นิกาเดินตามกาญเข้ามาในครัวด้วยความตื่นเต้น ขณะตาคู่สวยมองแผ่นหลังกำยำที่เต็มไปด้วยรอยสักอย่างหลงใหล พอเห็นอีกคนกำลังจะเทกับข้าวใส่จานเธอจึงรีบเข้าไปช่วย
“เดี๋ยวหนูเทใส่จานเองค่ะ”
“...” คนตัวสูงไม่ได้ตอบกลับนอกจากยื่นถุงกับข้าวให้เธอ ขณะดวงตามองใบหน้าสวยหวานที่อยู่ในระยะใกล้ จากนั้นเลือกทำอย่างอื่นขณะริมฝีปากพูดบอกร่างเล็กที่อยู่ด้านข้าง
“อาทิตย์หน้าที่บ้านกูมีงานโกนผมจุกไอ้ไข่ ถ้ามึงไม่ได้ติดธุระที่ไหน...(จะมาร่วมงานก็ได้)”
“มาค่ะ หนูไม่ได้ติดธุระที่ไหนเลย” ทั้งที่ยังพูดไม่จบเลยเธอก็พูดขึ้นแล้ว คล้ายกับรู้ใจว่าเขาจะพูดอะไร กาญจึงหันไปมองใบหน้าสวยหวานของนิกาที่เปื้อนยิ้มสดใส
ก่อนจะเอ่ยถามเธอด้วยคำพูดหยอกเย้า...
“รู้หรือไงว่ากูจะพูดอะไร?”
“รู้ค่ะ พ่อครูกำลังจะชวนหนูมางาน”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไง ว่ากูจะชวนมึง”
“หัวใจหนูมันบอกแบบนั้นค่ะ” แม้จะเป็นคนเริ่มพูดหยอกเย้าเธอ ทว่าเป็นเขาเองที่
