ABDUCTED (TAGALOG R18)

Kabanata 1

Stranger

His door lock is encrypted with a PIN code and strangely, I know the password even without asking it from him. Strangely, I was sure that it would be the password.

Sa pagbukas ng pinto ay bumungad sa akin ang napakalinis na sala ng bahay. Tiled, brightly lit, too clean to the point that the floor is shining from the mini chandelier’s reflection. Sa unang tingin ay hindi mo masasabing lalaki ang nakatira rito. But the thing that caught my full attention and again, strangely, sent me shivers down my spine, was the huge frame hanging above the fireplace.

Doon ko lang din napansing ang larawang nasa iba pang mga frame sa paligid ay nag-iisang babae lamang. Ibinalik ko ang tingin sa pinakamalaki sa lahat. Why is my photo hanging in there? Why is this house surrounded by my stolen photos? Mga larawang kahit ako ay hindi ko pa nakikita.

Narinig ko ang pamilyar na tunog ng pagharurot ng sasakyan niyang paparating. I rushed to the room nearest to me. And again, shivers, disgust and horror enveloped me. Another huge picture of me is hanging on the wall above his bed.

Pinanghinaan ako ng tuhod sa nakikita, my heart throbbed crazily habang dama ang panyeyelo ng mga palad. Where did he get this? Why does he have a picture of me sleeping on my bed at home? He has never been on my house, let alone my own room. But I remember leaving my curtains open to let the moonlight get through the veranda’s glass door.

Hurried footsteps approached the room. Ang kaba ko’y nag-alsahan, nakikipag-unahan sa aking takot. My chest was tight, it wanted to explode, it wanted to scream, it wanted to yearn for help. Subalit ang takot na nagpapasikip sa dibdib ko’y siya ring nagpapapipi sa aking bibig. Panic was everything that filled me. Then I ran to the closet and hid.

Dumagundong ang malakas niyang pagbagsak ng pinto at ako nama’y mariing nakagat ang labi, bumubulong ng panalangin. I shouldn’t have come here at all. Sana naghintay na lamang ako ng bukas para sabihin sa kanya ang balak kong pakikipaghiwalay. Telling it now would not solve my problem. Kapag sinabi ko iyon ngayon, baka hindi ko na magawa pang makaalis dito.

Nothing really beats a crazy mind. Not even love can cure it. I just have to run away tonight, I just needed to escape. But how…

“Ugh…”

Walang pasintabi sa pagpintig ang aking puso na tila halos pinupunit na aking dibdib. I could clearly see Vince. On his bed. Holding a picture of me in his hand. With his manhood he is slowly tapping on the picture.

“Ugh…”

Ang pagtutop ng bibig na lamang ang nagawa ko sa muli niyang pag-ungol. Ayokong gumawa ng ingay, hindi ako pwedeng gumawa ng ingay. He doesn’t know I am hiding in his closet, he doesn’t need to know.

“Athena… ugh.”

Gusto kong ipikit ang mga mata, ayaw ko ng nakikita. Subalit ang boses nitong tinatawag ako ay tila nagpapabaliw sa akin. Hindi dahil sa gusto ko iyon, kundi dahil binabaliw ako nito sa takot. I had to glance on his face multiple times to make sure if it is really Vince. Are you really Vince? 

Hindi ko napansin ang biglang pag-alpasan na ng mga likido sa aking mata. Ang bumabara sa aking lalamunan ay umaakyat. I held tighter on my mouth. Siniil ko ang bibig hanggang sa hindi na ako makahinga. Hindi ako maaaring gumawa ng ingay. Hindi niya maaaring malamang naririto ako.

“Ugh… ugh…”

Kasabay ng lumalakas niyang ungol ay ang sukdulan ng pagpipigil ko ng hikbi. Gusto kong isara ang maliit na siwang ng closet upang hindi na siya makita, upang hindi niya ako makita subalit kahit iyon ay naging napakahirap nang gawin. Kinapa ko ang mga damit sa aking gilid para sana ibusal sa bibig. But my fear only lead me to my end. My panicking mind took over.

Hindi lang pala mga damit ang naririto at may iba pang mabibigat na gamit. Ang paglaglagan ng mga ito ay mas lalong nagpabuhos ng aking mga luha at malamig na pawis. I could only pray that he would ignore. I could only pray that he wouldn’t notice.

Silence. And my heart raced. Silence and I thought I was saved. Pigil ang hininga, nanginginig ang labi, nanlalamig ang katawan. And his sickening laugh followed. Mariin akong napapikit habang pinapakinggan ang mga yabag nitong palapit.

I was sweating but I don’t feel hot. Kung meron man akong nararamdaman, iyon ay takot lamang. Ang kaninang maliit lang na siwang ay lumalaki. Ang kaninang dilim na pumapaligid sakin ay lumiliwanag. And slowly, as if my world is going to end, a figure stood in front of me.

Tall. Huge. Leering down on me, like a predator who has found his prey.

“Found you.”

At hindi pa nakakarami ng lagitik ang orasan nahila na ako nito patayo, palabas ng closet, hinapit sa bewang upang idikit sa kanyang katawan, habang ginagapos ang magkabila kong palapulsuhan.

Tinitigan ako nito na tila walang nangyari. Just like how he usually looks at me, intently, admiring me, not missing even the blink of my eyes.

Did he not realize I was watching? Or does he think I was enjoying watching it?

Ngumiti ito. At ang dagundong ng takot sa aking dibdib ay hindi pa rin kumukupas. I couldn’t say a word. I could only stare back at him, pleading, with tears and still in the process of restraining myself from sobbing.

“You saw it? Tell me. You saw it, right? Was it fun?” Ngumisi pa ito na pawang isang batang nasa gitna ng paglalaro.

