ตอนที่6 หงุดหงิด
2277 Words
"ยินดีต้อนรับน้องทุกคนเข้าสู่คณะบริหารธุรกิจอย่างเป็นทางการนะคะ วันนี้วันแรกพี่ยังไม่ได้มีกิจกรรมอะไร แค่อยากแจ้งกำหนดการต่างๆให้ฟังคร่าวๆก่อนนะ"
เสียงรุ่นพี่พูดใส่โทรโข่งเสียงดังฟังชัด แต่ก็ยังมีเสียงรุ่นน้องปี1ในแถวพูดคุยกันบ้างแม้ไม่ได้ดังมาก แต่ก็ทำให้รุ่นพี่รำคาญ
"ปี1เงียบ!!!!!"
นาบีสะดุ้งรีบก้มหน้าทันที เธอไม่ได้พูดคุยกับใครแต่เพื่อนคนอื่นในแถวกำลังทำความรู้จักกัน เสียงเลยดังจนรุ่นพี่อีกคนแย่งโทรโข่งจากรุ่นพี่ผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ก่อนหน้าไป
"เสียงเพราะๆของพี่แก้ม น้องๆไม่ชอบฟังกันใช่มั้ยครับ? ถึงได้พูดแข่งกับพี่เขา ไหนใครพูดกี่คนเมื่อกี้ยกมือขึ้น"
นาบีเงยหน้ามองดูเพื่อนคนอื่นที่ตอนนี้ทุกคนต่างก้มหน้า แต่ไม่มีใครยกมือสักคน ทั้งที่เมื่อกี้เกือบทุกคนพูดกันเสียงดัง
"น้องคนนั้น ชื่อเล่นอะไร รหัสอะไร ยืนขึ้นหน่อยครับ"
กึก!!!
นาบีสะดุ้ง เธอถูกรุ่นพี่...เรียก เอิ่ม...เรียกว่าพี่สุดหล่อแต่หน้าดุแล้วกัน เธอรีบลุกขึ้นยืนก่อนรายงานตัวทันที
"ชื่อนาบี รหัส67452ค่ะ"
"เมื่อกี้น้องเห็นรึเปล่าว่ามีใครคุยกันบ้าง"
ถามแบบนี้ก็แย่สิ เธอจะกล้าตอบได้ยังไงว่าใครคุยกันบ้าง ถึงจะเห็นก็เถอะ ได้โดนเพื่อนเกลียดตั้งแต่วันแรก
"ไม่เห็นค่ะ"
"งั้นพี่ทำโทษน้องคนเดียวดีมั้ยครับ"
"ไอ้บูมพอเหอะ น้องกลัวจนตัวสั่นแล้ว ให้แก้มมันพูดต่อ"
เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้กันห้ามปรามพี่คนหล่อแต่หน้าดุไว้ แต่พี่เขายังทำหน้าโหดส่งมาให้เธออยู่เลย
"พี่ให้แค่ครั้งนี้นะ พรุ่งนี้รับน้องวันแรกใครพูดเสียงดังแล้วไม่ยอมรับโดนทำโทษทั้งรุ่นแน่"
ก่อนไปก็ไม่วายคาดโทษรุ่นน้องทุกคน นาบีที่ยังยืนอยู่เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั่งได้รึยัง หรือต้องยืนจนจบ เธอไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเลย
"น้องนั่งลงได้ครับ"
บูมหันไปยิ้มกริ่มให้เพื่อนรัก ที่รู้ว่าเขาแกล้งรุ่นน้องคนนั้น
"มึงสนใจน้องเหรอไอ้บูม"
"เออ น่าแกล้งชิบหาย กูเห็นตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาแล้ว"
"ไม่ถามก่อนว่าเขามีแฟนยัง อีกอย่างเขาขี้กลัวขนาดนั้นจะชอบเฮดว๊ากแบบมึงเหรอว่ะ"
บูมยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะไปนั่งมองหน้าลูกกวางตัวน้อยๆ ที่ตั้งใจฟังรุ่นพี่พูด
"อีกเรื่องที่สำคัญนะคะ มหาลัยเรามีการรับน้องรวม2คณะด้วยนะ ปีนี้เราจับฉลากได้คณะวิศวะ..เงียบก่อนค่ะ เดี๋ยวให้พี่เฮดว๊ากมาทำโทษนะ ฟังให้จบก่อนเพราะมันสำคัญมาก การรับน้องรวมเป็นการสร้างสัมพันธ์กับเพื่อนต่างคณะ เป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นทุกปี ส่วนเรื่องเราจะไปรับรวมกันตอนไหน รอพี่เฮดว๊ากไปประชุมร่วมกันกับคณะวิศวะก่อนนะคะ แล้วจะมาแจ้งกำหนดการทั้งหมดพรุ่งนี้ สำหรับวันนี้กลับไปเรียนตามปกติได้ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้4โมงเย็นที่นี่เหมือนเดิมนะ ห้ามมาสายเด็ดขาดนะคะ
