ลุ่มหลงกลิ่นนิกา 8
1575 Words
จากนั้นนิกาก็นั่งมองกาญเปลี่ยนน้ำพระพุทธด้วยสายตาประทับใจ กระทั่งป๊อบกับโปรดขึ้นมาบนเรือนเธอก็นั่งคุยกับเพื่อนทั้งสอง ส่วนเจ้าของบ้านนั้นนั่งดูเครื่องรางของขลังและของปลูกเสกที่จะเอาให้ลูกศิษย์ ขณะหูนั้นคอยฟังคนตัวเล็กนั่งพูดคุยกับเพื่อนของเธอที่ชานบ้าน
“แกอยู่ที่นี่คนเดียวได้จริง ๆ เหรอนิ?”
เรื่องราวที่พบเจอเมื่อคืนทำเอาป๊อบไม่อยากให้นิกาอยู่ที่นี่คนเดียวเลย เพราะเป็นห่วงเพื่อนมาก ส่วนร่างเล็กได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
นิกามองว่าที่นี่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด หมู่บ้านก็น่าอยู่ อากาศก็ดี ชาวบ้านก็น่ารัก พ่อครูก็หล๊อหล่อ เพียงแต่ต้องเชื่อและทำตามคนในพื้นที่บอกเท่านั้น ก็อยู่ที่นี่ได้แบบไม่มีปัญหาแล้ว
ส่วนป๊อบเมื่อนิกายืนยันจะอยู่ก็เคารพในการตัดสินใจ อีกอย่างรู้ดีว่าเพื่อนของเธออยากเป็นครูมาก ๆ ด้วย
“ถ้าแกยืนยันจะอยู่ ฉันก็จะเอาใจช่วยแก”
“ขอบใจนะ แต่ฉันชอบที่นี่แล้ว ยังไงฉันก็จะอยู่ให้ได้”
ปากเล็กเอ่ยตอบเพื่อน ทว่าดวงตามีเสน่ห์กลับมองคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา ด้วยสายตาหลงใหล ไม่นานคนที่กำลังดูวันข้างขึ้นข้างแรมเพื่อปลุกเสกเครื่องรางของขลัง ก็ช้อนตาขึ้นทำให้สบกับเธอ ทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ ทำงานหนัก ความรู้สึกที่มีต่อเขายากเกินจะถอดถอนได้
ทางด้านกาญที่นั่งสบกับนัยน์ตาคู่สวยของนิกา ในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยคำถาม ว่าเธอคิดอะไรกับเขาหรือเปล่า ทำไมถึงชอบมองหน้าและทำท่าทีผิดแปลกจากคนอื่นอยู่เรื่อย
ในเวลาที่ทั้งสองกำลังนั่งมองหน้ากัน ด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง พอนิกาได้ยินป๊อบกระซิบถาม
“แกพูดกับฉันแต่ตามองใคร?” ก็ทำให้ร่างเล็กได้สติ ก่อนจะละสายตาจากอีกคนไปยังเพื่อนของเธอ แล้วตอบแก้ตัวด้วยท่าทีเขินอาย
“ก็มองแกไง”
“แต่ฉันนั่งอยู่ข้างแกนะ ไม่ใช่นั่งอยู่หน้าพระพุทธรูป”
“แกอย่าพูดดังสิเดี๋ยวพ่อครูได้ยิน” สิ้นเสียงนิกาป๊อบก็หันไปมองคนตัวสูงร่างกำยำ ใบหน้าคมเข้มผิวคร้ามแดดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามนิกาด้วยใบหน้าสงสัย
“แกชอบพ่อครูจริง ๆ เหรอ?”
“ทำไมอะ?”
“ก็ฉันไม่คิดว่าแกจะชอบผู้ชายไทป์นี้” คิดว่าเพื่อนจะชอบหนุ่มหล่อตี๋หน้าเกาหลีเหมือนเธอ ไม่ใช่ผู้ชายบ้าน ๆ ผิวแทนแบบนี้ ป๊อบจึงถามเพื่อให้แน่ใจ
“ทำไมอะ พ่อครูออกจะหล่อแถมยังใจดีอีกต่างหาก”
ปากเล็กเอ่ยตอบพร้อมกับหันไปมองอีกคนที่กำลังจดจ่อกับสิ่งที่ทำ ด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความหลงใหล ป๊อบเห็นเช่นนั้นก็อดแซวไม่ได้
“โอเคฉันเชื่อแกแล้ว สายตาคลั่งไคล้พ่อครูขนาดนี้”
“คลั่งไคล้อะไรกันเหรอ?”
