ตอนที่4 ทริปทะเล2
1716 Words
บรรยากาศปาร์ตี้เป็นไปอย่างสนุกสนาน ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะตัวยาว นาบีนั่งตรงข้ามกับคิงตัน เธอไม่ค่อยมีความอยากอาหารเท่าไหร่ แต่อยากลิ้มลองค็อกเทลที่เพื่อนซื้อมามากกว่า
"มันขมมากไหมแก"
"ไม่ขมนาบี มันหวานๆ แกจะเอาเหรอ"
กระปุกเลิกคิ้วถาม ที่จริงเธอยังไม่รู้สึกอยากกินเท่าไหร่ แต่พอหันไปเห็นร่างสูงของคอปเตอร์ที่จงใจใช้สายตาเหมือนห้ามปรามเธอ มันเลยเป็นตัวกระตุ้นอย่างดี
"อืม ขอชิมนิดนึงสิ"
เธอรับแก้วมายกดื่ม กะว่าจะดื่มแค่นิดเดียวแต่มันกลับเข้าปากไปอึกใหญ่ รสชาติหวานที่ปลายลิ้นแต่ก็แฝงด้วยความขมเบาๆ
หลังจากที่คิดจะดื่มแค่นิดเดียว นาบีกลับกระดกมันอีกอึกจนหมดแก้ว
"เห้ย!!!!เดี๋ยวก็เมาหรอก"
ลูกปลาร้องเสียงหลง ที่จริงในวัยของพวกเธอยังไม่เหมาะที่จะดื่มเท่าไหร่ แต่พวกเธอทุกคนแค่นั่งจิบๆให้พอรู้รสชาติแค่นั้น ไม่ได้กินกะว่าจะให้เมาหัวราน้ำ แค่ให้เลือดลมสูบฉีดแค่นั้นพอ
"กินเข้าไปทำไม ถึงจะมีส่วนผสมแอลกอฮอล์แค่นิดเดียว แต่ถ้ากินไปเยอะๆก็เมาได้เหมือนกัน"
"แล้วเบียร์ขมรึเปล่า"
นาบีไม่ตอบคำถามคิงตัน แต่กับถามในสิ่งที่เธอไม่รู้ คอปเตอร์ที่มองการกระทำของนาบี เขาหัวเสียสุดๆ ที่คนตัวเล็กกำลังประชดเขา
ตั้งแต่เรื่องชุดว่ายน้ำที่เขาไม่อยากให้เธอใส่ ทุกทีนาบีจะเชื่อฟังที่เขาบอก แต่ตอนนี้กลับต่อต้าน ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอกำลังต่อต้านเขานะเหรอ? ก็อยู่ๆเธอก็ไปลงไอจีรูปชุดว่ายน้ำที่เธอใส่
ถึงรูปที่ลงจะดูโป๊น้อยเพราะไม่ได้เห็นทั้งตัวแต่สำหรับเขายังไงมันก็โป๊อยู่ดี แล้วดูตอนนี้เธอกำลังยั่วอารมณ์เขา โดยการอยากรู้อยากลองทุกอย่าง คอปเตอร์ทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นเดินไปสูดอากาศ
"มึงเป็นอะไร?กูเห็นหน้าตึงตั้งแต่เย็น"
"เปล่า"
"เปล่า เหี้ยไร!!!มึงไม่ปกติไอ้เตอร์"
อลันที่เดินตามมาตอนไหนไม่รู้ คาดคั้นเขาไม่หยุด ถึงจะตอบเลี่ยงแต่อลันก็ดูจะไม่เชื่อ
"หน้ามึงตอนนี้ เหมือนโกรธใครมาเป็น10ชาติ"
คอปเตอร์เหลือบตามองอลันที่ยังเลิกคิ้วสูงสงสัยในการกระทำของเขา
เขาถอนหายใจทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าบนหาดทราย โดยมีอลันนั่งลงข้างๆ บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบ
"ต่อไปพวกเราจะเป็นยังไงว่ะ"
เขาบ่นพำพำเบาๆ เหมือนออกมาจากความคิดแบบไม่ตั้งใจ ดวงตาเหม่อลอยคิดถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น
"ก็คงเริ่มมีความกล้าที่จะอยากทำอะไรมากขึ้น"
"เช่นเรื่องอะไรว่ะ"
อลันหันมามองเขาเล็กน้อย ก่อนหยิบเศษไม้เล็กๆขึ้นมาวาดรูปหัวใจ
"ความรักไง"
"แม่ง!!!ขนลุกชิบหาย"
คอปเตอร์เอามือลูบแขน รู้สึกขนลุกที่อลันพูดเรื่องนี้ ในชีวิตเขายังไม่เคยรู้เลยว่าความรักคืออะไร หน้าตาแบบไหน ความรู้สึกจะเหมือนรักพ่อแม่พี่สาวที่เขารักรึเปล่า
