“น้าเนยขา คุณพ่อซื้อข้าวเหนียวขนุนกะทิที่น้าเนยอยากกินมาให้ค่ะ หนูดาวกินไปชิ้นนึง อร่อยมากค่ะ” พันดาวถือกล่องใส่ขนมดังกล่าวมาให้วิสาขา หากตุลานำเข้ามาให้ เธอคงโยนทิ้งแน่
“น้าไม่กิน” วิสาขาบอกหลาน หยิบกล่องใส่ขนมหน้าตาน่ากิน หมายไปทิ้งขยะ
“น้าเนยอย่าเอาไปทิ้งขยะนะคับ คุณพ่อสอนว่า เราต้องเห็นคุณค่าของเงินที่ซื้อของไปนะคับ อีกอย่างคุณพ่อซื้อมาให้น้าเนย น้าเนยทิ้ง คุณพ่อเสียใจแย่เลย” ตะวันช่างจ้อ พูดซะจนวิสาขาอึ้ง “ตะวันกลัวคุณพ่อเสียใจ แล้วทิ้งตะวันไป น้าเนยอย่าทิ้งขนมนะคับ”
วิสาขาถึงกับไปไม่เป็น ไม่กล้าทิ้งขนมกล่องนี้ ได้แต่มองหน้าคนพูด ที่นับวันคำพูดคำจาเกินวัย
“คุณพ่อบอกว่า ไม่ว่าน้าเนยอยากกินอะไร คุณพ่อจะไปซื้อให้ค่ะ เพราะคุณพ่อรักน้าเนยที่สุดในจักรวาล” พันดาวทำท่าประกอบคำพูดได้น่ารักมาก วิสาขายิ้มที่ไม่รู้ว่า ยิ้มกับความน่ารักของหลานสาว หรือคำว่ารักของตุลา ที่เขาบอกเธอเสมอเช่นกัน
