เธอออกจากลิฟต์เข้าสู่เพนท์เฮ้าส์ของเธอ เธอเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่เธอคิดถึงเรื่องเมื่อสามวันก่อนที่เขาทำร้ายร่างกายและจิตใจโดยที่เธอไม่สมยอม เธอคิดว่าเขาทำให้เธอเหมือนหญิงโสเภณีริมทางที่รอรับความสุขของเขาแล้วก็จากไป
ฉันคือ น้ำหวาน บุราณสิริ ฉันจะไม่ใช้ผู้ชายร่วมกับใคร ถ้าเขายังไม่เปลี่ยนตัวเองใหม่ ฉันก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้เช่นกัน
ฉันมองท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนกำลังตกในไม่ช้า เธอก้าวเดินไปริมหน้าต่าง มองหน้าต่างจากห้องนอนลงไปยังด้านล่าง เขายังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม คนผ่านไปมาต่างมองเขา เขาเองก็ไม่ได้สนใจผู้คนเหล่านั้น
“นายทำตัวของนายเอง” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วหันหลังกลับไปที่โซฟา เมื่อเดินได้สามก้าวฝนก็ตกลงมาหนักเอาการ แต่ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกเป็นห่วงเขาเหมือนกัน อีกใจหนึ่งเขาอยากทำอะไรก็เรื่องของเขาเถอะ
แต่ฉันไม่ใช่คนโหดร้ายมองดูคนที่รักตากฝน ฉันจะเห็นเขาอยู่แบบนั้นได้จริงๆ เหรอ
