เผลอใจคลั่งไคล้ (สามคนผัวเมีย)

EP.2 หอพักคิมจิ้มล้วย

เมืองกรุง ดินแดนศิวิไล

เวลาคล้อยบ่าย

หอพักคิมจิ้มล้วย

ตึกแถวย่านวิทยาลัยชื่อดัง แต่เป็นแหล่งชุมชนแออัด ซึ่งแน่นอนว่าย่อมมีผู้คนหาเช้ากินค่ำอาศัยอยู่ละแวกข้างเคียง อีกทั้งบางตึกยังเก่ามีอายุหลายสิบปีชั่วอายุคนสืบทอดกันมา

หอพักนี้..มีทั้งหมดหกชั้น นับแล้วประมาณชั้นละยี่สิบห้อง ซึ่งภายนอกเขรอะไปด้วยสนิมเก่าไม่น่าพิสมัย แต่เนื่องด้วยราคาถูกจึงแทบไม่ว่าง โดยเฉพาะนักศึกษาที่ไกลบ้านมักเช่าอยู่เนื่องจากราคาประหยัด

ห้อง 010

"แม่งเอ๊ย! ไอ้โซ่ กูมีเรื่องจะเล่า วันนี้กูตื่นสายรีบมากเลยโดดขึ้นรถเมล์ เจอผู้ชายกับผู้หญิงนั่งข้างกัน สักพักผู้ชายดูดนมผู้หญิงเว้ย"

"เฮ้ยยย! บนรถเมล์เลยเหรอ? ไอ้กระทิง"

"ใช่ ดูดนมเสียงดังจ๊วบจ๊าบ กูนี่ยืนจ้องเขม็ง"

"แล้วทำไมคนอื่นไม่โวยวาย อยู่เฉยกันได้!"

"กูไม่รู้"

"แต่มึงควรห้ามนะ ในที่สาธารณะทำเหี้ยๆ แบบนั้นได้ไง ผู้ชายอายุเท่าไหร่"

"สักสองขวบนี่แหละกูดูทรงแล้วนะ"

เคว้ง!

'อักกกก'

โซ่ถีบกระทิงจนร่างกระเด็น มือไม้ปัดป่ายข้าวของกระจัดกระจายก่อนจะตั้งหลักลุกขึ้นยืน

"ไอ้สัด! กูตั้งใจฟังตั้งนาน สรุปลูกดูดนมแม่?!! ไอ้ฉิบหายนี่เล่นไม่รู้เรื่อง" โซ่ตวาด

"มึงรู้ได้ไงเป็นแม่ลูกกัน!!"

"เดี๋ยวกูถีบซ้ำ! ไอ้เวร คิดอกุศลเด็กก็ไม่เว้น"

"กูล้อเล่นเฉยๆ ฮ่าๆ แค่หยอกมึง"

กระทิงชายหนุ่มหน้าหวาน สูงร้อยแปดสิบเจ็ดเรียนสถาปัตยกรรมปีสาม ภายนอกดูสุภาพแต่โคตรเร่าร้อน ชอบงานวาดศิลปะ มีความสามารถพิเศษเกี่ยวกับการแฮกข้อมูลออนไลน์หรือที่ใครต่างก็เรียกว่าแฮกเกอร์

แต่..ใครจะรู้ว่าความละมุนนี้

ซ่อนขนาดไซซ์ 64' เอาไว้

โซ่ ผู้ชายหน้าดุปากหนัก สูงร้อยแปดสิบห้าเรียนอยู่ปีสาม คณะวิศวกรรมเครื่องกล หนุ่มแบดบอยเจ้าสำราญ ทำงานพิเศษเป็นนักดนตรีให้หลายคลับ แค่เห็นบุคลิกสาวก็กรี๊ดกร๊าด ทั้งหล่อทั้งเท่เป็นที่สุด แต่อุปนิสัยค่อนข้างหยาบคาย เอาแต่ใจมาก แถมขี้เมาดื่มเหล้าเหมือนน้ำเปล่า

แต่..ขนาดไซซ์ 62'ยังไม่พอ

รอบลำฝังมุกอีกสามเม็ด

ทั้งสองหนุ่มต่างนิสัยต่างบุคลิกอยู่หอพักห้องเดียวกันตั้งแต่ปีหนึ่ง เพราะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ถึงแม้อุปนิสัยจะไม่เข้ากันบ้าง ขัดใจทะเลาะเป็นบางเวลา แต่สิ่งเดียวที่ทำให้อยู่ได้อย่างสันติก็คือ..'ไม่มีเงิน'

เวลาห้าโมงเย็น

ตึก ตึก

ฝีเท้าเล็กของเพลงพลอยเดินย่ำ อากาศร้อนจนแทบลมจับ สาวน้อยวัยสะพรั่งจ้องมองรอบข้าง หลายคนเร่งรีบใช้ชีวิตไม่สุขดั่งบ้านนอก ย้อนให้หวนคิดถึงทุ่งนาสีทอง มีแม่น้ำมีปลาแหวกว่าย ทั้งต้นไม้ไร้รถควันมลภาวะ ถึงแม้จะไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ก็ไม่ต้องกัดฟันเเข่งขันเหมือนเมืองกรุง

