ใบบัว....
"แม่ค๊าบเราไปกันเถอะ"
"ทำไมเข้าไปแค่แป๊บเดียวล่ะลูก"
"คือ...ไม่มีอะไรค๊าบ" ลูกบอกไม่มีอะไรแต่ฉันรู้ว่ามันต้องมีเพราะสีหน้าของลูกก่อนจะเข้าไปกับตอนออกมามันแตกต่างกันอย่างชัดเจน
"มีอะไรบอกแม่มาห้ามโกหกแม่ครับ"
"พี่คนขายเค้า..."
"เค้าทำไมลูก"
"เค้าบอกว่า....บอกว่าไม่มีเงินก็ไม่ต้องเข้ามาดู" พอลูกพูดจบแกก็ทำหน้าเศร้าทันทีฉันสงสารลูกจับใจ
"แม่ขอโทษนะครับที่แม่ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของเล่นให้ครามได้"
"ไม่เป็นไรค๊าบครามรู้ว่าแม่ไม่ค่อยมีเงินแม่ต้องเก็บเอาไว้ให้ครามได้เข้าโรงเรียน" ฉันดึงลูกเข้ากอดปลอบ ฟ้าครามเป็นเด็กอายุเพียงแค่สามขวบกว่าๆ แต่แกเข้าใจอะไรได้เป็นอย่างดีไม่เคยมีสักครั้งที่แกจะทำให้ฉันหนักใจแกไม่เคยร้องไห้งอแงรบเร้าซื้อของเล่นเพราะแกรู้ว่าเราต้องใช้เงินอย่างประหยัด ที่นี่ค่าครองชีพจะสูงมากฉันทำงานแค่วันเดียวก็ได้หลายพันบาทถ้าคิดเป็นเงินไทยแต่ข้าวของทุกอย่างที่นี่
