EP.3 กฎของการอยู่ร่วมกัน
807 Words
สรุปเมื่อถามเจ้าของหอพัก ปรากฏว่าป้าได้รับคำเยินยอจึงเปิดห้องดาดฟ้าให้เพลงพลอยเช่า แต่เป็นช่วงที่ห้องสามหนุ่มรั่ว พวกเขาจึงย้ายมาบนดาดฟ้าเช่นกัน อีกทั้งเพราะเช่าอยู่ที่นี่มานานหลายปีไม่เคยมีปัญหา
#ย้อนกลับก่อนที่เพลงพลอยจะตัดสินใจ
"สองหนุ่มแค่อยู่ชั่วคราว รอซ่อมแซมห้องไม่ถึงหกเดือน อีกอย่างอยู่สามคนหารค่าเช่ากันสบาย ทั้งค่าห้องและค่าน้ำค่าไฟ" เจ้าของหอพูด "หนุ่มสองคนนั้นเขาทำงานพิเศษด้วยเรียนไปด้วย ไม่ค่อยอยู่ห้องหรอก"
"แต่หนูเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จะให้ไปอยู่ร่วมกับผู้ชายทั้งสองคนจะดีหรือคะ? อีกอย่าง น..หนูก็ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่นะ"
"ถ้าได้เห็นสองคนนั้น รับรองเลยว่าจะชอบ แต่ละคนทั้งดีทั้งหล่อ สาวกรี๊ดกันมาก อีกอย่างไม่เคยมีพฤติกรรมเลวร้ายอะไร ป้ารับประกันได้ เอ๊ยยย! พี่รับประกัน เอางี้...ค่ามัดจำล่วงหน้าไม่คิด ตกลงไหม"
ท้องฟ้าใกล้มืดมิด หากไม่รีบตัดสินใจอาจจะไม่เจอหอพักใกล้มหาวิทยาลัยอีกแล้วก็ได้ เนื่องจากใกล้เปิดเทอมนักศึกษาตามหาที่พักกันมากมาย สุดท้ายไร้ทางเลือกจึงตัดสินใจอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายแปลกหน้าสองคน
#กลับมาปัจจุบัน
"กูลืมไปเลยว่าอีป้าปล่อยเช่าห้องนี้ให้คนอื่น เมื่อกี้ให้เด็กเฝ้ามาบอก" กระทิงคิดได้ "เราแค่มาอยู่ชั่วคราวจนกว่าห้องจะซ่อมเสร็จ"
"ให้เราอยู่กับผู้หญิงเนี่ยนะ.."
"เออ มึงอย่าเรื่องมาก ห้องอื่นไม่ว่างแล้ว"
"แม่ง ไม่ถามความสมัครใจกันก่อนวะ"
"อย่าบ่น เหลือของอีกหลายอย่างยังไม่ได้ยก"
ทั้งหมดย้ายข้าวของจัดมุม โดยแบ่งเป็นสองโซน เดินมายังประตูทางเข้าห้องซ้ายมือเป็นห้องน้ำ มีโต๊ะคอมพิวเตอร์ทำงานของกระทิงวางอยู่ ด้านขวาเป็นที่นอนฝูกวางเรียงสองอัน มีโต๊ะประดับโคมไฟเล็กๆ กั้นแบ่งอาณาเขตและมีผ้าม่านใหญ่ปิดมิด เพราะอีกฝั่งริมระเบียงเป็นเตียงสำหรับผู้เช่าใหม่ ออกจากระเบียงมีที่ทำครัวตรงมุม มีราวตากผ้าแขวนอยู่
เวลาหนึ่งทุ่มตรง
สองหนุ่มยังคงพูดคุยกันตามปกติ มีเพียงเพลงพลอยที่นิ่งเงียบ ด้วยความที่กระทิงเป็นคนอัธยาศัยดี จึงทักทายพร้อมส่งคำถาม "สวัสดีเธอชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่ จะได้เรียกชื่อเสียงเรียงนามถูก"
"คือ..."
"ไม่ต้องกลัวนะ พวกฉันไม่กัดหรอก"
"อืมมม ชื่อ เพลงพลอยค่ะ อายุสิบแปดปีมาจากหนองขี้เหล็ก บ้านอยู่หลังวัด อาศัยอยู่กับยายและน้องสาวชื่อไพลิน ตอนเด็ก.."
"พอ! ขอแค่สั้นๆ ไม่ต้องตอบยาวก็ได้ ฮ่าๆ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
ขณะที่กระทิงเอ่ยถามทุกอย่าง ก็กลับมานั่งข้างโซ่ที่เงี่ยงหูฟังผ่านม่านกั้นผืนใหญ่ ชายหนุ่มขมวดคิ้วกระซิบคุยกันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อีนี่ทำงานทะเบียนราษฎร์มาก่อนหรือเปล่าวะ" โซ่พูด "บอกละเอียดอย่างกับนายอำเภอ"
"ไว้ใจคนง่ายฉิบหาย" กระทิงตอบโต้
"อีกนิดก็บอกบ้านเลขที่แล้วกูว่า"
"ซื่อจนเซ่อ น่าเวทนา"
"อีป้ามันเอาใครมาอยู่กับพวกเราวะ"
ครืกกก
เสียงม่านกั้นเปิดออก เพลงพลอยจัดทุกอย่างเข้าที่เป็นระเบียบเรียบร้อยตามประสาผู้หญิง โซ่เดินตรงดิ่งไปหาพร้อมพูดเสียงหงุดหงิด "กฎสำคัญของการอยู่ที่นี่ก็คือ..ห้ามบอกใครว่าอยู่ด้วยกัน พวกฉันเสียหาย"
"โห หนูมากกว่ามั้งที่ต้องเป็นฝ่ายเสียหาย!"
"รู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร"
"เพิ่งมาเหยียบที่นี่ไม่ทันข้ามวัน หนูจะรู้ไหมว่าพวกพี่เป็นใคร ทำไมคะ? เป็นกระหังหรือไง"
"ตอนดึกๆ อย่าปิดหน้าต่าง จะออกไปหาอะไรกิน ถุ้ยยยย! ฉันเป็นเพื่อนเล่นเหรอฮะ"
กระทิงรีบมาคว้าแขนเพื่อน ลากเข้าไปในพื้นที่ตัวเองพร้อมกับหัวเราะ เนื่องจากไม่อยากให้เกิดปัญหา เพลงพลอยคว่ำปากเชิงเย้ยหยัน ต่างจากผู้หญิงที่พวกเขาเคยพบผ่าน เพราะแทบทุกคนจะหลงในความหล่อเหลา
แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะผิดคาด
"ตบแม่งสักทีให้หายซ่า" โซ่พึมพำ
"เด็กผู้หญิงมึงก็ไม่เว้นเลยเหรอ ฮ่าๆ"
"เด็กอายุสิบแปดก็ถือว่าพ้นความเป็นเยาวชน มีผัวได้แล้วเว้ยยยย!"
"อย่าก่อเรื่องได้ไหม มีหอพักใกล้ที่เรียนประหยัดเงินไปได้ตั้งเยอะ ทนหน่อยแค่ไม่กี่เดือนห้องก็ซ่อมเสร็จ"
"หน้าหล่อๆ อย่างกูมันบอกว่าเป็นกระหังมึงคิดดู เลือกให้กูเป็นแดร็กคูลาหน่อยก็ไม่ได้!! อีเด็กปากดีนี่ เจอกูแน่"
- Writer
