“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน จำเอาไว้ ปล่อยนะไอ้คนบ้า ไอ้คนเฮงซวย!”
“ถ้าพูดดีๆ ไม่ฟัง ฉันก็คงต้องทำให้เธอยอมศิโรราบด้วยอย่างอื่นแล้วล่ะ”
“อะไร คุณหมายความว่ายังไง ว้ายยยย”
ร่างของหล่อนถูกผลักแรงๆ จนล้มหงายลงบนพื้น จากนั้นคนตัวโตก็ทาบทับลงมาหาจนไร้ทางดิ้นหนี
“อื้อ... ปล่อยฉันจะ อย่าทำบ้าๆ นะ อื้อ...”
อติพัฒน์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอยากทำแบบนี้กับผู้หญิงปากดีใต้ร่าง รู้เพียงแต่ว่าเขาอยากรู้สึกเหมือนในห้องเก็บเอกสารอีก
รู้สึกแค่นั้นจริงๆ
“อื้อ... อย่านะ... อย่าข่มขืนฉันอีกนะ ปล่อย”
แกมแพรดิ้นรนขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่คิดจะยอมให้คนใจร้ายย่ำยีอีก แต่หล่อนก็ทำได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะเพียงแค่ถูกเขาจูบปาก การขัดขืนก็อ่อนด้อยลงทันที
ปากของเขาที่ประกบลงมาหา มันดูดกลืนทุกสามัญสำนึกของหล่อนให้สลายหายไป แม้จุมพิตจะดุดัน เรียกร้องให้ตอบสนอง แต่มันก็หวานฉ่ำจนยากจะปฏิเสธ
หญิงสาวครวญคราง