นาบีลุกขึ้นเดินออกจากใต้อาคารกิจกรรมของคณะ เพื่อไปเรียนเธอเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันชื่อปลายฟ้า
"ฟ้าดีใจจังที่ได้นาบี คิดว่าจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว"
ปลายฟ้าเองก็มาจากต่างจังหวัด เธอไม่มีเพื่อนมาเรียนมหา'ลัยนี้สักคน ได้เจอกับนาบีที่เรียนคณะและสาขาเดียวกันพอดี
"อืมนาบีก็ดีใจ เพราะเพื่อนสนิทที่มาจากที่เดียวกันไปเรียนคณะอื่นกันหมด"
"คณะอะไรบ้างเหรอ"
"นิเทศฯกับวิศวะนะ"
"งั้นก็ได้ไปรับน้องรวมกันด้วยสิ ดีจัง"
ใช่!!เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย มัวแต่ตกใจพวกพี่ว๊าก ที่จริงวันนี้ทุกคนนัดกินข้าวกัน แต่เธอพักไม่ตรงกับคนอื่นเลยอดไป
หลังจากเรียนเสร็จช่วงเช้านาบีและปลายฟ้าเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารของคณะ ขนาดตอนนี้บ่ายโมงแล้วในโรงอาหารยังแน่นไปด้วยนักศึกษา
"นั่งตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฟ้าไปซื้อข้าวก่อนเลย นาบีเฝ้าโต๊ะให้จะโทรหาเพื่อนแปบนึง"
ปลายฟ้าพยักหน้าตอบก่อนเดินหายเข้าไปในกลุ่มนักศึกษาที่ยืนเบียดเสียดต่อแถวซื้ออาหารกัน
นาบีนั่งเปิดแชทกลุ่มที่เงียบมาก เพราะตอนนี้ทุกคนเรียนอยู่ เธอเลื่อนแชทไปเรื่อยๆจนถึงแชทหนึ่ง ที่ไม่ได้เปิดมานาน ล่าสุดคือก่อนเปิดเทอมที่คอปเตอร์ทักมาถามว่าเธอถึงหอพักรึยัง แล้วเธอตอบกลับไปว่าถึงแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความอะไรจากเขาอีก
เธอลังเลว่าจะทักถามดีไหมว่าเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ระหว่างเธอกับคอปเตอร์ล่าสุดตอนไปเที่ยวทะเล รู้สึกว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่เคลียร์ ทำให้การพูดคุยของเรายากขึ้นทุกที
นาบีเดินมาซื้อข้าวเมื่อปลายฟ้าเดินไปเฝ้าโต๊ะแทน เธอมองหาร้านที่อยากกิน แต่โรงอาหารของคณะใหญ่มากจนเธอขี้เกียจเดิน เลยเลือกร้านอาหารตามสั่ง บอกแม่ค้าว่าเอาข้าวหมูกระเทียมแล้วถอยมายืนรอ ห่างจากหน้าร้านเล็กน้อย
ตอนนี้ภายในโรงอาหารนักศึกษาเริ่มบางตาลงไปบ้างเพราะใกล้บ่ายสองแล้ว นาบียืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันสังเกตุเห็นกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากที่นั่งอยู่ใกล้ๆร้านที่เธอซื้อข้าว
"ไอ้บูม นั่นน้องปี1ที่มึงชอบนี่"
อัคคีเพื่อนสนิทของบูมชี้ให้ดูนาบีที่ยืนห่างโต๊ะที่พวกเขานั่งไม่เท่าไหร่
"เออว่ะ ถ้ากูเดินเข้าไปมึงว่าเขาตกใจมั้ยว่ะ"
"หึ ก็ไม่แน่ มึงก็ไปแบบคนปกติดิว่ะ อย่าทำเหมือนเป็นพี่ว๊ากตลอดเวลา"
ว่าแล้วบูมก็ลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าไม่สนใจใคร
"น้องนาบี"
นาบีตกใจที่อยู่ๆก็มีคนมาเรียก ตอนเงยหน้าหันไปมองตกใจยิ่งกว่าที่เห็นเป็นพี่ว๊ากที่เธอว่าหล่อแต่น่ากลัวยืนส่งยิ้มมาให้
