Bad love รักร้ายนายปากแข็ง(คอปเตอร์&นาบี)

ตอนที่7 ออกอาการ

วันนี้เป็นอีกวันที่นาบีเรียนทั้งวันไม่มีคาบว่างเลย แถมเธอยังพักไม่ตรงกับเพื่อนสนิทอีก ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แต่ต้องไปเข้ากิจกรรมรับน้องใต้อาคารกิจกรรม เธอเลิกบ่ายสามครึ่งเลยมานั่งรอที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ อาคาร

"วิชาวันนี้เอาพลังงานฟ้าไปหมดเลย"

ปลายฟ้าฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำเสียงโอดโอยอย่างน่ารัก

"นาบี เพื่อนนาบีมา"

นาบีหันขวับไปตามที่ปลายฟ้าบอก เจอกับสองหนุ่มอีกเหมือนเดิม นี่คอปเตอร์เขาโกรธอะไรเธอหนักหนา ควรเป็นเธอมั้ยที่โกรธเขามากกว่า ที่อยู่ๆมาหอมแก้มกัน

"พวกนายไม่เข้ากิจกรรมรับน้องเหรอ"

สองคนนั่งลงที่ม้าหินตัวว่างก่อนจะส่งถุงขนมให้กับเธอ

"ซื้อมาฝาก เธอก็กินด้วยนะปลายฟ้า"

อลันส่งยิ้มใจดีให้กับปลายฟ้า เธอเลยยิ้มตอบเขาไป เพื่อนคนนี้ของนาบีดูใจดีกว่าอีกคนที่หน้าดุไปหน่อย

"เธอรู้รึยังว่าคณะเรารับน้องรวมกัน"

"รู้สิ แต่รุ่นพี่ยังไม่บอกว่าตอนไหน"

นาบีอยากถามหาคอปเตอร์ใจจะขาดแต่ต้องอดใจเอาไว้ เธอไม่อยากเป็นฝ่ายง้อก่อนทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเธอทำผิดอะไร

"ไอ้เตอร์มันแวะห้องน้ำอ่ะ เดี๋ยวตามมา"

คิงตันบอกเธอ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอจะถามถึงคอปเตอร์ ทั้งที่เธอยังไม่ได้พูดอะไร หรือเธอแสดงอาการแปลกๆออกไปรึเปล่า

"นั่นไงมาแล้ว"

นาบีพยายามเก็บอาการอย่างที่สุด เธอไม่ได้เจอเขามาเกือบเดือน พอจะเจอกันจริงๆกลับรู้สึกแปลกๆ เธอหันไปมองปลายฟ้าที่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นคอปเตอร์นั่งลงที่ว่างข้างเธอ

"มึงช้าจังว่ะ"

คอปเตอร์หันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งตัวเกร็งไม่กล้าขยับ เธอใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูแปลกไปมาก เมื่อวานเขาเห็นไกลๆ พอวันนี้มาดูใกล้ๆ แล้วนาบีดูเปลี่ยนไปจริงๆ

"พวกนายไม่รีบไปเหรอ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ"

นาบีพยายามชวนคุยเพื่อลดความประหม่าที่เธอมีต่อร่างสูงที่นั่งข้างๆ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวเขาโชยมาหาเธอ

"อ้าวน้องนาบี ใกล้จะเข้ากิจกรรมแล้วนะครับ ไม่ไปลงชื่อเอาป้ายชื่อก่อน เดี๋ยวพอถึงเวลาสี่โมงตรงต้องอยู่ในแถวแล้วนะครับ"

นาบีรีบชวนปลายฟ้าลุกขึ้นทันที เธอไม่อยากโดนทำโทษ แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมบอกเพื่อนสามคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

"มึงมีคู่แข่งแล้วว่ะไอ้เตอร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

อลันหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นสีหน้าคอปเตอร์ที่ดูไม่พอใจรุ่นพี่คนนั้น

"มึงไม่รีบ?เอ๊ะ..ไม่ใช่ๆ ไม่เลิกปากแข็งหมาคาบไปแดกแน่นอนทรงนี้"

"พวกมึงหุบปากสักที มึงให้กูทำไงนาบีมองหน้ากูสักนิดมั้ย"

