สี่ปีต่อมา....
"แม่ค๊าบครามกินข้าวอิ่มแล้วค๊าบกินหมดจานเลยเก่งมั้ยค๊าบแม่^^"
"เก่งมากเลยครับพี่ครามของแม่เก่งที่สุด^^" ฉันยิ้มให้ลูกชายวันสามขวบครึ่งที่วิ่งเอาจานมาให้หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เด็กชายฟ้าครามคือลูกชายของฉัน ที่ฉันตั้งชื่อนี้ไม่ได้เกี่ยวกับพ่อของลูกเลยเพราะเขาไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันอีกต่อไปตอนนี้เวลานี้คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันก็คือเด็กชายตัวอ้วนกลมตรงหน้าต่างหาก ตอนที่ฉันกำลังตั้งท้องตอนที่ฉันกำลังเสียใจและไร้ซึ่งความหวังฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าครามแม้มันจะมีเมฆมาบดบังบ้างแต่ก็ยังคงสวยงามมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้รับพลังแรงใจบางอย่างทำให้ฉันอดทนและลุกขึ้นต่อสู้กับชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ดินแดนแห่งความฝันที่สวยงามที่ฉันเคยหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้มาเที่ยวที่นี่แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้แค่มาเที่ยวแต่ฉันมาใช้ชีวิตอ
