PART 6 | ดื้อ 2

1162 Words

“ที่คุณไม่ยอมให้เบอร์เพราะอยากเล่นตัวหรืออยากให้ฉันอยู่ด้วยกันแน่ ทำไมถึงไม่ยอมให้สักที” “มั่นใจเหรอที่พูดแบบนี้ออกมา” สายตานิ่งเรียบมองใบหน้าสวยเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องรับแขก โดยที่ไม่สนใจรอฟังคำตอบของเธอ “จะเล่นตัวไปถึงไหน แค่ให้เบอร์ก็จบแล้วปะ” ฮันน่าเดินตามเข้าไปใกล้แล้วยื่นโทรศัพท์ให้คนตรงหน้าเหมือนที่เคยทำ สวยขนาดนี้ผู้ชายก็ต้องใจอ่อนยอมให้เบอร์แล้วไหม เคย์สันพยายามไม่สนใจ แต่คำพูดและท่าทางของเธอทำให้เขาอดไม่ได้จริงๆ ดื้อแบบนี้คงต้องจัดการให้เข็ดจะได้ไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาอีก ร่างสูงไม่รอช้ารีบเดินเข้าหาสาวสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะเก่งสักแค่ไหน เวลาที่อยู่กับเขาสองต่อสอง ตึกตัก!! ตึกตัก!! ฮันน่าเดินถอยหลังทีละก้าว ทีละก้าว หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เธอจนเกินไป ถึงผู้ชายตรงหน้าจะหล่อและดูดีสักแค่ไหน เธอก็จะไม่มีวันเผลอตัวเผลอใจไปกับความหล่อของเขาเด็ดขาด “โอ๊ย!!” ร่างเล็กเอาแต่ถอยหนีจนไม่ได้สนใจที่จะดูทาง ทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนโซฟา ฮันน่ามัวแต่ตามเขาจนลืมไปเลยว่าตอนนี้เธออยู่กับเขาในห้องเพียงสองคน ไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะที่จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้ แครก!! มือหนากระชากชุดสวยจนขาดติดมือ ทำให้เห็นเนินอกอวบอิ่มได้ชัดขึ้น สายตาคมเผลอมองไม่ยอมละสายตา ทำเอาคนตรงหน้ารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมา “จะทำอะไร!!” ร่างเล็กถามเสียงสั่นด้วยความกลัว มือบางยกขึ้นปิดบังหน้าอกขาวเนียนเอาไว้ เมื่อเห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า “แล้วเธอต้องการอะไร” เคย์สันเค้นเสียงต่ำถาม เธอเป็นผู้หญิงแบบไหน ทำไมถึงกล้าตามผู้ชายเข้ามาในห้องตามลำพังแบบนี้ แต่ดูๆ แล้วเธอคงผ่านผู้ชายมาเยอะพอสมควรถึงได้กล้าทำแบบนี้ เพราะผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก “ฉัน…” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร ริมฝีปากหนาก็ทาบทับริมฝีปากบาง และกลืนกินคำพูดของเธอหายไป จากจูบที่อ่อนโยนก็เริ่มรุนแรงและเร่าร้อนขึ้นไปทุกที เมื่อชายหนุ่มห่างหายจากเรื่องผู้หญิงมานานหลายปี พอได้สัมผัสร่างกายก็ร้อนรุ่มจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนตัวเล็ก ทำเอามาเฟียหนุ่มแทบคลั่ง มือหนาสัมผัสไปทั่วร่างกายขาวเนียน และไม่ว่าจะสัมผัสส่วนไหนก็เนียนนุ่มน่าสัมผัสทุกส่วน ถึงชายหนุ่มจะห่างจากเรื่องแบบนี้มานาน แต่พอได้อยู่ใกล้หญิงสาวร่างกายกับร้อนรุ่มจนยากจะควบคุม “อือออ~” เสียงครางหวานดังเล็ดลอดออกมาอย่างอดไม่ไหว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเธอพยายามขัดขืนอย่างสุดความสามารถ แต่ตอนนี้ร่างกายกลับอ่อนระทวยไปกับสัมผัสที่แปลกใหม่อย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากหนาผละออกเพื่อให้อีกฝ่ายได้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะขาดอากาศหายใจเสียก่อน ใบหน้าหล่อซุกไซ้ไปตามจุดอ่อนไหวอย่างรู้งาน พร้อมกับขบเม้มสร้างรอยรักเอาไว้ตามลำคอและหน้าอกอวบอิ่ม “อ๊ะ!” ความรู้สึกเจ็บวิ่งเข้ามาในโซนประสาท แต่ก็น่าแปลกที่ความเจ็บมาพร้อมกับความเสียว และทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือหนาลูบไล้สำรวจไปทั่วเรือนร่าง ก่อนที่นิ้วร้ายจะเกี่ยวรัดแพนตี้สีหวานออกให้พ้นทาง ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความเปียกแฉะตามรอยแยก “หึ!!” เคย์สันกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ‘คงจะผ่านผู้ชายมาเยอะสินะ!’ จากประสบการณ์และความชำนาญ ทำให้มาเฟียหนุ่มอดคิดไม่ได้ เพียงแค่เขาจูบนิดๆ หน่อยๆ เธอก็อ่อนระทวยทั้งตัวแล้ว นิ้วร้ายกรีดกรายไปตามรอยแยกโหนกนูน ที่มีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมา กึก!! คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความแปลกใจ เพียงแค่นิ้วชี้เข้าไปแค่ปลายนิ้ว ก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความคิดก่อนหน้าเริ่มวิ่งวนเข้ามาในหัวอีกครั้ง “อ๊ะ!!” ร่างเล็กสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บปวด และพยายามดันหน้าอกแกร่งให้ออกห่าง ความคิดและการกระทำขัดแย้งกันไปหมด แต่มีเหรอที่เขาจะหยุดเพียงแค่นี้ นิ้วร้ายสอดแทรกเข้าไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ยังไงวันนี้เขาต้องรู้คำตอบให้ได้ว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่หรือเปล่า “พอได้แล้ว!! ฉันเจ็บ!!” ถึงจะมีน้ำหล่อลื่นออกมาแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดทุเลาลงสักนิด น้ำตาเม็ดเล็กไหลอาบสองแก้มเนียนด้วยความทรมาน มือบางทุบอกแกร่งตรงหน้าเพื่อให้เขาหยุด เพราะเธอทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อสติกลับมาเคย์สันก็ผละออกจากร่างเล็กทันที โดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรไปบ้าง จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ๆ ภาพของอดีตภรรยาก็วิ่งเข้ามาในโซนประสาท เมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เขาหัวเสียขึ้นไปอีก ความรู้สึกผิดต่ออดีตภรรยาเริ่มกัดกร่อนหัวใจแกร่งจนปวดหนึบไปหมดทั้งใจ “พาเธอออกไปเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงและท่าทางดุดันตะโกนบอกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกทันที โรมันที่ยืนอยู่ด้านนอกรีบเปิดประตูเข้ามาภายในห้องรับแขกทันที ร่างสูงถึงกับหยุดชะงักเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา “ได้ครับ” ชายหนุ่มก้มหัวรับคำสั่งเจ้านายตามหน้าที่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความมั่นใจ ตอนนี้กลับดูเศร้าและมีคราบน้ำตาเปื้อนแก้มเต็มไปหมด โรมันไม่รอช้ารีบถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ให้หญิงสาวได้คลุมร่างกายเอาไว้ อย่างน้อยเธอจะได้กล้าเดินออกไปจากห้องนี้โดยไม่ต้องอายสายตาใคร “เชิญครับ” ประโยคต่อมาโรมันหันไปบอกหญิงสาวที่นั่งอยู่พร้อมรอยยิ้ม เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง สายตาดุดันมองชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้ด้วยความโกรธ พลางร่างกายก็สั่นเครือด้วยความกลัว เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง มือบางกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป… .. น้องเกือบจะไม่รอดแล้วมั้ยล่ะ >< คอมเมนท์ = กำลังใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more