธยมปลายเธอก็ไม่ได้ไปเรียนต่อเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ที่ได้ไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย

ชบาเคยมีเพื่อนเคยเที่ยวกับเพื่อนในช่วงวัยเด็ก แต่พอเธอเริ่มโตมาเพื่อนๆ เริ่มตีตัวออกห่างจากชบา เพราะเธอไม่ค่อยจะมีเวลาให้กับเพื่อนๆ เลย

"หนะ....หนูรัก.....พ่อแม่นะ....." นี่เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ชบาจะหลับตาลงทั้งน้ำตา และตัวเธอก็ไม่ได้สติอีกเลย

เธอพยายามทนความเจ็บปวดเพื่อรอให้เช้า แล้วจะได้มีคนเข้ามาช่วยเหลือเธอ แต่ตอนนี้เธอทนความเจ็บปวดนั้นไม่ไหวแล้ว