Nagpumiglas ako at ang paggapos niya ay mas lalo lang humigpit. Gusto kong sumigaw sa sakit subalit ang takot ko’y tila binabaluktot ang aking dila at hindi ko na magawa pang mag-ingay.

“Do you want me to do it again?”

Nagpatuloy ako sa pagpupumiglas. Nawala na sa isip ko ang sakit, bahala nang mamaga, bahala nang magkapasa. Ang mahalaga na lamang sa aking ngayon ay ang makatakas.

Kinagat ko ang braso niya nang ayaw niya pa ring magpatinag. Sinadya niyang bitawan ako at hindi na ako nag-aksaya ng segundo upang makalayo. But he looked like he just wanted some fun. Hinarang niya ang isang binti dahilan upang matisod ako at padapang bumagsak sa sahig. Sa bilis ng pangyayari, hindi ko na napigilan ang pagkakakagat sa labi. I tasted the blood from my lip.

Nagmadali ako sa pagbangon kahit na may nadamang pagkirot sa tuhod. But he didn’t let me. Marahas ako nitong pinahilata sa sahig para paibabawan niya. Kinubli ng kanyang pigura ang ilaw sa kisame, mas nadedepina ang nakakakilabot niyang ngisi, ang mata niyang pawang hinuhubaran ang kabuuan ko.

Habang binababa niya ang sarili sa akin, hindi ako nagbigay ng kahit isang segundo lamang upang magtagumpay siya. Kahit na kumikirot ang tuhod ay pinilit ko pa rin itong igalaw para tuhurin siya sa kanyang pagkalalaki. Mabilis siyang naalis sa ibabaw ko, sumisigaw sa dinulot kong sakit sa kanya, at agad ko namang kinuha ang pagkakataong iyon upang makatakas.

Paika-ika kong tinakbo ang walang katao-taong kalsada. Nasaan na ang mga tao? Bakit walang mga dumadaang kotse? Kung kailan pinakakailangan ko sila! Taxi? Bakit walang taxi? O kahit dyip nalang! Kahit sino, basta makalayo ako rito.  

And as just I thought my day couldn’t get any worse, isang SUV ang tumigil sa harap ko. I came running back to where I came from. Habang paika-ikang naglalakad-takbo palayo, dinig ko ang mga yabag na sumusunod sa akin. Yabag ng isang malaking tao. Tanaw ko ang anino nitong unti-unting lumalapit, lumalaki, kinukubli ang akin.

My knees finally gave up. Kumikirot, namamanhid, nanginginig. But just before my body could ever kiss the ground, a hand caught me in the waist. Hindi pagmamay-ari ni Vince, pagmamay-ari ng hindi ko kilala.

Tinulak ko ito dala ng takot ngunit ang tila pader sa katigasan niyang dibdib ang aking natamo. Dinala niya ang aking ulo para isandal sa kanyang dibdib, upang yakapin ng kakaibang init ng katawan.

“Let me go! I need to run! I need to escape!”

But my voice didn’t seem to reach him. He didn’t let go nor loosen his embrace. Hinimas niya lamang ang likuran ng aking ulo, tila pinapagaan ang pakiramdam ko, sinasabing ligtas ako sa kanya, sinasabing ililigtas niya ako mula kanino man.

His shushing in my ear followed and his hot breath lingered from my ear to my neck and down.

“Shh…” And he whispered again, making my body tremble, leaving a mark on every part his hot breath it has traveled.

Nanginginig ang aking katawan subalit hindi ko alam kung saang ensaktong parte. Soothing scent coming from his shirt calmed my senses. For a moment my crying halted. Not even for a second did I become scared again, even until the sound of Vince’s car passed by us.

Ang mahigpit niyang kapit sa aking bewang ay nagpalagay sa akin. Ang banayad na pintig sa dibdib niya, ang init ng yakap niya, ang baba niyang bahagyang dama ko pa sa tuktok ng aking ulo, ang kanyang brasong naghihimutok sa manggas ng damit, all I could do was to hug him tighter. I don’t know him. I haven’t even seen his face but strangely, I felt safe.

“You just saved me, do you know that?” Finally, I’ve learned to free my cries again. No more holding backs.

“I know.” He replied, voice deep and firm.

“I was so scared. I am scared.” Nanginginig ang boses ko dala ng takot, dala ng iyak.

“I know that too.”

Sa kagustuhang makilala ang taong nagligtas sa akin, sa kagustuhang makita ang mukha ng nagmamay-ari ng boses at init ng katawang ito, sumubok akong tumingala. But he did not let me, he returned my head back to his chest. Niyakap na tila hindi ito ang kauna-unahang pagkikita.

“You should go home.”

I tried once again, attempting to see his face. Ngunit hindi ko maintindihan kung bakit tila ayaw niyang magpakilala. Sa pagkakataong ito, hindi niya na pinigil ang aking ulo sa paglayo. He only held me on my neck, the warmth of his four fingers tickling my nape. Habang ang hinlalaki nito’y naglalakbay sa aking baba, sa aking labi, pinapasadahan ng marahang paghimas ang aking mga labi.

“Go home.” Softly, he said again.

And as if on cue, I heard a beep. Nang lumingon ay nakita kong may taxi nang naghihintay sa aking likuran. Sa ginawa kong paglingon ay siya ring pagbitaw niya sa akin at nang muli kong ibalik ang tingin sa kanya ay malayo na siya. His figure slowly walking away, slowly being swallowed by the darkness, and the last things I remembered about him were only his scent and voice. And that if I could touch him again, I would surely know it is him.

I don’t know his name nor his face. But this stranger that I came across with definitely started another fire in me. And this is the only fire that I would risk not letting it die.