เซน : พาร์ท
ผมนอนมองคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยคาตักไปเเล้วเรียบร้อย นอนฟังผมอ่านหนังสือจนหลับซะสนิท เเต่กว่าจะกล่อมจนยอมมานอนฟังก็เล่นเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
บอกตามตรงว่าตอนเเรกผมคิดว่าการที่เธอจะจากไปไม่ใช่เรื่องที่ใหญ่โต เพราะเอวาคงจะทำไม่ได้อย่างที่บอก... ผมปล่อยให้เวลามันดำเนินมาเรื่อยๆจนถึงจุดที่ตัวเองสำนึกได้
ว่าการที่ไม่มีเธอ มันทรมานมากเเค่ไหน...
ผมเคยคิดว่าการปล่อยปัญหาไปไม่เป็นอะไร การที่ยังมีเธออยู่คงไม่เป็นไร ...เเละมันก็ถึงทางตันในวันที่เธอเลือกที่จะเดินจากผมไป
ทุกคำพูดที่ที่ทิ่มเเทงใจมันปลุกไฟในตัวผมเเล้วก็คลายกังวลกับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น...
เเต่อย่างที่ผมบอกโตเเล้วก็ใช่ว่าจะทำทุกอย่างได้ตามใจ ผมรู้มานานว่าเเม่อาจจะทำเเบบนี้เเต่ก็เลือกที่จะรักเธอ เเล้วก็เลือกที่จะตั้งใจมีลูกกับเธอ
ตอนนี้ผมรู้เเล้วว่าต่อให้เอาทุกสิ่งมาเเลกผมก็คงจะปล่อยเธอเเละลูกไปไม่ได้เหมือนกัน...
ผมจะทำให