"เอ่อ..ค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่าคะ"
เธอเสียงสั่น เก็บอาการไม่อยู่ มือไม้สั่นไปหมดคิดว่าตัวเธอทำผิดอะไรรึเปล่า รุ่นพี่ถึงได้เดินมาทักแบบนี้
"ไม่มีอะไร แค่มาทักทาย"
"คะ"
"ไม่ต้องตกใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลารับน้อง พี่ไม่ได้ดุขนาดนั้น"
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่แค่มาทักทายตามปกติ
"ถามอะไรหน่อยสิ นาบีมีแฟนรึยัง"
"เอ่อ...ยังค่ะ"
เขายิ้มหวานส่งให้เธอ ก่อนที่แม่ค้าจะเรียกเธอไปเอาข้าวที่สั่งไว้ นาบีเลยบอกลารุ่นพี่ รีบเดินกลับโต๊ะทันที
"เป็นอะไรนาบี"
"เอ่อ..คือเมื่อกี้รุ่นพี่ว๊ากมาทักนาบีด้วย"
ปลายฟ้าเบิกตาโพลง เธอเองก็กลัวกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ไม่ว่าเวลาไหนไม่อยากเจอเลยสักนิด
"เขาทักว่าอะไรนาบี"
"เขาถามว่ามีแฟนรึยัง"
"ห๊า!!!!เขาจะจีบนาบีเหรอ"
นาบีรีบตีแขนปลายฟ้าให้พูดเบาๆ เพราะตอนนี้ยังอยู่ที่โรงอาหาร แถมกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากก็ยังนั่งกินข้าวกันอยู่
"อย่าเสียงดัง รีบกินดีกว่า"
หลังจากกินข้าวเสร็จ นาบีกับปลายฟ้าเดินไปหาม้าหินอ่อนข้างคณะนั่ง เพราะเธอมีเรียนอีกทีบ่ายสองครึ่งเลิกสี่โมงเย็น
"ตรงนั้นมีร้านชานมไข่มุกด้วย ไปซื้อกันมั้ยนาบี"
นาบีพยักหน้าเดินไปซื้อชานมไข่มุกด้วยกัน แต่เมื่อเดินมาถึงเธอเพิ่งสังเกตุว่าร้านนี้ตั้งอยู่ระหว่างคณะบริหารฯกับคณะวิศวะ มองเห็นใต้อาคารของตึกวิศวะที่มีนักศึกษาใส่เสื้อช้อปสีแดงนั่งอยู่เต็มไปหมด
นาบีพาลคิดไปถึงอีกคนว่าเขาจะนั่งอยู่ใต้อาคารนั้นรึเปล่า ถ้านั่งอยู่เขาจะเห็นเธอไหม หรือว่าจำเธอได้รึเปล่าถ้ามองมา
"ไอ้เตอร์ นั่นนาบีนี่หว่า"
คอปเตอร์นั่งมองเธอมาสักพักแล้ว เขาเห็นเธอตั้งแต่ที่เดินมาจากอาคารฝั่งนู้น ต่อให้ไกลแค่ไหนเขาก็จำคนตัวเล็กได้ทันที
ช่วงนี้เขากำลังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่ แม้จะเผลอทักไปถามตอนวันย้ายเข้าหอ แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ทักไปหาเธออีกเลย
"มึงไปไหนไอ้คิง"
"ไปกับกูมั้ยไอ้ลัน กูจะไปหานาบี"
อลันพยักหน้าเดินไปกับคิงตันทิ้งให้คอปเตอร์นั่งหน้าบูดบึ้งเพราะไม่มีใครชวน
"ไอ้เพื่อนเหี้ย จำไว้ล่ะกัน"
อลันกันคิงตันเดินมาถึงร้านชานมที่นาบียืนอยู่กับเพื่อน เขายื่นมือจ่ายค่าชานมให้2สาวทันที
"อะไร? อ่าวอลัน คิงตัน"
นาบีที่ตอนแรกตกใจเพราะมีมือใครก็ไม่รู้ยื่นจ่ายค่าชานมให้แม่ค้าตัดหน้าเธอ แต่พอหันมาเห็นเป็นเพื่อนสองคนก็ดีใจ แต่เมื่อมองเลยไปเพื่อหาใครบางคนกลับไม่เจอ
"เรียนวันแรกเป็นไงมั่ง"
"ก็ดี พวกนายล่ะเรียนยากมั้ย"
"ไม่ยากเท่าไหร่ แล้วเรียนเลิกกี่โมง"
"สี่โมง"
นาบีตอบคิงตัน เธอเดินมาถึงม้าหินอ่อนที่ข้างคณะ โดยเพื่อนสองคนก็เดินตามมาด้วย
"อ่อ..ลืมแนะนำ นี่เพื่อนใหม่ของฉันชื่อปลายฟ้า"