"แล้วมึงไม่ได้ชอบจีน่าเหรอว่ะ"
อลันถามถึงผู้หญิงตัวเล็ก ตาโต ผิวขาวที่คอปเตอร์คุยๆอยู่ในช่วงนี้
"ไม่รู้ว่ะ แค่คิดว่าน่ารักดี"
ความรู้สึกของเขากับจีน่า มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น คอปเตอร์เองยังไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้สึกรักจริงๆได้รึเปล่า
"แล้วมึงต้องไปเรียนมหาลัย เรื่องจีน่ายังไงอ่ะ"
"แค่คุยๆ ยังไม่ได้คบกันเว้ย! เอาจริงกูยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่จะทำให้คนอยากคบกันมันต้องเริ่มจากอะไรก่อน"
"มึงใจเต้นป่ะล่ะ เวลาอยู่กับเขา"
ใจเต้น!!!ทำไมคำนี้ถึงมีหน้าของผู้หญิงอีกคนโผล่มาในความคิดเขา
ผู้หญิงตัวเล็กที่ช่วงนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธอยู่บ่อยๆ แถมเขายังรู้สึกใจเต้นแรงตอนเห็นภาพที่เธอใส่ชุดว่ายน้ำแล้วกระปุกถ่ายส่งมาในแชทกลุ่ม
"ใครที่ทำให้มึงใจเต้นได้ แปลว่านั่นแหละคือคนที่มึงชอบ"
อลันเอามือมาตบบ่าเขาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่บ้านพักที่ยังมีเสียงแว่วๆ ดังมาเป็นระยะ เขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงคนตัวเล็กขึ้นมาเหมือนกันเลยลุกขึ้นจะกลับบ้านพักด้วยอีกคน
สายตาคมหันไปเห็นร่างบางแสนคุ้นเคย กำลังเดินตรงมาที่เขา แม้การทรงตัวของนาบีจะยากลำบากเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป แต่เธอก็พาตัวเองมายืนตรงหน้าเขาจนได้
"เมาแล้วออกมาทำไม"
เธอส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้เขา อาจจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำเธอสติหายไป เพราะเมื่อตอนเย็นจนถึงค่ำนาบียังทำหน้าตาบูดบึ้งโกรธเคืองเขาอยู่เลย
"อยากไปเดินเล่น พาไปหน่อย"
คอปเตอร์ไม่ตอบ กลับคว้าข้อมือเล็กเดินตามเขาเงียบๆ นาบีไม่ได้ขัดขืนแต่กลับขยับเข้าใกล้พร้อมทั้งพิงศรีษะบนไหล่เขา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นรุนแรง แต่ไม่รู้เป็นของเขาหรือนาบี เพราะเธอเองก็เข้ามาใกล้เขามากขึ้นไปอีก
"นี่เมาแล้วเป็นแบบนี้เหรอ"
"แบบไหน นายรู้เหรอ"
เขาหยุดเดินก่อนหันมาเผชิญหน้ากับเธอ ที่ยืนจ้องหน้าเขาเขม็ง สายตาหวานเชื่อมหายไป มีสายตาไม่พอใจเข้ามาแทน
"เมื่อไหร่เตอร์จะเลิกว่านาบี"
เชี่ย!!! เตอร์นาบีก็มา เมาแล้วทำตัวน่ารักเหรอว่ะ แบบนี้ยิ่งไม่อยากให้เธอไปเมากับใคร โดยเฉพาะคิงตัน สองคนนี้ชอบทำตัวสนิทสนมกันเขาไม่ชอบ
คอปเตอร์ยื่นมือไปเกลี่ยแก้มใสเบาๆ ก่อนจะทำตามใจปรารถนาคือการกดจูบลงไปบนหน้าผากนวล คนตัวเล็กไม่ได้ปฏิเสธแต่หลับตาไม่มองหน้าเขา
"ทีหลังอย่าไปเมากับใคร เข้าใจมั้ย"
นาบีทำปากยื่นไม่พอใจ ขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่พ้นให้เธอทำตามคำสั่งเขาอยู่ดี
"ต่อไปนาบีจะทำในสิ่งที่เตอร์ห้ามทุกอย่างเลย คอยดู"