ขณะป๊อบกับนิกานั่งพูดกระซิบกระซาบกัน พอโปรดได้ยินจึงเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย ส่วนนิกาเมื่อเพื่อนพูดเสียงดังจึงกลัวอีกคนจะได้ยินจึงรีบตอบกลับไป
“เปล่าไม่มีอะไร”
“ไม่มีเหรอ ก็เราได้ยินป๊อบพูดว่านิคลั่งไคล้พะ...”
ยังพูดไม่จบโปรดก็โดนนิกาเอามือปิดปากไม่ให้พูดต่อ จากนั้นเธอก็รีบหันไปทางอีกคนที่มองเธอกับเพื่อน ๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง นิกาจึงส่งยิ้มให้บาง ๆ จากนั้นหันไปพูดดุโปรด
“เราบอกว่าไม่อะไรก็ไม่มีไง” พร้อมกับขึงตาใส่ โปรดเห็นเช่นนั้นจึงไม่รบเร้าต่อ
“โอเคไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร” นิกาจึงปล่อยมือออกจากปาก ไม่นานก็ได้ยินป๊อบพูดขึ้น
“เดี๋ยวกลับถึงบ้านเค้าเล่าให้ฟัง”
“น่ารักที่สุด”
นิกาถึงกับมองป๊อบด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เพราะเธออุตส่าห์บอกว่าอย่าบอกใคร แต่ยังไม่พ้นบ้านอีกคนเลยเพื่อนก็ผิดคำพูดแล้ว ส่วนป๊อบแค่จะหยอกเย้านิกาเล่นเฉย ๆ พอเห็นเพื่อนนั่งหน้าบูดบึ้ง ก็รีบพูดให้อีกคนสบายใจ
“ฉันล้อเล่นน้า แต่ที่จริงบอกโปรดก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันกับโปรดก็เหมือนคนคนเดียวกัน”
“หวานตัดขาแล้ว”
ในขณะที่ร่างเล็กคุยกับเพื่อนหัวเราะคิกคัก คนตัวสูงที่กำลังนั่งเช็กฤกษ์ยามได้ยินเช่นนั้นจึงช้อนตามอง พอเห็นใบหน้าสวยหวานเปื้อนด้วยรอยยิ้มสดใส ก็เผลอมองเธอนานนับนาที กระทั่งได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบ้าน จึงเบี่ยงสายตามอง พอรับรู้เป็นแพรวก็มองนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร
จากนั้นก็เตรียมดูวันข้างขึ้นข้างแรมต่อ ทว่าตาคมดันเห็นคนตัวเล็กกับเพื่อนลุกขึ้นก่อน จึงมองเธอที่ประนมมือไหว้ แล้วเอ่ยบอกเขาด้วยใบหน้าซาบซึ้ง
“ขอบคุณพ่อครูนะคะที่ให้หนูกับเพื่อนนอนที่บ้าน”
ริมฝีปากสีระเรื่อขยับพูด ขณะกระพุ่มมือสวยยกขึ้นวางกลางหว่างอกแล้วค้อมศีรษะลงด้วยท่าทีนอบน้อม จากนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้เขา
ส่วนกาญนั้นมองนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“อือ” จากนั้นก็ก้มหน้าลงสนใจสิ่งที่อยู่ในมือต่อ แม้จะได้ยินเพื่อนของอีกคนเอ่ยขอบคุณทว่าเขาก็ไม่ได้เงยหน้ามองหรือตอบอะไรกลับไป ทำป๊อบกับโปรดงุนงงไม่น้อย
หลังจากเอ่ยขอบคุณเจ้าของบ้านแล้ว นิกากับเพื่อน ๆ ของเธอก็รีบลงไปข้างล่าง เพราะไม่อยากให้แพรวรอนาน อีกอย่างต้องรีบกลับไปทำพิธีขอขมาบรรพบุรุษเรื่องเมื่อคืนด้วย
เมื่อทั้งสามขึ้นรถเรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มก็เงยขึ้น ดวงตามองรถกระบะคันดังกล่าวค่อย ๆ แล่นออกจากบ้าน กระทั่งพ้นสายตาเขาก็ถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเบี่ยงสายตามองยังดอกกาญจนิกา ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนให้หลงใหล พร้อมกับใบหน้าสวยและรอยยิ้มสดใสของอีกคนผุดเข้ามาในหัวในเวลาเดียวกัน ทั้งที่ไม่ได้นึกถึงเธอเลยสักนิด
เรื่องที่ก่อเกิดทำเอาพ่อครูหนุ่มไม่เข้าใจ ก่อนที่คนตัวสูงจะรีบลบภาพเธอออกจากหัว
เพราะไม่อยากเจ็บช้ำใจเหมือนเช่นในอดีต...