"สวัสดี"
ปลายฟ้าเอ่ยเสียงหวาน เธอไม่กล้าสบตาเพื่อนนาบีเลย ทั้งสองคนหน้าตาดีมาก จนเธอไม่ค่อยกล้าทักทาย
"หวัดดีฉันคิงตัน ส่วนนี่ชื่ออลัน"
ปลายฟ้าพยักหน้า เธอนั่งลงเงียบๆ ฟังบทสนทนาระหว่างพวกเขากับนาบีที่นั่งคุยกันสักพัก ก็เดินกลับไปที่คณะตัวเอง
"เพื่อนนาบีหล่อมากเลย"
"เหรอ ปลายฟ้าชอบรึเปล่า"
ปลายฟ้าส่ายหน้าหวือ นาบีหัวเราะเธอแค่แกล้งถามปลายฟ้า ไม่ได้หมายถึงชอบแบบแฟนแต่หมายถึงชอบแบบเพื่อน
"นาบีหมายถึงเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า"
"ได้สิ ถ้าพวกเขาอยากเป็น"
"ยังมีเพื่อนผู้หญิงนาบีอีกสามคนนะ ไว้เจอกันจะแนะนำให้รู้จัก"
นาบีอยากให้ปลายฟ้าได้รู้จักเพื่อนเธอทุกคน เพราะทุกคนดีกับเธอ
"ไอ้เตอร์!!มึงไม่ไปพลาดมาก เพื่อนนาบีอย่างสวย"
คอปเตอร์ที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งไม่สนใจเรื่องที่อลันบอก เขากำลังหงุดหงิดที่พวกมันไม่ชวนเขาไป
"สวยแต่เสียดายขี้อายไปหน่อย กูชอบผู้หญิงกล้าๆ"
คิงตันนึกถึงเพื่อนนาบีที่ชื่อปลายฟ้า เธอเป็นคนสวยมากอย่างที่อลันบอก แต่ดูเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจทั้งที่หน้าตาดี ผิวดี หุ่นดี แม้จะตัวเล็กไปหน่อย แต่อกเป็นอก เอวเป็นเอว สไตล์คล้ายกับนาบี ถึงว่าเป็นเพื่อนกันได้
"นาบีมองหามึง"
ได้ผล...พอคิงตันพูดคำนี้ก็เรียกความสนใจจากคอปเตอร์ได้ แม้จะยังเก้กอยู่แต่คิงตันรู้ว่านิสัยเพื่อนเขาเป็นยังไง
"มองนะแต่ไม่ได้ถามหา มึงโกรธไรกันว่ะ"
อลันเองก็สนใจเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะเขาเองก็เห็นอาการแปลกๆของทั้งคู่ตั้งแต่ทริปทะเล
"ไม่ได้โกรธ"
"ไม่โกรธ แล้วทำไมไม่ไปหาเธอล่ะว่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะเว้ย รีบเคลียร์เลยถ้าพวกมึงผิดใจอะไรกัน"
"เคลียร์อะไร ทำเหมือนเขาอยากจะเคลียร์กับกูงั้นแหละ"
"ก็แล้วมึงโกรธอะไรกัน ให้พวกกูช่วยมั้ย เอาดีๆ พวกผู้หญิงก็ถามพวกกูเรื่องนี้มาเหมือนกัน กูไม่รู้จะตอบยังไง"
"ตอนอยู่บนเรือ กูหอมแก้มนาบี"
"เชี่ย!!!มึงเมาค้างเหรอว่ะ"
อลันทำสีหน้าตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าคอปเตอร์จะทำจริง ก็เขาเห็นเพื่อนเขาชอบหยอก ชอบว่านาบีแรงๆอยู่บ่อยๆ ไม่คิดว่าจะไปมีโมเมนต์นั้นได้
คิงตันที่เก็บอาการไม่อยู่ เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย กับอาการของเพื่อนสนิท ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคอปเตอร์ชอบนาบี แต่เจ้าตัวเองไม่ยอมรับ เขาเลยไม่อยากไปยุ่ง
"มึงชอบนาบีเหรอว่ะ ถึงไปหอมแก้มเขา"
คอปเตอร์ทำหน้าคิดหนัก เขาไม่รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ แต่ช่วงหลังเขามักหงุดหงิดคนตัวเล็กบ่อยๆ ที่ชอบทำตัวน่ารักใส่คนอื่น หรือเวลาเขาบอกอะไรเธอก็ไม่เคยเชื่อ แถมทำสิ่งตรงข้ามที่เขาไม่ชอบอีกต่างหาก ไม่รู้แบบนี้เรียกว่าชอบได้รึเปล่า
- Writer