คอปเตอร์ลุกขึ้นเดินกลับคณะอย่างหัวเสีย เขามองออกไอ้รุ่นพี่คนนั้นชอบนาบี แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดขนาดนี้ เห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด ยิ่งไอ้เพื่อนสองตัวที่ไม่หยุดพูดสักที เขาอยากถีบพวกมันแรงๆ ระบายอารมณ์

"มึงไม่ชัดเจนเอง ที่นาบีโกรธไม่ใช่เพราะมึงไปหอมแก้ม แต่เพราะมึงไปหอมแก้มเธอในฐานะอะไรต่างหากไอ้เตอร์"

"พวกมึงแม่งทำมาเป็นกูรูความรัก กูเห็นไม่มีแฟนสักตัว"

"ตอนนี้ไม่มี แต่ถ้ากูมีกูชัดเจนเว้ย ไม่ปากแข็งเหมือนมึง กูเตือนแล้วนะ ตอนมัธยมมึงอาจควบคุมผู้ชายจะมาจีบนาบีได้ แต่ตอนนี้มึงไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเวลา กูเตือนแค่นี้"

ประโยคแรกไม่เท่าไหร่ ประโยคหลังคิงตันมันรู้ได้ยังไง ว่าเขามักจะสกัดผู้ชายที่จะเข้ามาจีบนาบี จนเธอคิดว่าไม่มีใครจีบ แต่จริงๆเธอมีคนจีบเยอะมาก

"มึงรู้?"

เขาเลิกคิ้วถามคิงตัน โดยมีอลันนั่งยิ้มล้อเลียนเขาอยู่ข้างๆ

"มึงเพื่อนกูนะ มึงทำไรกูรู้หมด กูที่เป็นเพื่อนยังรู้ แล้วเมื่อไหร่มึงจะรู้ว่ามึงชอบนาบีว่ะ หรือว่ารอให้เธอไปเป็นของคนอื่นก่อนมึงถึงจะรู้สึก"

เขาคิดตามคำพูดคิงตันและคำตอบที่ได้คือเขาไม่ยอมให้เธอไปเป็นของใครแน่นอน คิดได้ดังนั้น เขาหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหานาบีทันที

Copter_ck:เลิกกิจกรรมรอฉันที่หน้าคณะ

วันนี้ยังไงเขากับเธอต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเขาอาจเสียเธอไปจริงๆ

ตึกบริหาร

"เอาล่ะคะ น้องๆรีบเดินมานั่งเป็นแถวให้เรียบร้อยนะคะ พี่มีเรื่องแจ้งหลายเรื่อง ทำเวลาหน่อยนะคะ"

นาบีรีบเดินไปนั่งที่แถวต่อจากปลายฟ้า สักพักเมื่อทุกคนมากันครบ รุ่นพี่ก็ออกมายืนเรียงหน้ากระดานเพื่อแนะนำตัว

"สวัสดีค่ะ พี่ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะคะ พี่เป็นประธานรุ่นปีสองชื่อพี่แก้ม ส่วนรุ่นพี่ที่ยืนเรียงอยู่ตรงนี้คือรุ่นพี่ปีสองหมดนะคะ เป็นพี่สันทนาการ จัดกิจกรรมรับน้องโดยตรง เดี๋ยวจะให้พี่แนะนำตัวทีละคน ตั้งใจฟังและจำด้วยนะคะ"

เมื่อรุ่นพี่ทุกคนแนะนำตัวเสร็จ ทุกคนก็เดินไปยืนตามจุดต่างๆ เพื่อควบคุมน้องๆ ให้ตั้งใจฟังกำหนดการต่างๆ

"เรื่องแรกนะคะ เรื่องการรับน้องรวมกับคณะวิศวะ จะเริ่มวันจันทร์หน้า เราจะไปทำกิจกรรมรับน้องที่ลานเกียร์ของคณะวิศวะเตรียมใจไว้ด้วยนะคะ พี่ขอเตือนว่าพี่ว๊ากคณะไหนๆก็ไม่โหดเท่าคณะวิศวะ"

เสียงพูดคุยดังขึ้นมาทันทีที่พี่แก้มพูดเรื่องพี่ว๊ากคณะวิศวะ นาบีเองก็รู้สึกหวั่นๆอยู่ไม่น้อย เธอกลัวโดนบทลงโทษโหดๆ ของพวกพี่ว๊าก