"เอาละถึงที่หมาย!!" เพลงพลอยมองไปยังซอยลึก สามารถเดินมาเรียนได้ หออื่นๆ รถเมล์ไม่ตัดผ่าน ต้องนั่งแท็กซี่ไปอีกฝั่ง คำนวนค่าใช้จ่ายคงแพงหูฉี่ เมื่อมาถึงจึงหยุดดูตึกสภาพเก่าแต่กลับมีคนอาศัยคึกคัก จึงตัดสินใจเดินไปยังชั้นล่างที่มีประตูลูกกรงกั้น

"ว่างเหลือหนึ่งห้องพอดี ค่าเช่าเดือนแรกจ่ายเต็มนะ มัดจำสามเดือน" ป้าเจ้าของนั่งนับเงินบอกกล่าว

"โห แพงจัง ป้าลดให้หนูได้ไหม"

"ลดไม่ได้หรอก! ฉันก็ต้องกินต้องใช้นะ ถ้าเธอจ่ายไม่ไหวก็ไปหาที่อื่นเถอะ เฮ้อออ เสียเวลา"

"แต่ว่าที่อื่นเต็ม แถมบางที่ก็แพงด้วยค่ะ"

"นี่กลางเมืองนะ ก็ต้องราคาแพงสิยะ"

เนื่องด้วยหน้าก่อนนี้ หน้าสาวน้อยถามมาทุกหอพัก ทุกที่ราคาแพงจนเรียกว่าเอื้อมไม่ถึง หอที่ยายข้างบ้านบอกก็ดันเต็ม

"คุณพี่หน้าเด็กมาก ตะกี้หนูคงสายตาสั้นเฉียบพลันเรียกป้าได้ไง โอ้โห..นี่มันนางเอกในละครชัดๆ สมัยสาวๆ คงสวยมากสินะคะ" เพลงพลอยพูดตื่นเต้น

"ฉันไม่ได้บ้ายอหรอกนะ เหอะ!"

"ลดค่าเช่าให้หนูหน่อยนะคะคุณพี่สาวขา"

"นี่..."

"ถ้าพี่เกิดไวกว่านี้อีกนิด อั้มพัชราภาชิดซ้าย ชมพู่อารยาชิดขวา เต้ยจรินทร์พรอย่าหวังจะได้เป็นมาตาลดา คุณหมอเป็นหนึ่งต้องเลือกคุณพี่แน่นอน!!""

เวลาหกโมงห้านาที

"ส้นตีน!! อยู่มาหลายปีเสือกไม่รั่ว" โซ่บ่นพร้อมขนย้ายข้าวของมาห้องเก็บของที่อยู่ชั้นบนดาดฟ้า "แล้วห้องนี้ก็ปิดตายหลายปี กว่าจะเดินมาถึงชั้นบนสุดขากูแทบลาก ลิฟต์เสือกเก่าปิดปรับปรุงเป็นชาติ"

"อย่าบ่นกูก็เหนื่อย" กระทิงพูด

"มึงเหนื่อยเหรอไอ้กระทิง? ยกแต่ของใช้ตัวเอง กูนี่ยกทั้งตู้เย็นทั้งไมโครเวฟ"

"แต่อยู่บนดาดฟ้าก็ดีนะ มีพื้นที่นั่งโกรกลม ห้องก็กว้างขึ้นมากด้วย ส่วนตัวอีกต่างหาก"

ทั้งกระทิงกับโซ่พูดคุยกันพลางโยกย้ายข้าวของ เนื่องจากห้องที่อยู่ชั้นล่างเกิดน้ำจากด้านบนซึมรั่วไหล จนทำให้เจ้าของหอพักย้ายสั่งให้พวกเขามาอยู่ชั้นดาดฟ้าไม่ติดกับใคร

"กูว่าเกิน" กระทิงพูดพร้อมคิ้วขมวด

"ใช่! เกินไปมากเลยมึงอะไอ้กระทิง ยกมาแต่ของตัวเองมา ยังค้างตู้เสื้อผ้ายังไม่ได้เอามาเลย"

"ไม่ใช่"

"อะไรของมึงอีกวะ"

"กูหมายถึงเกินมาคนหนึ่ง!!"

"อ้าวว แล้วอีนี่ใคร?"

เสียงหอบแฮ่กของโซ่เดินเข้ามาหาเพื่อน ตอนนี้สองหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าห้อง กระทิงชี้นิ้วไปยังจุดหนึ่งซึ่งมีเตียงพร้อมข้าวของของใครบางคน..

อีกฝ่ายนั่งแน่นิ่ง จ้องมองพวกเขาอยู่เช่นกัน