ช่วงเช้าตรู่ของวันยี่หวารู้สึกตัวตื่นเพราะไก่เริ่มขันตั้งแต่ตีสี่ตีห้า แม้จะยังรู้สึกง่วงและยังไม่อยากตื่น แต่เธอก็ไม่สามารถนอนต่อได้
ขยับตัวลุกเบา ๆ ไม่ให้คนที่กอดเธออยู่รู้สึกตัวตื่น
แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องขโมยหอมแก้มคนหลับไปหนึ่งที แล้วย่องออกจากห้องของเขาไป
“ตื่นแล้วเหรอลูก” พอลงมาก็เจอกับแม่ของเขาที่ทักขึ้น
นั่นยิ่งทำให้เธออายจนทำตัวไม่ถูก
“จ้ะ”
“รอกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ” สถานการณ์ตอนนี้อย่าว่าแต่กินข้าวด้วยกัน เผชิญหน้ากันก็ยังยาก “งั้นหนูกลับก่อนนะจ๊ะ”
“ตามใจแล้วกัน” รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะเขินอายกับเรื่องเมื่อคืนเลยไม่กักตัวไว้
ยี่หวารีบเดินออกจากบ้านของธีร์แล้วขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้านตัวเองไปทันที
ไม่คิดว่าเธอจะเผชิญสถานการณ์แบบนี้กับครอบครัวของธีร์ คนที่เห็นเธอมาตั้งแต่เด็ก
“เมื่อคืนอนที่ไหน?” น้าเพ็ญเห็นลูกขี่รถเข้ามาก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
“บ้านพี่ธีร