"เงียบก่อนค่ะ เรื่องต่อไปคือเรื่องการประกวดดาวเดือนมหาลัย อีกเดี๋ยวจะมีพี่ที่เกี่ยวข้องด้านนี้คือพี่ขนมไปเดินเลือกน้องๆที่ดูมีแววออกมายืนด้านหน้าเพื่อให้ทุกคนโหวตตัวแทนของคณะเพื่อไปประกวดดาวเดือนมหาลัยนะคะ เรื่องสุดท้ายคือเรื่องพี่รหัสซึ่งคำไบ้พี่รหัสอยู่หลังป้ายชื่อน้องๆค่ะ ลองพลิกไปดูนะคะ พี่มีเวลาให้น้องๆตามล่าลายเซ็นต์รุ่นพี่ทั้งหมด 100คน พร้อมกับตามหาพี่รหัสให้เจอแค่วันศุกร์หน้าเท่านั้น เข้าใจตรงกันแล้วก็ขอเชิญพี่ว๊ากค่ะ"

กลุ่มพี่ว๊ากสิบคนมายืนเรียงแถวเหมือนรุ่นพี่ปีสองแต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้ไม่มีเสียงพูดคุยดังขึ้นเลย ทุกคนนั่งเงียบก้มหน้าลงไป

"ปีหนึ่งทุกคนจำที่พี่แก้มบอกได้ใช่มั้ย ผมจะขอเพิ่มเติมคือการล่าลายเซ็นต์รุ่นพี่ให้ได้100คนนั้น ต้องเป็นรุ่นพี่สันทนาการ10คนและกลุ่มพี่ว๊าก10คนที่เหลืออีก80คนสามารถเอาเป็นรุ่นพี่วิศวะที่รับน้องรวมกับคณะเราได้เข้าใจมั้ยครับ"

"เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ"

"ต่อไปพวกผมจะแนะนำตัวให้พวกคุณรู้จักนะ ผมชื่อบูมเป็นเฮดว๊าก"

จากนั้นพี่ว๊ากทุกคนก็แนะนำตัว นาบีจำได้บ้างไม่ได้บ้าง เมื่อแนะนำตัวครบทุกคน ก็มีรุ่นพี่ที่ชื่อขนมไปยืนด้านหน้า

"พวกคุณทุกคนเงยหน้าครับ"

เมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้นรุ่นพี่ขนมก็เดินเลือกคนที่จะไปประกวดดาวเดือนมหาลัย นาบีมองดูคนที่รุ่นพี่เลือกไปมีแต่คนหุ่นดีหน้าตาดีทั้งนั้น

กว่าจะเสร็จกิจกรรมนรับน้องก็เกือบหกโมง นาบีรู้สึกปวดเมื่อยเพราะนั่งบนพื้นนานไปหน่อย เธอเดินไปหยิบกระเป๋าที่ฝากรุ่นพี่ไว้ที่โต๊ะอำนวยการก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

นาบีเลิกคิ้วสงสัยที่เห็นแชทของคอปเตอร์ที่ไม่ได้เห็นมานาน เขาบอกให้เธอไปรอหน้าคณะ

ไปรอทำไม?

"ฟ้ากลับไปก่อนนะ เดี๋ยวนาบีไปหาเพื่อนแปบนึง"

เธอรีบเดินไปดูหน้าคณะ เห็นร่างสูงในชุดเสื้อช๊อปสีเลือดหมูยืนพิงรถเก๋งสีดำอยู่

"ขึ้นรถ"

นาบีลังเลที่จะขึ้น เธอไม่เข้าใจท่าทีของคอปเตอร์เลย ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนเธอสับสน

"ขึ้นรถเร็ว ยืนงงอยู่ทำไม"

เธอถอนหายใจกับความเอาแต่ใจตัวเองของเขา นึกจะโกรธก็โกรธ พอบทจะหายก็หายขึ้นมาดื้อๆ จนเธอตามไม่ทัน

"ไปไหน"

นาบีหันไปถามร่างสูงที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถออกจากมหาลัย เธอว่าจะไม่พูดด้วยแล้ว แต่อดถามไม่ได้ ก็เขาไม่บอกเธอเลยว่าจะพาไปไหนนอกจากบังคับให้เธอขึ้นรถมา

"ไม่พาไปทำอะไรเสี่ยงๆหรอก แต่ถ้าเสียวๆไม่แน่ โอ้ยย!!!"

