Hindi ko pinansin o mas pinalalim pa ang pag-iisip sa tingin at pagngisi niyang iyon. Maybe it’s because I’m still in the state of shock to even be bothered about anything. Mas nilalaan ko rin ang atensyon kay Hendrix kaya hindi ko na napagtutuonan ang iba pang bagay. The two of us settled at the rear of the van.
Magmula nang makaupo kami rito hanggang sa nagsimula nang tumakbo ang sasakyan at makarating sa aming destinasyon, hindi ito umimik. Maya’t maya ang kaniyang paghihigpit ng hawak sa aking kamay ngunit wala itong sinasabi. I didn’t dare to ask him about anything too or to initiate a conversation with him. I just feel like he just needs space and time to think and clear his mind.
And I, too, my mind is still in pandemonium. Pinipilit kong alisin sa isipan ang imahe ng umaa