จากนั้นก็เลือกไม่สนใจแล้วนั่งดูฤกษ์ยามต่อ ไม่นานหลานชายตัวน้อยก็เดินออกจากห้องนอนด้วยท่าทีงัวเงีย ก่อนจะมาทิ้งศีรษะลงยังตักของตนแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“เมื่อกี้ใครมาบ้านเราเหรอจ๊ะพ่อ”
“ตื่นสายขนาดนี้มึงจะไปรู้อะไร”
“วันหยุดทั้งทีไข่ก็ต้องนอนให้เต็มที่หน่อยสิจ๊ะพ่อจ๋า” คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากส่ายหน้าเบา ๆ กับหลานชายตัวเล็ก จากนั้นก็เอ่ยบอกเสียงดุพร้อมกับขยับขาเพื่อให้ไข่หวานลุกขึ้น
“ตื่นแล้วมึงก็ไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย”
“จ้ะพ่อ”
“แล้วมึงจะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้ขอแค่เป็นฝีมือของพ่อจ๋า”
“ไม่ต้องมาอ้อนกูเลย กูไม่ตามใจมึงหรอก” เพราะรู้ดีว่าเด็กน้อยผมจุกต้องมีแผนจึงพูดดักไว้เสียก่อน ไข่หวานได้ยินเช่นนั้นจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มือเล็กเลื่อนไปจับแขนกำยำที่เต็มไปด้วยรอยสัก แล้วพูดด้วยท่าทีออดอ้อน
“แต่รถแบ็กโฮมันสวยมากเลยนะพ่อจ๋า ไข่อยากได้” พร้อมกับทำปริบ ๆ เพื่อให้คนเป็นลุงเห็นใจ
ส่วนกาญเห็นเช่นนั้นก็หมั่นไส้ในท่าทีของไข่หวานไม่น้อย จนอยากเขกหัวให้ยุบ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดุ ท่าทีเคร่งขรึม
“มึงไปเห็นที่ไหน?”
“ตลาดบ้านเราจ้ะพ่อ” เมื่อคนที่ตนเรียกพ่อเริ่มมีท่าทีสนใจในเรื่องที่บอก ไข่หวานก็รีบเข้าไปออเซาะทันที
“เดี๋ยวกูให้ไอ้มิ่งพาไปดู”
“ยะ…”
“แต่!” เด็กน้อยกำลังจะชูแขนทั้งสองข้างขึ้นด้วยความดีใจ ทว่าโดนลุงแท้ ๆ ที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะพูดดักก่อน ไข่หวานจึงรอฟังคำพูดของอีกคนอย่างตั้งใจ
“มึงต้องตั้งใจเรียนด้วย”
“ได้เลยจ้ะพ่อ ไข่จะตั้งใจเรียนมาก ๆ รักพ่อจ๋าที่สุดเลย”
สิ้นเสียงเล็กไข่หวานก็เข้าไปกอดพ่อครูแนบแน่นด้วยความรัก ที่อีกคนนั้นใจดีกับตนมาก ๆ ขณะใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนตัวสูงได้แต่มองหลานชายตัวน้อย ๆ อย่างเอ็นดู จากนั้นก็ไล่ไข่หวานลงไปล้างหน้าแปรงฟัน ส่วนตนก็ลงไปจัดการกับข้าวในครัว...
ที่ต้องทำเองเพราะไม่มีใครหุงหาให้กิน เนื่องจากอยู่กันสองคนลุงหลาน ไม่มีญาติมิตรที่ไหน ปู่ที่เลี้ยงตนมาตั้งแต่เด็กก็เสียไปแล้ว ส่วนพ่อกับแม่ก็หย่าร้างกันแล้วแยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่...
- Writer