"นี่!!!!อย่ามาพูดทะลึ่งนะเตอร์"

นาบีเอาหนังสือฟาดแขนเขาแรงๆไปทีนึง ข้อหาพูดจาลามกใส่เธอ

"ทำไมหน้าแดง?เขินเหรอ?"

เธอรีบเอามือปิดหน้าตัวเองทันที ก็เขาพูดจาทะลึ่งไม่ให้เธอเขินได้ยังไง

"ขับรถไปเลย"

นาบีสะบัดหน้าใส่ร่างสูง หน้าเธอร้อนวูบวาบไปหมด แววตาล้อเลียนของเขาทำเธอเสียอาการ คนอะไรหน้าไม่อาย

สักพักร่างสูงก็มาจอดในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเดินลงมาเปิดประตูให้เธอ นาบีจำใจต้องเดินตามเขาเข้าไปในห้าง

"อยากกินอะไร"

"อะไรก็ได้"

"งั้นอาหารญี่ปุ่นแล้วกัน"

พูดจบเขาก็เดินนำเธอเข้าไปในร้าน หลังจากเลือกเมนูเสร็จ เขาก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอ นาบีทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะหันหน้าหนีเขาไปทางไหน

"มองอะไรหนักหนา"

เธอแกล้งโมโหกลบเกลื่อนอาการเขินอายจนหน้าแดงก่ำ แล้วเขาก็เอาแต่ส่งยิ้มให้เธอตลอด นี่เขาหัวกระแทกที่ไหนมารึเปล่า ทำไมอยู่ๆมาทำอะไรแบบนี้

"ฉันไปนั่งข้างเธอนะถ้าไม่อยากให้มอง"

เขาไม่ได้ถามแค่บอก เพราะพอพูดจบเขาก็เดินมานั่งข้างเธอทันที แบบนี้อันตรายกว่าเดิม เพราะใจเธอเต้นแรงมาก เธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน ทำไงดี

คอปเตอร์ขยับเก้าอี้ไปเบียดเธอเพื่อแกล้งคนตัวเล็ก ยิ่งแกล้งหน้าเธอก็ยิ่งแดง เธอเขินแปลว่ามีใจ อลันบอกเขา

"ขยับไปอีกนิดได้มั้ย ที่ตั้งเยอะ"

อีกนิดเดียวเราจะกลายเป็นนั่งตักกันอยู่แล้ว คอปเตอร์เอาแต่แกล้งเธอไม่หยุด อาหารก็ไม่มาเสริฟสักที เธออยากรีบกินรีบกลับ ยิ่งอยู่นานยิ่งอันตรายกับหัวใจ

"กินเสร็จฉันมีอะไรจะคุยกับเธอ แต่ไปคุยในรถ"

"ทำไมต้องในรถ ตอนนี้เลยได้มั้ย"

"แน่ใจมั้ยว่าเธออยากรู้ตอนนี้"

เห็นแววตาเขาแล้วอันตราย เธอเลยไม่เซ้าซี้ถามอีก พอดีกับที่อาหารมาเสริฟ

ถ้าไม่นับบรรยากาศที่แสนอึดอัด อาหารมื้อนี้อร่อยมาก แต่เธอไม่เจริญอาหารเท่าไหร่ เพราะคิดมากเรื่องที่เขาจะคุยด้วย พอถึงเวลาจริงๆ เรากลับนั่งเงียบกันในรถ

คอปเตอร์สตาร์ทเครื่องยนต์ เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่ตรงกันข้ามกับร่างกายนาบีที่ร้อนรุ่มไปหมด เธอควรเป็นฝ่ายถามเขาดีมั้ยหรือรอให้เขาพูดก่อน นั่งเถียงกับตัวเองสักพักก็ได้ข้อสรุปว่าเธอต้องเปิดคำถามไปก่อน

"มีอะไรจะพูด รีบพูดมา"