พูดจบก็พยายามประคับประคองตัวเองเพื่อเดินกลับมาบ้านพัก เธอไม่ได้เมาขนาดไม่รู้ตัว และเธอก็รู้ด้วยว่าเขาจูบหน้าผากเธอ ความรู้สึกตอนนั้นดีมาก คอปเตอร์ดูอ่อนโยน ไม่เหมือนเขาที่มักจะชอบทำหน้าเบื่อและออกคำสั่งกับเธอเลย
ก็แล้วมาทำให้ใจเธอเต้นแรงทำไม ทำเหมือนให้ความหวังกัน แล้วก็จบด้วยการสั่งห้ามทำนู่นนี่อีกเหมือนเคย
คืนนั้นนาบีนอนหลับไปเพราะความมึนหัว เธออาเจียนไป2รอบ จนกระปุกบอกว่าทีหลังห้ามดื่มอีก ไม่รู้วิญญาณคอปเตอร์เข้าสิงรึไง ถึงได้เอาแต่สั่งเธออีกคน
"นาบี ตื่นได้แล้ว จะเที่ยงแล้วนะ"
นาบีพยายามลืมตาเพื่อหาจุดโฟกัส ตอนนี้เธอปวดหัวมาก ไม่รู้เลยว่าหลับนานขนาดนี้ได้ยังไง
"อือ ปวดหัว"
"นี่ขนาดแค่ค็อกเทลนะ แกยังเมาขนาดนี้ ถ้าไอ้คิงไม่ห้ามแกคงได้ซัดเบียร์ไปด้วย"
"ไม่เอาแล้วไม่เอาอีกแล้ว"
นาบีสะบัดศีรษะไปมา ตอนนี้ทั้งความหิว ปวดท้อง มึนหัว มาพร้อมกันหมด เธอไม่มีแรงลุกขึ้นเลย
"ลุกไปล้างหน้าไหวมั้ย หรือให้ฉันเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ หน้าตาแกดูไม่ดีเลย"
"ไม่ไหว รบกวนแกที"
กระปุกเดินหายไปในห้องน้ำ ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกเป็นเพื่อนสาว2คนเข้ามา
"ปวดหัวล่ะสิ กินเข้าไปทำไม"
"พอเหอะ มันกินไปแล้ว"
ของขวัญห้ามลูกปลาต่อว่านาบีด้วยอีกคน เพราะรู้ว่าเมื่อคืนกระปุกก็ต่อว่าเพื่อนไปหลายคำแล้ว
"ขอโทษนะ ลำบากกันไปหมดเลย"
"หึ ไม่ใช่แกคนเดียวนะที่เมาหนัก ไอ้เตอร์ก็ด้วย กลับมาจากไหนไม่รู้ซัดเอาซัดเอา พวกไอ้คิงห้ามก็ไม่ฟัง หนักกว่าแกอีก"
นาบีหันมองลูกปลาที่กำลังพูด เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาเหมือนกัน เพราะขนาดเธอกินไม่กี่แก้วยังปวดหัวมากขนาดนี้ แล้วเขาคงกินมากกว่าเธอหลายเท่าจะเมามากขนาดไหน
"มันตื่นยังไอ้เตอร์"
"ยังเหมือนกัน ให้ไอ้พวกนู้นไปปลุกอยู่ เรือจะมาแล้ว"
พวกเราจะไปเที่ยวเกาะกัน ซึ่งอยู่ห่างจากหาดที่พวกเธอมาพักไม่เท่าไหร่ แต่ต้องนั่งเรือเข้าไป
หลังจากแต่งตัวเสร็จ นาบีรีบลงมาด้านล่าง มีเพื่อนรออยู่ก่อนแล้ว แต่กลับไม่เห็นร่างสูงยืนอยู่ตรงนี้
"คิง..เตอร์ล่ะ"
"หึ กำลังอาบน้ำ กว่าจะปลุกมันลุกขึ้นได้ ฉันกับไอ้ลันเกือบตาย แถมต้องเช็ดอ้วกมันเต็มที่นอนเลย นี่ก็บอกให้แม่บ้านมาเปลี่ยนแล้ว"
"เออ เมาเหมือนหมามีอยู่จริง มันซัดเบียร์เรียบเลย เธอก็ไม่ต่างกันนี่เห็นพวกผู้หญิงบอก"
นาบีพยักหน้า เธอเองยังไม่หายมึนหัวเลย ไม่รู้นั่งเรือจะมีอาการอะไรอีกรึเปล่า
"นั่นไงมาแล้ว ค่อยไปกินข้าวในเรือแล้วกันนะ เห็นของขวัญใส่กล่องไว้ให้แล้ว"
เธอหันไปมองร่างสูงที่ยืนทำหน้าพะอืดพะอม ไม่พูดไม่จาเดินไปท่าเรือตามคนอื่น มองผ่านเธอเหมือนไม่รู้จักกัน
อะไร? นี่โกรธกันเหรอ
นาบีข่มความน้อยใจไว้ เธอไม่อยากให้คนอื่นหมดสนุก เลยไม่พูดอะไรเดินตามทุกคนไปเงียบๆ เขาอยากจะโกรธก็โกรธไป เธอไม่ง้อหรอกเพราะไม่ผิด เขาต่างหากที่ผิด ต่อไปเธอจะคิดว่าเขาผิดหมดทุกเรื่องเลยคอยดู
- Writer
